«Εμείς που παντού την Περιπέτεια αναζητούμε
Δεν είμαστε οι εχθροί σας
Να σας χαρίσουμε θέλουμε αδιάβατες μυστικές περιοχές
Όπου το Μυστήριο σαν άνθος μαγικό φυτρώνει
Για εκείνον που θέλει να το δρέψει.
Τον οίκτο σας για ‘μας που πολεμούμε
Στα σύνορα του Απεριόριστου και του Μελλοντικού…»
(Γκυγιώμ Απολλιναίρ)
''...Περνάς όλη σου τη ζωή σκεπτόμενος όπως εσύ σκέφτεσαι, κατανοείς τον κόσμο σύμφωνα με τη δική σου οπτική –η κρίση σου συχνά είναι μόνο δική σου. (Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους άλλους ανθρώπους…) Και ξεχνιέσαι, παρασύρεσαι, είναι φορές που ασυνείδητα νομίζεις ότι όλοι έχουν την ίδια οπτική, έστω περίπου, ότι σκέφτονται όπως εσύ, ότι, τα πράγματα που κάνουν ή λένε, έχουν το ίδιο νόημα γι’ αυτούς με το νόημα που εσύ τους αποδίδεις, ότι μπορούν να κρίνουν ή να κριθούν σύμφωνα με τη δική σου κρίση…
Δεν είναι θέμα κατανόησης, μπορεί εσύ να κατανοείς καλύτερα, να σκέφτεσαι όντως το σωστό, να κοιτάς βαθύτερα, να γνωρίζεις περισσότερα, κλπ. Δεν έχει τόση σημασία αυτό, διότι είναι θέμα δικαιοσύνης, ηθικής.
Και, επίσης, είναι θέμα αντιληπτικό, είναι θέμα της πληρέστερης λειτουργίας της αντίληψης, της καλύτερης κατανόησης τού τι ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο, στους ανθρώπους. (Αλλά και ορθής κρίσης. Δεν μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο εκ του προχείρου).
Αλλά και είναι και ζήτημα προσδοκιών. Έχεις την ανόητη προσδοκία να είναι τα πράγματα όπως εσύ νομίζεις ότι είναι ή ότι μπορούν να είναι, και απογοητεύεσαι από αυτά ή εναντιώνεσαι σε αυτά αν τελικά δεν είναι, (ενώ τα πράγματα ούτε καν γνωρίζουν αυτή σου την προσδοκία). Ακόμη χειρότερα, είναι ακόμη πιο ανόητο ή και αλαζονικό, σε αυτήν την περίπτωση: κάνεις την ανοησία να νομίζεις ότι…εσύ είσαι τα πράγματα, μόνο! (Ναι, σίγουρα ναι, εσύ είσαι τα πράγματα! Αλλά ξεχνάς ότι και ο άλλος είναι επίσης τα πράγματα! Το ίδιο ισχύει και για τον άλλον, μέσα του... Ναι, όλα είναι μέσα σου, ΟΚ. Αλλά θα είναι σωστότερο να λέμε ότι όλα είναι μέσα…μας, και να μην ξεχνάς αυτό το παράδοξο γεγονός που είναι η αλήθεια). Έτσι, μπορεί ο άλλος να καταλαβαίνει άλλα αντ’ άλλων, όμως κάνει αυτό που τελικά κάνεις κι εσύ…
Κι έρχεται ο Γιάννης, τού παραπονιέσαι, διαμαρτύρεσαι, ενίστασαι, περιμένεις να σε δικαιώσει, χαμογελάει αγαθά, και με καθησυχαστικό και διδακτικό ύφος σου λέει: «Μα, Παντελή, μην περιμένεις οι άλλοι άνθρωποι να σκέφτονται όπως εσύ!..''
[...]
''Η πορεία έχει χαρές και θλίψεις.Η συμπόρευση για να μετράει αληθινά, για να αποδεικνύεται σημαντική, πρέπει να μετράει στο βάθος του χρόνου, δηλαδή να μην είναι περιστασιακή ή εφήμερη. Κι έτσι γίνεται και άξια λόγου...
Υπάρχουν πάντα άνθρωποι που είναι μαζί σου για την πορεία, συνήθως τη δική τους όχι τη δική σου, διασταυρώνονται οι πορείες σας, και τυχαίνει να είστε για λίγο στην ίδια πορεία.
Και υπάρχουν πάντα και άνθρωποι που είναι μαζί σου στην πορεία επειδή σε αναγνωρίζουν, επειδή αναζητάτε τα ίδια πράγματα, από αγάπη για αυτά –και συνδέεστε καθοριστικά– και ταξιδεύετε προς τον ίδιο προορισμό, και επίσης είναι εδώ για σένα τον ίδιο, όχι μόνο για αυτά.
Συνοδοιπόροι στην πορεία μου υπήρξαν πολλοί άνθρωποι. Άλλοι από αυτούς ήταν της μίας κατηγορίας και άλλοι ήταν της άλλης, ο χρόνος τα φανερώνει αυτά τα πράγματα. Και, φυσικά, ο χρόνος είναι που σε διδάσκει τελικά στη διαδρομή, η μεγάλη απόσταση που διανύεις…
Επειδή η πορεία είναι πολύ μεγάλη, τα τοπία αχανή, οι δυσκολίες πολλές, συχνά είσαι μόνος σου, αλλά αργά ή γρήγορα διαπιστώνεις το εξής:
Υπάρχει μία αόρατη αδελφότητα, που αποτελείται από τους ανθρώπους…του δρόμου –εννοώ του ίδιου παράξενου δρόμου. Ό,τι και να γίνει, ξέρεις ότι αυτοί είναι κάπου εκεί έξω, κάπου εκεί γύρω, και αντλείς μια παρήγορη συντροφικότητα από αυτό, ξέρεις ότι βλέπετε τα ίδια πράγματα, ότι περνούν και αυτοί από εκεί, ότι νιώθετε τα ίδια πράγματα, ότι ανακαλύπτετε τα ίδια πράγματα, οι δυσκολίες σου είναι και οι δυσκολίες τους, το ίδιο και η χαρά σου.
Αυτή η αόρατη αδελφότητα, το έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει, τη γνωρίζω πολύ καλά. Τα μέλη της, αυτοί οι ίσως «άγνωστοι» μεταξύ τους συνοδοιπόροι, οι Συνταξιδιώτες, είναι που αληθινά έχουν κοινές περιπλανήσεις και εμπειρίες, όπως ακριβώς το θέτετε…
Και με διάφορους τρόπους μοιράζονται αυτές τις περιπλανήσεις και τις εμπειρίες τους, με τους αδελφούς τους. Μπορεί να γίνεται με κάποιον χάρτη που έστειλαν, μπορεί να γίνεται με κάποια μυστικά σημάδια που αφήνουν στη διαδρομή, για να δείξουν κάτι ή για να βοηθήσουν, με τα ίχνη τους που ανακαλύπτεις, με αναγνωριστικούς κώδικες, με κάποια ροή πληροφορίας, με ημερολόγια που βρίσκεις, με ενισχύσεις στην ανάγκη σου, με καλέσματα, με εκπομπές στον ασύρματο, με εξ αποστάσεως επικοινωνίες, με ενθουσιώδεις συναντήσεις, με φιλία, με μοιραία συμβάντα, με οραματισμούς, με διηγήσεις. Με όλους τους τρόπους…
Κι έτσι, εξαιτίας τους, αυτή η Περιπέτεια δεν χάνει ποτέ το νόημά της, υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει και δικαιώνει συνεχώς τον εαυτό της. Κι έτσι, συνεχίζουμε! Με μεγάλη ελπίδα, όλο και πιο μακριά…
Όπως έχει αναφωνήσει και ο Εμπειρίκος: «Η πίστις της Περιπετείας δεν χαλαρώθηκε!...»
Παντελής Γιαννουλάκης
από συνέντευξή του στο ΔΗΜΟΘΟΙΝΙΑ
