"..Καταλάβαινε τη μαγεία .
Οπως κι οι μουσικοί της τζαζ την καταλαβαίνουν...

Αρχισε να μιλάει , κι ήταν σα να χε ανοίξει μια βρύση
Δεν ανέφερε ποτέ το επίθετο της γυναικας ,δεν είπε ποτέ πού έγιναν αυτά.
Αλλά, άνθρωπέ μου, γινόταν ποιητής όταν μιλούσε γι αυτήν.
Και έκλαιγε καθώς μιλούσε .
Εκλαιγε με δάκρυα , από κείνα που μόνο απ τα μάτια ενός γέρου μπορούν να τρέξουν ,
από κείνα που μόνο ένα σαξόφωνο μπορεί να παίξει
Και, άνθρωπέ μου ,
άρχισα ν αγαπάω εκείνον τον τύπο ..
Οποιος μπορεί ν αγαπήσει έτσι μια γυναίκα ,αξίζει κι αυτος ν αγαπηθεί ..

Κι είπα στον εαυτό μου "Πρέπει να παίξω αυτή τη δύναμη, αυτή την ερωτική ιστορία .."
Ηθελα να την κρατήσω απλή .
Τα περίπλοκα πράγματα εύκολα τα εκφράζεις . Η πρόκληση είναι στην απλότητα.
Και το δούλευα καθημερινά .

Και κάποια νύχτα, το έπαιξα κείνο το κομμάτι.
Εκανα την κόρνα μου να ηχήσει, όπως δεν είχε ηχήσει ποτέ μέχρι τότε,
την έκανα να κλάψει ,
για όλα τα μίλια , 

τα χρόνια , 

τα πρέπει που τους χώριζαν ..

Κι ακόμη, μετά τόσα χρόνια ,
με κυνηγάει η ιστορία που μου είπε για τον ίδιο και για τη γυναίκα .
Στέκομαι λοιπόν εδώ , το σούρουπο ,
κάνοντας την παλιά μου κόρνα να κλαίει, και παίζω αυτό το σκοπό ,

για έναν άντρα που αγάπησε πολύ,
και για μια γυναίκα που εκείνος την έλεγε .... "

~ ~ ~ ~ ~

Ενα απόσπασμα συνέντευξης με το Nighthawk Καμμινγκς
από τον Ρόμπερτ Ουώλλερ για καληνύχτα ..
για κάθε άντρα που αγάπησε,
κι αγαπήθηκε ..