«Χωρίς να το έχω προσχεδιάσει, αφιέρωσα την ήδη μακριά ζωή μου στη λογοτεχνία, στη διδασκαλία, στην απραξία, στη φιλοσοφία, στην ήρεμη περιπέτεια της συζήτησης, στη φιλολογία -που την αγνοώ- σ ’ αυτήν τη μυστηριώδη μανία, την πόλη που με γέννησε, και στις περιπλοκότητες που -όχι χωρίς κάποια δόση υπεροψίας- αποκαλούνται μεταφυσική. Ταυτόχρονα, δεν έλειψε από τη ζωή μου και η φιλία μερικών ανθρώπων, που είναι και το ουσιαστικότερο. Πιστεύω πως δεν έχω ούτε έναν εχθρό ή, αν έχω κάποιους, ήταν τόσο ευγενικοί που ποτέ δε μ’ άφησαν να το καταλάβω. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας πληγώσει, παρά μόνον εκείνοι που αγαπάμε…
Με το να είμαι τυφλός ζω μέσα στη μοναξιά. Έχω φίλους, βέβαια, αλλά δεν είναι δυνατό να μου αφιερώνουν όλο το χρόνο τους. Έτσι, περνώ το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου μόνος. Όλες αυτές τις ώρες τις περνώ ονειροπολώντας. Έχω πάντα στο νου μου μια ιστορία, που θa γίνει διήγημα ή ποίημα. Έχω την τάση να μετατρέπω τα πάντα σε λογοτεχνία. Δε θa ’λεγα πως είναι το επάγγελμά μου. Είναι η μοίρα μου. Ζω μέσα στη λογοτεχνία… Δε γράφω για μια μικρή ελίτ, που δεν την υπολογίζω, ούτε γι’ αυτό το αφηρημένο και τόσο παινεμένο πλατωνικό σύνολο που αποκαλούμε Μάζα. Δεν πιστεύω σ’ αυτές τις δύο γενικότητες, τις τόσο αγαπητές στους δημαγωγούς. Γράφω για μένα, για τους φίλους μου και για να απαλύνω τη ροή του Χρόνου»
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1890 στο Πρόβιντενς του Ροντ Άιλαντ των Η.Π.Α. και πέθανε στις 15 Μαρτίου 1937…
Όσο ζούσε, ήταν ένας άσημος συγγραφέας, στοχαστής και επιστολογράφος, αλλά και ένας πολύ σεμνός άνθρωπος. Δε γνωρίζουμε στ’ αλήθεια τίποτε άλλο γι’ αυτόν… Το ίδιο ισχύει και για όλους τους ανθρώπους που έχουν φύγει από αυτόν τον κόσμο: δεν ξέρουμε στ’ αλήθεια τίποτε γι’ αυτούς. Όλοι φεύγουν παίρνοντας το μυστικό τους μαζί τους, κι αφήνουν πίσω τους μια ψυχρή περίληψη, που είναι σχεδόν ίδια από μάρμαρο σε μάρμαρο.
Το μόνο πράγμα που δίνει ένα καθαρό στίγμα μέσα στην απέραντη παραδοξολογία του κόσμου, το μόνο συμπονετικό σχήμα που κλείνει μέσα του τον κώδικα της καθαρής μετάδοσης της γνώσης του κόσμου, της γνώσης των ανθρώπων που έφυγαν, αλλά και τη μόνη γνωστή περιγραφή του «Απρόσωπου», είναι ο Μύθος. Στο Μύθο πρέπει να αναζητήσουμε το πρίσμα μέσα από το οποίο θα αποτολμήσουμε να κοιτάξουμε την εικόνα του X. Φ. Λάβκραφτ. Γιατί αυτό είναι ο Λάβκραφτ: ένας μύθος.
Μονάχα αυτός ο μύθος έχει απομείνει από αυτόν.
Κοιτώντας μέσα από αυτό το πρίσμα κατανόησης, θα ανακαλύψουμε πάλι, ότι όλοι μας φτιάχνουμε ένα μύθο με τη ζωή μας. Μόνο αυτός ο μύθος, αν έχει φτιαχτεί να είναι αρκετά γενναίος, καταφέρνει να ξεφύγει από τα νυχτερινά κάγκελα που περικυκλώνουν την πέτρινη βιβλιοθήκη. Μόνο μέσα από αυτό το μυστικό σχήμα η μικρή μας ιστορία δεν παραμορφώνεται από κεφάλι σε κεφάλι και δε λιώνει μαζί τους, αλλά, αντίθετα, πλουτίζει όλο και πιο πολύ, αποκτά νέα υπέροχα νοήματα και αποκτά την περίεργη απρόσωπη παγκοσμιότητα από την οποία κάποτε ξεκίνησε στην άβυσσο του Χρόνου.
Πρέπει να επισημάνω πάλι, ότι ακόμη και αυτό το μυστικό σχήμα, όσο καθαρό και απλό κι αν είναι, γίνεται πάρα πολύ ιδιόμορφο όταν προσπαθούμε να ατενίσουμε μέσα από αυτό την εικόνα των ανθρώπων που συγχωνεύτηκαν μ’ αυτό. Δηλαδή, όταν θέλουμε να ερευνήσουμε το μύθο που άφησαν πίσω τους αυτοί που έφτιαχναν μύθους. Αν διαλογιστεί κανείς πάνω σε αυτήν τη σκέψη, ίσως ανακαλύψει πανέμορφες ιδιομορφίες της αρχικής ιδιομορφίας.
Άλλωστε, πρόκειται για ένα παιχνίδι ανακαλύψεων που από μόνο του αναπαράγει κάθε ιδιομορφία. Ένα ακόμη βήμα στο παιχνίδι αυτό (για να δώσω ένα ακόμη στοιχείο της ιδιομορφίας του), είναι η αποκωδικοποίηση του μύθου που άφησαν πίσω τους αυτοί που ερευνούσαν τους μύθους που άφησαν πίσω τους αυτοί που έφτιαχναν μύθους, αλλά και η νέα μυθοπλασία που προέκυψε όταν αποφάσισαν να τους συνεχίσουν.
Δυστυχώς, πολλές φορές ούτε και ο Μύθος δεν ξεφεύγει από την κατάρα των ακροβατικών συλλογισμών και ένας εξερευνητής πρέπει να συνηθίσει, επίσης, σε τέτοιους ακροβατικούς συλλογισμούς. Αλλά πώς να τα αποφύγεις όλα αυτά, όταν θέλεις να μιλήσεις για ακροβάτες που γεωμετρούσαν το Παράδοξο και χαρτογράφησαν νέες περιοχές του Μύθου, προσθέτοντας ένα ακόμη κεφάλαιο στην Παγκόσμια Ιστορία της Ανθρώπινης Θλίψης;
Ο συγγραφέας δημιουργεί αντανακλάσεις του εαυτού του και τις στέλνει σαν ανιχνευτές να εξερευνήσουν περιοχές που ο ίδιος δεν μπορεί να φτάσει. Έτσι, η προσπάθεια να ακολουθήσεις τα ίχνη ενός συγγραφέα που χάθηκε για πάντα σ’ αυτές του τις εξορμήσεις, στα πρώτα της βήματα είναι αναγκασμένη να εστιαστεί στα ίχνη των ανιχνευτών του. Όλο αυτό, από μόνο του, είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, από την οποία κανείς δεν μπορεί να βγει ανεπηρέαστος. Όμως, γιατί να διστάζουμε μπροστά στους περιορισμούς και τις πολυπλοκότητες;
Έτσι κι αλλιώς, η εξερεύνηση που αποτολμούμε να κάνουμε έχει τους κινδύνους της, αλλά και τη γοητεία της. Ίσως τα πράγματα να είναι πιο απλά απ’ ότι φαίνονται, και οι πρώτες θολές εικόνες τους να είναι λεπτομερή πορτραίτα, που τα κοιτούσαμε με τα λάθος γυαλιά.
X. Φ. Λάβκραφτ ο «άνθρωπος με τα χίλια και ένα ονόματα».
Ο X. Φ. Λάβκραφτ -όπως και κάθε αληθινός συγγραφέας- είναι ο «άνθρωπος με τα χίλια και ένα ονόματα». Θα πρέπει να θυμόμαστε, ότι «Λάβκραφτ» είναι απλώς το όνομα της αφετηρίας, και ότι είναι βέβαιο πως θα έχει αλλάξει σε κάτι πολύ διαφορετικό όταν θα ανακαλύψουμε το τέρμα.
Ένα όνομα που έχει χρησιμοποιήσει αρκετές φορές στα διηγήματά του, για να μεταμφιέσει τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα τους, είναι: Ράντολφ Κάρτερ. Όμως, καταδυόμενος στον υπερχώρο των διηγήσεών του, που πολλές από αυτές δεν είναι παρά συγκαλυμμένες περιγραφές των ξέφρενων ονείρων του, αλλάζει εκατοντάδες μάσκες, όπως αυτή του Κουράνη, που προσπαθεί να διαπεράσει το φράγμα των ονείρων, για να βασιλέψει στη χαμένη Σελεφαΐς, όπως ακριβώς ο Ράντολφ Κάρτερ αναζητεί το Ασημένιο Κλειδί, για να ταξιδέψει πέρα από τις Πύλες που αυτό ανοίγει, ή πέρα μακριά στην παγωνιά της άγνωστης Καντάθ.
Αλλά μεταμορφώνεται και σε Ίρανον που αναζητεί τη χαμένη Αιρα, και σε Χέρμπερτ Γουέστ που αναζητεί το μυστικό της αναβίωσης των νεκρών. Γίνεται ο ανώνυμος εξερευνητής που χάνεται στα Βουνά της Τρέλας, και ο Τσαρλς Ντέξτερ Γουώρντ, αλλά ίσως ταυτόχρονα και ο Τζόζεφ Κάρβεν, όμως και ο Γουώλτερ Γκίλμαν που ονειρεύεται άλλες διαστάσεις στο Σπίτι της Μάγισσας.
Έπειτα φορά το πρόσωπο του Τζέρβας Ντάντλεη καταδυόμενος σε έναν Τύμβο, του Τζο Σλέητερ ή Σλάαντερ πέρα από το Τείχος του Ύπνου, και του Ρίτσαρντ Άπτον Πίκμαν του καταγράφει με τα πινέλα του τα πρόσωπα των Γκουλς. Μεταμορφώνεται σε καθηγητή Τζωρτζ Γκ. Έηντζελ, σε γλύπτη Χένρυ Α. Γουίλκοξ, και σε επιθεωρητή Τζων Ρέημοντ Λεγκρές, κυνηγημένος από τα όνειρα του Κθούλου. Αλλά και σε Μπέηζιλ Έλτον, φαροφύλακα του βορειότερου σημείου, και σε Αρθουρ Τζέρμιν, για να πάρει κατόπιν την ταυτότητα του Κρώφορντ Γίλινγκαστ και να συνδεθεί με μηχανήματα όρασης του Αγνώστου. Ονομάζει τον εαυτό του «σύντροφο του υπολοχαγού Κλέντσε» σε ένα γερμανικό υποβρύχιο στα βάθη αρχαίων ωκεανών, και δόκτωρ Χένρυ Αρμιτατζ σε τρόμους του Ντάνγουιτς, ίσως και Γουίλμπορ Γουέητλυ, που κανείς δεν ξέρει τι απέγινε…
Γίνεται η σκιά του Χένρυ Έηκελυ που ψιθυρίζει στο σκοτάδι, και κάποιος Ξένος έχει πάρει τη θέση του στην πολυθρόνα. Λαξεύει την πέτρα σαν γλύπτης Μουσίδης κάποιας ονειρικής Ελλάδας, και χάνεται σε φεγγαροφωτισμένους βάλτους σαν Ντένις Μπάρυ. Κοιμάται καθώς φρουρεί τις επάλξεις και οι εχθροί παίρνουν την Πόλη, και μελετά τα Επτά Κρυπτικά Βιβλία της Γης σαν ο σοφός Μπαρζάι της Ούλθαρ.
Αγναντεύει τη νύχτα του Διαστήματος σαν Νάχουμ Γκάρντνερ, και σαν ανίερος ιερέας βάζει το περίστροφο στον κρόταφο για να λυτρωθεί από ένα κυνηγόσκυλο που σαν εφιάλτης τον περιμένει έξω από την πόρτα. Ακολουθεί τα μονοπάτια του μοναχικού ταξιδιώτη, καλεσμένος από αρχαίες παραδόσεις σε ένα μυστικό ψαροχώρι, και σε άγνωστους τόπους προσπαθεί να ξεφύγει από την αρχαία αγκαλιά του θεού Ύπνου. Ανακαλύπτει στο κατώφλι του ένα σκοτεινό μείγμα από παλιούς του εαυτούς -το «πράγμα» με το όνομα Έντουαρντ Πίκμαν Ντέρμπυ- και έπειτα διαφωνεί για ακατονόμαστους λόγους με μια αντανάκλασή του που λέγεται Τζόελ Μάντον.
Φυλακίζεται στις μυστικές κρύπτες των φαραώ σαν Χάρυ Χουντίνι -ο Αρχων των Αποδράσεων- και παίζει δαιμονικό βιολί από ένα παράθυρο που κοιτά σε άγνωστες διαστάσεις σαν γέρος αινιγματικός μουσικός με το όνομα Εριχ Ζανν, αλλά ταυτόχρονα μπαίνει σε ένα άλλο σώμα για να ακούσει τη μουσική του από τον κάτω όροφο. Γίνεται «Εγώ» εξερευνώντας το «Αυτός» και αλλάζει σε έναν τρελό που παραμιλά στο Νεοϋορκέζο ντετέκτιβ του Ρεντ Χουκ με το όνομα Τόμας Φ. Μαλόουν, κυνηγώντας δαίμονες στα πρόσωπα των εμιγκρέδων.
Κατοικεί σε ένα ψηλό παράξενο σπίτι της Ομίχλης, που στην πόρτα του γράφει Τόμας Όλνεη. Αφήνει το προωθημένο πόστο Τέρα Νόβα της Αφροδίτης για να χαθεί σε στοές και ζούγκλες, φορώντας μάσκες οξυγόνου μάρκας «Κάρτερ». Αποκρυπτογραφεί το απαγορευμένο Νεκρονομικόν και ενώνεται με τη φευγαλέα σκιά του τρελού Άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ, που τον καταβρόχθισε ένα αόρατο πλάσμα στο κέντρο της αγοράς στη Δαμασκό. Χάνεται ξανά απελπισμένος στη λαβυρινθώδη σπηλιά του Μαμούθ και πάλι βρίσκει έναν άλλο του εαυτό σε ένα μυστικό κελί κάποιου ερειπωμένου πύργου, με το όνομα Κόμης Αντουάν, «ο τελευταίος των δυστυχισμένων και καταραμένων Αόρδων ντε Κ …»
Αναζητά ως Μάρσια τη χαμένη Ποίηση των Θεών, και μεταλλάσσεται σε Χουάν Ρομέρο και απαρνιέται την κληρονομιά των Πιμπόντυ. Τον κυνηγούν ψαρόμορφα όντα στις ακτές του Ίνσμουθ, και συνομιλεί σε εφιάλτες μαζί με τον αινιγματικό, αλλά αληθινό, κάπταιν Μαρς. Σε Σκιές Έξω Από Το Χρόνο μεταμφιέζεται σε Ναθάνιελ Γουίνγκεητ Πήσλυ, για να εξομολογηθεί τρόμους και μυστικά που «δεν τόλμησε να πει σε κανέναν» Ξετυλίγει μια ολόκληρη τράπουλα ταυτοτήτων, σα να θέλει να ξεφύγει από κάποια θανάσιμη αναγνώριση, κάπου μέσα στο δάσος του Μπίλινγκντον (υπό το βλέμμα «Αυτού που Παραμονεύει στο Κατώφλι»),
… βλέπει τον τρόμο σε τρεμάμενους γραφικούς χαρακτήρες στο χειρόγραφο του Στήβεν Μπαίητς και μια παίρνει το πρόσωπο του Άμπροουζ Ντιούαρτ και έπειτα το σκοτεινό πρόσωπο του Γουίνφιλντ Φίλλιπς -που είναι μια σύνδεση του ονόματος του αληθινού πατέρα του και του επωνύμου της αληθινής μητέρας του- σε στρογγυλούς πύργους που είναι κατώφλια για τόπους πέρα από τα άστρα, σε Ρόδινα Παράθυρα που κοιτούν στην Άβυσσο.
Μεταμορφώνεται και σε Αλάιτζα Άτγουντ για να ανακαλύψει περίεργες αντίκες του παρελθόντος, αλλά και στον άνθρωπο που παρακολουθεί τις κινήσεις του. Έπειτα γίνεται Φρεντ Χάντλεη χτυπώντας την πόρτα του ασυνάρτητου Αμος Σταρκ, και αλλού εξερευνά τις τύχες της οικογένειας του Γουίλμπορ Έηκελυ, που είναι συγγενής του Χένρυ Έηκελυ, ενός παλαιότερου alter ego του. Αφήνει πίσω του πυρετώδη ημερολόγια σαν Αλόντζο Τάηπερ, σαν Γουώρντ Φίλλιπς ή σαν Μόρτιμερ Κέησυ…
Διηγείται την ιστορία του Αμπνερ Γουέτλη, ξαδέλφου του Γουίλμπορ Γουέτλη, ένα όνομα που είχε ο ίδιος σε κάποια άλλη διήγηση, που τη διηγιόταν κάποιος άλλος. Αναζητά τα ίχνη μιας Σκοτεινής Αδελφότητας και πέφτει στα ίχνη κάποιας Ρόουζ Ντέξτερ, που μοιάζει να είναι απόγονος κάποιας άλλης του μεταμφίεσης. Ερευνεί τα μυστικά ενός αληθινού στοιχειωμένου σπιτιού, που τα είχε ερευνήσει και ο Πόε, και φορά τη μάσκα του Νίκολας Γουώλτερς ερευνώντας το γενεαλογικό του δέντρο για να καταλήξει σε τόπους πέρα από το Χρόνο. Αυτοαποκαλείται δόκτωρ Μουνιόζ για να εξομολογηθεί τον τρόμο του για το κρύο και τα ψυχρά κλίματα, και ξαναβρίσκει τον εαυτό του σαν ένα απόμακρο Γκουλ που σκαρφαλώνει τους τοίχους ενός σκοτεινού υπόγειου του πύργου, για να βγει στην επιφάνεια μέσα από τον τάφο και ως το μοιραίο καθρέφτη της αυτοαναγνώρισης.
Σαν άσημος και φτωχός συγγραφέας, δίνει τις ιδέες του ή την τέχνη του σε διηγήματα με υπογραφές άλλων, έναντι μικρής αμοιβής. Κρύβεται στοιχειωμένος πίσω από υπογραφές όπως: Ελίζαμπεθ Μπέρκλεϋ, Αντόλφ ντε Κάστρο, Ζεάλια Μπίσοπ, Χέηζελ Χελντ, Σ. Μ. Έντυ, Ρόμπερτ Μπάρλοου, Γουί.λιαμ Λάμλεη, Σόνια Γκρην, Γουίλφρεντ Μπραντς Τάλμαν, Χένρυ Σ. Γουτχεντ, Ντουαίην Ράημελ, αλλά και πίσω από το αγαπημένο του ψευδώνυμο: Λούις Τέομπαλντ Τζούνιορ, που συνεχώς παραφράζεται σε Άρτσιμπαλντ Τέομπαλντ, σε Τσαρλς Τεόμπαλντους Τζούνιορ και σε Γουίνφρεντ Γουώρντ Τέομπαλντ… Συνεχίζοντας το λαβυρινθώδες αίνιγμα των χιλίων και ενός ονομάτων του, στις χιλιάδες επιστολές του υπογράφει με εκατοντάδες ονόματα, συνήθως ως Παππούς Χ.Φ.Λ. (Grandpa H.P.L.) ή με το ελληνικό όνομα Θεόβαλδος, ή και Θεοβάλδος.
Ξετυλίγοντας στους αλληλογράφους του μια ολόκληρη βιβλιοθήκη από αινιγματικές υπογραφές, εξερευνά τους ονειρικούς του εαυτούς με ονόματα και τίτλους όπως: Λούις Τέομπαλντ, Λουντοβίκους Θεομπάλντους Τζούνιορ, «δικός σου για το 49ο Άκλο του μυστικού πέπλου», Έητς Πι Ελ Eich – Pi – El = H.P.L.), Πάππος Θεοβάλδος (στα ελληνικά), L. Ρ. Drawoh (ανάποδα το: Howard Ρ. L.), Λουντοβίκους Τιομπάλτούς Σεκούντας, Λο, Etaoin Shrdlu(!) αλλά και Loovdns, «δικός σου υπό την ακατονόμαστη αδελφότητα του Νυαρλαθοτέπ», «δικός σου στις Υπέρτατες αβύσσους», Παππούλης Ο’ Κέησυ, Τίμων Κορεολάνους Εσκουάιαρ, Χόρας Τουόλπολ, Αμπντούλ Αλχαζρέντ.
Η. Paget Lowe, Θεομπάλντους Φαντάστικους, Άρτσιμπαλντ Μαίηνγουώρινγκ, «δικός σου στο Χείλος της Αβύσσου», «ο πιο υπάκουος και ταπεινός υπηρέτης σας, Χ.Φ.Λ.», «δικός σου στην τελετή του ανώνυμου πλανήτη», X. Φον Λίμπεκραφτ, Λοθάριο Χάνεηκομπ – 13ος κόμης του Στόνυμπρουκ, Τιμπάλτους, Λ. Περσίνιους Θεμπάλντους, «δικός σου υπό τον 7ο ρούνο του Έιμπον», Θεοβάλδος Πέρκινς (στα ελληνικά), «δικός σου στο όνομα της Υπέρυθρης Δυτικής Αυγής». Βαρόνος της Αιώνιας Νύχτας του Χαστούρ, «δικός σου στο όνομα του βυθισμένου Μονόλιθου του Γκνοφ», «δικός σου υπό τη Μαύρη Σφραγίδα», Χουντίνι, ο Παππούς, ο Αβατάρ του Τσαθόγκουα, Λούντβιχ Πρινν, «δικός σου στη Λιτανεία του Θωθ», Τεομπάλντους ο Δακρύβρεχτος, Τεομπαλντ Πέρκινς, «δικός σου υπό τα πλοκάμια του Σόθο», Μέλμοθ ο Τρίτος.
«δικός σου στο όνομα της Πράσινης Σκιάς», Εγσδήνς (στα ελληνικά), «δικός σου στο Εξώτερο Κενό», ο Επιστολουργός, Θ. Σένεξ, ο Γέροντας Δίχως Γενειάδα, Grandpa Necro, Καέλιους Αλχαζρέντ Μορήτον Ο’ Κέησυ, X. Λ. Αουίς Ραντόλφο Καρτέρο Υ Τεομπάλντο, Ο’ Χάουαρντ ΜακΦίλλιπς ΑπΛάβκραφτ, «είθε όλα τα Τζίνι να σε υπηρετούν και είθε ο Τριπλός Ήλιος Μπζλαχ-Εοχ-Για να ακτινοβολεί αισίως σε όλες τις έρευνες σου -δικός σου, Αμπντούλ Αλχαζρέντ»
Μέσα σε αυτούς τους ατέλειωτους διαδρόμους με τους καθρέφτες, οι έρευνές, αναζητώντας τον Ράντολφ Κάρτερ, τον ονειρικό Λάβκραφτ, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα ξέφευγαν από τα περιορισμένα πεδία του καθημερινού κόσμου και θα ανίχνευαν διαδρομές σε περιοχές ονείρου και Φαντασίας. Έστω κι αν «όλα τα Τζίνι θα με υπηρετούν», κανένα τους δε θα μπορεί να μου πει ποιο ήταν το όνομα του ανθρώπου που τα έστειλε. Το όνομα του ανθρώπου που ψάχνω, ταξιδεύοντας στη Μοναξιά του Χρόνου …
Ο Μύθος παραμένει πάντοτε ανώνυμος.
Όχι για να μπορεί να εξαφανίζεται χωρίς ίχνη, αλλά για να μπορεί να εμφανίζεται όπου θέλει, όπως θέλει, χωρίς να ξεσηκώνει ένα σύννεφο από ερωτηματικά. Ο Μύθος κρύβει πάντοτε απαντήσεις που πολύ λίγοι μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν και δεν μπορώ να καυχηθώ ότι είμαι ένας από αυτούς. Αλλά κι αν ήμουν, γιατί να ξεκλειδώσω έτσι απλά το Κρυπτόγραμμά του, για να το δώσω σ’ αυτούς που από μόνοι τους δεν έχουν κατακτήσει τους Κώδικές του; Έτσι, λοιπόν, ο Μύθος πρέπει να ρωτά κι ο αναζητητής να προσπαθεί να καταλάβει την ερώτηση, πριν αρχίσει να δίνει τις μεγαλόστομες απαντήσεις του. Αναγκάστηκα να ξεκινήσω αυτή τη διαδρομή πάνω στο χαρτί με μια ερώτηση:
Είναι μια ερώτηση που κανείς από τους μεγάλους δημαγωγούς των Γραμμάτων δεν απάντησε, παρόλο που έδωσαν άπειρες εξηγήσεις για το «μυστηριώδες αυτό λογοτεχνικό φαινόμενο»… Έχοντας ερευνήσει τις αντιφατικές εξηγήσεις τους, που ποτέ δε με ικανοποίησαν (και δε γνωρίζω γιατί έχουν ικανοποιήσει πολλούς από τους αναγνώστες του Φανταστικού), αποφάσισα να ριψοκινδυνεύσω μια περιπλάνηση στους κόσμους του H.P.L. προσπαθώντας να δώσω μια αληθινή διάσταση στη ζωή του και στο έργο του, σύμφωνα με αυτά που εγώ ανακάλυψα, αυτά που εγώ ένιωσα, και σύμφωνα με αυτά που εγώ πιστεύω.
Το να είσαι απόλυτα αντικειμενικός είναι μια κατάρα που δε συμμερίζομαι καθόλου, γιατί όταν ερευνάς τα ίχνη ενός ανθρώπου που χάθηκε, η «αντικειμενικότητα» είναι μάλλον μια δικαιολογία για να στηρίξεις λογικά μια συγκεκριμένη άποψη (ή μια επιστημονική υποκρισία), παρά μια ανταπόκριση από μια αληθινή εξερεύνηση. Αυτόν το ρόλο προσπάθησα να πάρω μέσα στο χαρτί: του ανταποκριτή μιας αληθινής εξερεύνησης. Μέσα στους κόσμους της Λογοτεχνίας υπάρχει μονάχα ένας τρόπος εξερεύνησης: ο λογοτεχνικός. Και δε γνωρίζω καμιά πιο γοητευτική πρόκληση, από αυτήν της λογοτεχνικής εξερεύνησης μέσα στους φανταστικούς κόσμους ενός Μύθου της Φανταστικής Λογοτεχνίας.
… Και οι ακροβατικοί συλλογισμοί επιστρέφουν, για να ισορροπήσουν στο χείλος του γκρεμού που χωρίζει το «αληθινό» από το Φανταστικό. Ένας γκρεμός, που ίσως αποδειχθεί μια καλοφτιαγμένη οφθαλμαπάτη, για να αποθαρρύνει το πέρασμα προς την κρύπτη των μυστικών. Έτσι κι αλλιώς, ζούμε σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος από μυστικά και θαύματα, οφθαλμαπάτες και αντιφάσεις. Ακολουθώντας τα ίχνη του συγγραφέα, θα ανακαλύψουμε αληθινές καταστάσεις και περιστατικά, αληθινά πρόσωπα και διηγήσεις. Που, με τη σειρά τους, φτιάχνουν αληθινούς συνδέσμους με φανταστικές κατασκευές, που Χώνονται στον ουρανό της μοναδικής και αναμφισβήτητης αλήθειας: της Εσωτερικής Αλήθειας.
Έτσι, μπορώ να δηλώσω χωρίς δισταγμούς: «Κυρίες και Κύριοι, Είναι Όλα Αληθινά.»
Κάνοντας ένα μοναχικό ταξίδι στο παρελθόν, ο Χρόνος σπάζει σε μικρά κομμάτια, το όνειρο έχει γίνει ένα με την περασμένη πια καθημερινότητα, γιατί ο ονειρευτής και ο παρατηρητής έχουν χαθεί για πάντα: ό,τι έζησε και ό,τι ονειρεύτηκε, έχουν γίνει πια όλα ένα όνειρο.
Καθώς καταδυόμαστε στα βάθη αυτού του αβέβαιου ονείρου, ο Χρόνος κυλά παράξενα, σπασμωδικά, τα γεγονότα και οι πληροφορίες ανακατεύονται, και μεταλλάσσονται σε ατμόσφαιρες και συναισθήματα, καθώς θα προσπαθούμε να πλησιάσουμε τις χαμένες λεπτομέρειες της ζωής του συγγραφέα και του ονειρευτή. Έτσι λοιπόν, κινούμενοι σε έναν Υπερχώρο και σε έναν Υπερχρόνο, ας προσπαθήσουμε να αντικρίσουμε την αλήθεια την πιο εσωτερική, όσο θολή κι αν είναι αυτή.
Τα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει είναι όλα αληθινά, αλλά ταυτόχρονα είναι απλά κλειδιά, που ανοίγουν πόρτες που οδηγούν στο Όνειρο, και ποιος ξέρει πού αλλού. Δε γνωρίζω τι πρόκειται να βρει ο καθένας από τους συνταξιδιώτες μου πίσω από αυτές τις πόρτες, αλλά αυτή η γοητευτική άγνοια είναι ακόμη μία από τις ιδιόμορφες κατάρες του συγγραφέα. Την αποδέχομαι, με τον ίδιο τρόπο που αποδέχομαι τη μοίρα κάθε διήγησης: ότι θα ξεχαστεί, ή θα αλλάξει σε ένα νέο μύθο μέσα στο κεφάλι του αποδέκτη.
Ο Έντγκαρ Αλλαν Πόε (που τόσο πολύ αγαπούσε ο Λάβκραφτ) είχε γράψει: «Ό,τι βλέπουμε και ό,τι φαινόμαστε, δεν είναι παρά ένα όνειρο, μέσα σε ένα όνειρο»
«Χ.Β. ΛΑΒΚΡΑΦΤ – ταξίδι στην μοναξιά του χρόνου»
Κοιτώντας πίσω μου, σε όλα εκείνα τα βιβλία που έχουν γραφτεί για τον X. Φ. Λάβκραφτ, ανακαλύπτω ότι δεν ξεπερνούν τα στενά όρια που έχουν θέσει οι συγγραφείς τους, και -σχεδόν πάντα- αποτελούν μια μεταμφιεσμένη πρόφαση για να μιλήσουν για το δικό τους έργο. Αυτό, μάλιστα, συμβαίνει και με αξιόλογους και καταξιωμένους συγγραφείς στο χώρο της Έρευνας.
Ακόμη και ο Όγκαστ Ντέρλεθ (ο πιο πιστός αλληλογράφος του Λάβκραφτ, ιδρυτής του θρυλικού Arkham House, και συνεχιστής του έργου του, συγγραφέας δεκάδων βιβλίων της Μυθολογίας Κθούλου, αλλά και o άνθρωπος που κρύβεται πίσω από τη δημοσιότητα που απέκτησε ο δάσκαλός του, έστω και μετά το θάνατό του), στα τέσσερα βιβλία που έχει γράψει για τον Λάβκραφτ και στα δεκάδες άρθρα του, είναι φανερό ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για τις πωλήσεις του εκδοτικού του οίκου, αφιερωμένου στην υπόθεση, παρά για την ίδια τη μνήμη του Λάβκραφτ.
Αν και θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε μια αξιοθαύμαστη σεμνότητα (ο ίδιος ήταν απείρως καλύτερος συγγραφέας από τους περισσότερους που ανέδειξε), χαρακτηριζόταν πάντοτε από μια αδικαιολόγητη μυστικοπάθεια σε σχέση με πολλές από τις πτυχές της ζωής του δασκάλου του, και είναι ο κύριος υπεύθυνος για την προσεκτική λογοκρισία των περίπου χιλίων επιστολών του Λάβκραφτ, που δημοσίευσε σε πέντε επιλεκτικούς τόμους το «Arkham House» καθώς και για την εξαφάνιση από την αγορά του τρίτου τόμου από αυτούς, για σκοτεινούς λόγους.
Ο X. Φ. Λάβκραφτ, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους επιστολογράφους όλων των εποχών, έχοντας γράψει περίπου 120.000 επιστολές (που η κάθε μια τους είχε όγκο από μία σελίδα μέχρι και εκατό!) και είναι τρομακτικό να παρατηρεί κανείς μέσα στις χίλιες που δημοσιεύτηκαν, κάθε τόσο εκείνα τα πέντε αραιά αποσιωπητικά που σημαίνουν ότι ένας άγνωστος αριθμός παραγράφων ή σελίδων έχουν παραλειφθεί.
Ο πασίγνωστος στους αναγνώστες του Φανταστικού, Λιν Κάρτερ, κριτικός της Λογοτεχνίας, μελετητής και συγγραφέας, στα πολύ ενδιαφέροντα δοκίμια που έχει γράψει για τον Λάβκραφτ, περιορίζεται στην εξέταση της κατασκευής της Μυθολογίας Κθούλου (σχήμα που, κατά τη γνώμη μου, είναι αμελητέο μπροστά σε άλλα σημεία της περίπτωσης Λάβκραφτ), αναγκάζοντας το σοβαρό αναγνώστη να σκεφτεί ότι το κάνει επειδή υπάρχει αγοραστικό ενδιαφέρον για την κατασκευή αυτή, (για την οποία, άλλωστε, σα σχήμα, δεν ευθύνεται ο ίδιος ο Λάβκραφτ, αλλά το Arkham House), κι ένα γεγονός που ενισχύει, ίσως, αυτή μου την επισήμανση είναι το ότι ακόμη και η διάσημη μελέτη του πάνω στο The Lord of the Rings του Τόλκιν, ήταν μια παραγγελία του Ιαπωνικού υπουργείου Πολιτισμού (!)…
Ο διάσημος και πολυγραφότατος ερευνητής και συγγραφέας Κόλιν Γουίλσον, παρόλο που έχει γράψει για τον Λάβκραφτ εκατοντάδες σελίδες, και γνωρίζει πολλά για τη ζωή και το έργο του, δεν ξεφεύγει από τη στείρα αυστηρότητα του ντε Καμπ. Τον ενδιαφέρει πάρα πολύ η απόκρυφη (Occult) προέλευση του έργου του Λάβκραφτ και οι «συμπτώσεις» που συναντιόνται μέσα σε αυτό, και γίνεται πολύ συχνά ένας ψυχρότατος ψυχολόγος «ερευνώντας την περίεργη περίπτωση του ασυνήθιστου αυτού ανθρώπου, αλλά τόσο μέτριου συγγραφέα».
Για όποιον διαθέτει στοιχειώδη παρατηρητικότητα ή τη σωστή ενημέρωση, είναι γνωστά τα παιχνίδια που παίζει ο Γουίλσον με τους διάφορους ακαδημαϊκούς κύκλους, που τον ρίχνουν σε αντιφάσεις και δισταγμούς, προκειμένου να έχει την εύνοιά τους, έπειτα ατό τον τόσο άδικο πόλεμο που του έχουν κάνει τις προηγούμενες δεκαετίες. Μου έχει δοθεί η ευκαιρία (και η τιμή) να συζητήσω μαζί του, και διαπίστωσα ότι οι απόψεις του διαφέρουν κατά πολύ από τα γραφόμενά του πάνω στο ζήτημα. Ο ίδιος, ίσως να έχει καταθέσει με καλύτερο τρόπο τη γνώμη του, στα διηγήματά του The Return of the LLoigor και The Mind Parasites, (τα έγραψε ερευνώντας για τον Λάβκραφτ), μεταμφιεσμένη πλέον με τη λογοτεχνική πρόθεση.
Συνεχίζοντας αυτή την αναγκαστική αναφορά πάνω στα κυριότερα βιβλία που έχουν γραφτεί για τον Λάβκραφτ και το έργο του, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο πιο σοβαρός και ο πιο αφοσιωμένος μελετητής του Λάβκραφτ, είναι ο κύριος Σ. Τ. Τζόσι, κριτικός της Λογοτεχνίας, γνωστός αρθρογράφος και δοκιμιογράφος. Ο Τζόσι έχει γράψει έναν ολόκληρο κυκεώνα από τις πιο λεπτομερείς παρατηρήσεις πάνω στο έργο του Λάβκραφτ, οι περισσότερες είναι βιβλιοθηκονομικού και ευρετηριακού χαρακτήρα (η πιο εξωφρενική που μπορώ να θυμηθώ, είναι αυτή που απαριθμεί τις αναφορές του Λάβκραφτ στις γάτες, σε όλα τα διηγήματα και τις επιστολές του), και η πολυμάθειά του είναι τέτοια πάνω στο θέμα, που δε νομίζω ότι μπορεί να τη σχολιάσει κανείς. Χαρακτηρίζεται, όμως, από μια περίεργη ψυχρότητα, και από την απαγορευτική ακρίβεια μιας υπολογιστικής μηχανής…
Ερευνώντας ολόκληρη τη διαθέσιμη βιβλιογραφία (που συχνά όμως είναι τόσο σπάνια), νομίζω πως είναι εύκολο να εντοπίσει κανείς, ότι ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες και αξιόλογες αναφορές πάνω στο θέμα, οι οποίες κοιτούν σ’ αυτό από τη σωστή οπτική γωνία, είναι αυτές του Κέννεθ Γκραντ (επικεφαλής του αγγλικού Ο.Τ.Ο. Ordo Templi Orientis συγγραφέας, αποκρυφιστής και γνωστός ερευνητής), του Ρόμπερτ Τέρνερ (ιδρυτής του Order of the Cubic Stone, εκδότης, ερευνητής και φιλόλογος) του Τζέημς Τέρνερ (συγγραφέας και εκδότης, συνεχιστής του εκδοτικού οίκου Arkham House), του Ρίτσαρντ Λούποφ (συγγραφέας και βιογράφος), του Π. X. Κάννον (συγγραφέας και ανθολόγος) του Πήτερ Κολόζιμο (αρχαιολόγος, ερευνητής και συγγραφέας), του Πήτερ Σμιθ (ερευνητής και αρθρογράφος), και του Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον (συγγραφέας βιβλίων Φαντασίας, όπως το θρυλικό Illuminatus!, και συνωμοσιολόγος). Οι άνθρωποι αυτοί έχουν εργαστεί πάνω στο ζήτημα πάρα πολύ, με την πιο αγνή ερευνητική και με πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα, δικαιώνοντας το Μύθο τον Φανταστικού, χωρίς να σκοντάφτουν πάνω σε αδιάφορες φιλοδοξίες ή αντιζηλίες, με μια αξιοθαύμαστη σοβαρότητα, έμπνευση και ευρυμάθεια.
Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τον Λάβκραφτ και για το έργο του, που ο ίδιος θα τρόμαζε αν μπορούσε με κάποιο μαγικό τρόπο να τα γνωρίζει. Όμως, τα πάντα παραλλάσσονται και αναμοχλεύονται μέσα στο στρόβιλο του Χρόνου, και το έργο ενός σεμνού συγγραφέα δεν έχει τη δύναμη να γλιτώσει. Ο συγγραφέας το γνωρίζει αυτό, και σε μια απρόβλεπτη στιγμή, εξαφανίζεται απ’ το προσκήνιο τυλιγμένος μέσα στο μανδύα κάποιας από τις μεταμφιέσεις του, αφήνοντας όλους τους άλλους να τον ψάχνουν με το όνομά του, ενώ αυτός έχει αλλάξει πια όνομα.
Αν θέλω ν’ ανακαλύψω έναν άνθρωπο που σε όλη του τη ζωή ονειρευόταν, πρέπει να ψάξω μέσα στο όνειρο.
Στο όνειρο, και όχι σε πολιτικοψυχολογικές αναλύσεις.
Και αφού όλοι μας ονειρευόμαστε, ίσως αυτό το απλό γεγονός που κανείς δεν παρατηρεί ότι είναι το μόνο που αληθινά μοιραζόμαστε να μας κάνει όλους να ανήκουμε στην ίδια ακατονόμαστη παγκόσμια αδελφότητα. Μια αδελφότητα που είναι η πολυπληθέστερη, αλλά παραδόξως και η πιο μυστική… Αναζητώντας τον Ράντολφ Κάρτερ, μέσα στις σκιές των ονειρικών τόπων και των στιγμών που έσβησε ο Χρόνος, πρέπει να γνωρίζω το σύνθημα, για να το ψιθυρίσω μόλις μου ζητηθεί. Σ’ αυτό το ταπεινό κεφάλαιο, ψιθύρισα ήδη το σύνθημα, και γνωρίζω πως η διέλευση έχει ανοιχθεί. Γίνομαι κι εγώ μια σκιά που χάνεται εκεί μέσα. Ίσως κάποιος από τους αναγνώστες μου να με ακολουθήσει σ’ αυτή μου την εξερεύνηση, και ίσως κάποιος άλλος να μείνει πίσω αγναντεύοντας με αδιαφορία. Αποδέχομαι το ρόλο μου αυτόν, της ενδιαφέρουσας ή αδιάφορης σκιάς, γιατί έτσι ο καθένας θα ανακαλύψει αυτό που του αναλογεί…
Όλοι ψάχνουν για κάποιο μυστικό.
Κάτι όμως τους διαφεύγει: το κάθε μυστικό κρύβει μέσα του ένα άλλο.
Όποιος ανακαλύπτει κάποιο ίχνος αποκάλυψης, θαμπώνεται και συγκλονίζεται, όχι από την ίδια την αποκάλυψη, αλλά από την τεράστια κατάδυση που έκανε από το ένα μυστικό μέσα στο άλλο, μέσα στο άλλο, μέσα στο άλλο, τόσο βαθιά και σκοτεινά, που το παραμικρό φως μοιάζει υπέρλαμπρη φωταγωγία. Έπειτα αναρωτιέται αν πρέπει να φέρει στην επιφάνεια την αποκάλυψη ή αν πρέπει να διατηρήσει κρυφό το μυστικό. Τις περισσότερες φορές, αυτός που αναζητεί ένα θησαυρό, όταν τον ανακαλύπτει, γίνεται θησαυροφύλακας… Η απόδραση και η περιπέτεια συνήθως είναι οχήματα παροδικά και, στο τέλος, οι περισσότεροι που τα καβάλησαν έγιναν οι ίδιοι δεσμοφύλακες. Όλα αυτά είναι παιχνίδια της παράδοσης και της απαγορευτικής και σκληρής φύσης του κόσμου, που με τη σειρά του είναι αποκλειστικά ανθρώπινο κατασκεύασμα.
Αφού ο καθένας μας είναι ένας κόσμος από μόνος του, και ο έλεγχος των κόσμων αυτών προκύπτει μόνο από τη δημιουργία μιας ψευδαίσθησης κοινών συντεταγμένων. Μέσα απ’ αυτούς τους συλλογισμούς, όλα τα μυστικά φαντάζουν μονάχα ένα, κι αυτό με τη σειρά του δεν είναι καθόλου κρυφό. Είναι το δικό μας μυστικό, αυτό που κρύβουμε από τον εαυτό μας. Εμείς είμαστε το μυστικό, και ο κόσμος προσπαθεί να μας αποκαλύψει, κι εμείς κρυβόμαστε από τον κόσμο, δηλαδή από τον εαυτό μας.
Αν προσπαθώ να βρω τα κλειδωμένα μυστικά που κρύβονται πίσω από τη μορφή του X. Φ. Λάβκραφτ, πρέπει να θυμάμαι συνέχεια πως αυτός ο κύριος Λάβκραφτ ζει μονάχα μέσα στο κεφάλι μου, σε ένα Χώρο που είναι δικός μου, και σε ένα Χρόνο που ξεκινά και τελειώνει με μένα. Το υπέρτατο μυστικό είναι η ίδια η σύνδεση, έτσι το νιώθω, ο συνδετικός κρίκος που ενώνει το αντικείμενο με τον παρατηρητή, μέσα σε ένα Χωροχρόνο δημιουργημένο από τον παρατηρητή.
Από παρατηρητή σε παρατηρητή, το αντικείμενο αλλάζει, κι όμως, επιμένουμε να μοιραζόμαστε την ψευδαίσθηση ότι είναι το ίδιο. Δειλιάζουμε να παραδεχτούμε τη μοναδικότητά μας, γιατί αυτό θα ήταν μια φοβερή ευθύνη, αφού κάθε στιγμή θα είμαστε δημιουργοί ή καταστροφείς ενός κόσμου. Αν υπάρχει κάποιο μεγάλο μυστικό, στο τέλος της πορείας προς τη συνάντηση με τον Λάβκραφτ, πιστεύω πως θα είναι ίδιο με όλα τα μυστικά που υπάρχουν στο τέλος της πορείας προς οπουδήποτε και δεν θα είναι καθόλου κρυφό. Τολμώ να πω ότι το μόνο που είναι κρυφό είναι η πορεία, και ότι το μυστικό βρίσκεται στο ίδιο μας το σπίτι, μόνο που πρέπει να κάνουμε το γύρο του κόσμου για να το βρούμε όταν επιστρέψουμε.
Κάποιος φίλος μου λέει, χαμογελώντας, ότι ο άνθρωπος Λάβκραφτ δεν υπήρξε ποτέ, και ότι είναι όλα ένα περίεργο σχέδιο, μια συνωμοσία, μια επινόηση του Ντέρλεθ και της παρέας του. Χαμογελώ κι εγώ με αυτές τις σκέψεις, αλλά υπενθυμίζω στο φίλο μου ότι κι αυτός είναι μια επινόηση δική μου, κι ότι δεν υπάρχει στ’ αλήθεια, αφού κι εγώ χρησιμοποιώ καθημερινά μια δική μου προβολή του, που δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που είναι αυτός στ’ αλήθεια. Ο ίδιος ο κόσμος που με περιβάλλει, είναι μια δική μου συνωμοσία. Αυτός χαμογελάει πάλι, σκεπτόμενος σίγουρα πως μάλλον εγώ είμαι μια επινόηση δική του, και πως ο κόσμος είναι δική του συνωμοσία…
Θυμάμαι τα λεγόμενα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες:
«Ποιος ξέρει, αλήθεια, το συντακτικό των ονείρων; Λες ότι με ονειρεύεσαι συνέχεια. Μπορεί να σε ονειρεύομαι εγώ ή κάποιος άλλος να μας ονειρεύεται και τους δυο, και τότε, αλίμονο μας άμα ξυπνήσει.»
από ένα διάλογό του με τον Αχιλλέα Κυριακίδη, σ’ ένα όνειρο…
Λοιπόν, εκατοντάδες άνθρωποι προσπάθησαν να ανακαλύψουν τρομερά μυστικά πίσω από την υπόθεση Λάβκραφτ, χιλιάδες αναλύσεις επί αναλύσεων, πάνθεα και μυστικές παραδόσεις, απαγορευμένες γνώσεις και χαμένα χειρόγραφα, πορτραίτα και αποκαλύψεις, λογοτεχνίες και χειροτεχνίες…
Σχεδόν κανείς τους δεν πίστευε στ’ αλήθεια στη Λογοτεχνία και στο ότι οι μύθοι είναι ζωντανοί. Όλοι τους έψαχναν σε απαγορευμένες βιβλιοθήκες, και σχεδόν κανείς τους δεν άκουσε τον ίδιο το συγγραφέα να μιλά. Δε διάβασαν τις διηγήσεις του σαν να ήταν αληθινές. Αφού αυτός τις έγραψε, οτιδήποτε έχει να τους πει είναι εκεί μέσα, ολοφάνερο, ζωντανό, αλλά ταυτόχρονα τόσο κρυφό. Ψάχνοντας εκεί μέσα, βρίσκουμε το μήνυμα του εξερευνητή προς κάθε ενδιαφερόμενο αποδέκτη.
Κι αφού το Ταξίδι μου μέσα στη Μοναξιά του Χρόνου, μόλις αρχίζει, να ο πραγματικός του πρόλογος, λίγα βήματα πριν από την είσοδο. Είναι οι πρώτες παράγραφοι από το διήγημα του Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ, The Shadow Out of Time, του 1934:
«Έπειτα από είκοσι δύο χρόνια εφιαλτών και τρόμου, εκτός ίσως από την απελπισμένη πεποίθηση για τη μυθολογική προέλευση κάποιων εντυπώσεών μου, είμαι απρόθυμος να εγγυηθώ για την αλήθεια αυτού που πιστεύω ότι ανακάλυψα, τη νύχτα της 17ης προς 18η Ιουλίου 1935. Έχω τους λόγους μου να ελπίζω ότι οι εμπειρίες μου ήταν όλες ή σχεδόν όλες μια παραίσθηση, για την οποία, πραγματικά, συγκεκριμένοι λόγοι υπήρχαν. Κι όμως, ο ρεαλισμός της ήταν τόσο αποτρόπαιος, που μερικές φορές νιώθω οποιαδήποτε ελπίδα αδύνατη.
Αν όλα αυτά τα πράγματα συνέβησαν στ’ αλήθεια, τότε ο άνθρωπος πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί απόψεις που αφορούν τη φύση του σύμπαντος, και της δικής του θέσης μέσα στον αδυσώπητο στρόβιλο του Χρόνου, απόψεις που και η παραμικρή αναφορά τους παραλύει το πνεύμα. Πρέπει, επίσης, να βρίσκεται σε επιφυλακή ενάντια σε έναν κρυφό κίνδυνο που αν και δε θα καταπιεί ποτέ όλη την ανθρωπότητα μπορεί να επιβάλει τεράστιους και απίστευτους τρόμους σε συγκεκριμένα ριψοκίνδυνα μέλη της.
Είναι γι’ αυτόν τον τελευταίο λόγο, που επιμένω, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μου, να εγκαταλειφθούν τελειωτικά όλες οι προσπάθειες να ξεθαφτούν όλα εκείνα τα κομμάτια του Αγνώστου, που είχε αναλάβει να ερευνήσει η δική μου αποστολή. Αν συμπεράνω ότι είμαι λογικός και ξύπνιος, η εμπειρία μου εκείνης της νύχτας ήταν τέτοια, που αποκλείεται να έχει τύχει ξανά σε άλλον άνθρωπο. Κι ακόμη περισσότερο, ήταν η τρομακτική επιβεβαίωση όλων των πραγμάτων που, μέχρι τότε, τ’ αρνιόμουν ως μύθους και όνειρα.
»Όταν συνάντησα τον τρόμο, ήμουν ολομόναχος και μέχρι τώρα δεν είπα τίποτε σε κανέναν. Δεν μπορώ να σταματήσω τους άλλους να σκάβουν προς την κατεύθυνσή του, αλλά η τύχη τους και ο άνεμος που μετατοπίζει την άμμο των ερήμων, τους γλίτωσε, μέχρι στιγμής, από το να το ανακαλύψουν. Τώρα, ήρθε η ώρα να καταθέσω μια ξεκάθαρη δήλωση για όλα αυτά, όχι μόνο για χάρη της δικής μου διανοητικής ισορροπίας, αλλά για να προειδοποιήσω αυτούς που είναι σαν κι εμένα, αυτούς που θα τη διαβάσουν με σοβαρότητα»
@Παντελής Γιαννουλάκης / περιοδικό Strange
