Γυρω στα σαραντα της, η Δημητρα αρχιζει να συνειδητοποιει ότι ο γαμος της είναι πια μια νεκρη υποθεση.
Η ζωη της στηριζεται σ εναν υπουλο ιστο από συμβατικες παραδοχες - στο κοινο τραπεζι, στην κοινη τηλεοραση, στους κοινους φιλους, στις κοινες λεξεις και στα κοινα χασμουρητα, που σκοτωνουν την μια ημερα μετα την άλλη.
Δεν γινονται καυγαδες – μακαρι να γινονταν…
Δεν γινονται συγκρουσεις – προς τι να συγκρουστουν οι πεθαμενοι?
Δεν γινεται τιποτα.
Αλλά αισθανεται να μικραινει κάθε νυχτα…
Την πινουν…
Τοτε συναντα έναν αντρα, με τον οποιο νιωθει παλι να ζωντανευει το σωμα της, η ψυχη της, τα ονειρα της…
Δεν είναι σιγουρη ακομα αν προκειται για εναν μεγαλο ερωτα ή για μια εκρηξη του παθους, που χρονια τωρα αφορουσε «τους αλλους». Δεν είναι καν σιγουρη για τα αισθηματα του αλλου απεναντι της…
Για ένα όμως είναι σιγουρη.
Ότι θελει να ζησει.
Κι αν είναι να καμει λαθος, θελει να είναι το δικο της το λαθος. Αφου το γευτει ως την εσχατη γλυκυτητα του…
Και καμει την μεγαλη ανατροπη.
Μιλαει εξω από τα δοντια στον συζυγο της. Δεν ανεχεται, του λεει, να μυριζει πια χωματιλα. Ο γαμος τους έχει νεκρωθει και νιωθει πως είναι ερωτευμενη με έναν αλλον.
Και απαιτει να χωρισουν, για να βρει ο καθενας τον εαυτο του – και τη χαμενη τους ζωη…
«Εγω διπλα παιχνιδια δεν παιζω», του ξεκαθαριζει, «δεν θελω να προδωσω εσενα, ουτε να σου λεω ψεμματα κάθε μερα και μετα να σιχαινομαι τον εαυτο μου… Δεν παει άλλο με μας τους δυο, δεν υπαρχει πια ερωτας, η καρδια μου, το κορμι μου, το πνευμα μου είναι αλλου – τελειωσαμε…Προκειμενου να αργοπεθαινουμε εδώ ανταμα, χωριζουμε και ανοιγει ο καθενας μας έναν νέο δρομο…»
Δυστυχως για τη Δημητρα αυτό που ειναι τοσο απλο και λογικο και αληθινο, για τους αλλους αποτελει εγκλημα εσχατης προδοσιας!
Και πεφτουν ολοι να την λεηλατησουν.
Ο συζυγος της, μαθημενος χρονια στη βολη του «αντρα» της οικογενειας, συντηρητικος ως το κοκκαλο, αδυναμος και προσκολημμενος στις επαρχιωτικες παραδοσεις, δασκαλεμενος από κοινωνια και σοϊ ότι αυτος «το καλο παιδι» δικαιουται από τη γυναικα του να τα βρισκει όλα ετοιμα, νιωθει σαν να του εχουν τραβηξει ξαφνικα το εδαφος κατω από τα ποδια του.
Γυρναει σε φιλους, γνωστους και συγγενεις και περιφερει κλαιγοντας τη μιζερια του, διαλαλωντας ότι η γυναικα του τον πεταει στο δρομο μετα απο τοσα χρονια γαμου.
Κανει τα παντα για της προκαλεσει ενοχες.
Φερνει διαρκως την καταστροφη,
Την απειλει με τις οικονομικες δυσκολιες που προκειται να αντιμετωπισει [παρα το γεγονος ότι η Δημητρα εργαζεται και ως τοτε αυτή ειχε επωμιστει το μεγαλυτερο βαρος των εξοδων]
Προσπαθει να την φοβισει για το πώς θα το αντιμετωπισουν τα παιδια τους.
Τελος φτανει να της πει ότι, αν τον παρατησει, αυτος θα παθει μεγαλο κακο και θα το φερνει βαρος σε ολη της τη ζωη…
Το ιδιο λυσαλεα είναι και η επιθεση των δικων της.
Οι γονεις της, ο αδελφος της… ολοι εχουν πεσει να την καταπιουν.
Να την πεισουν ότι είναι ενοχη για τον ερωτα της,
Να την ευνουχισουν…
Κι η Δημητρα κλονιζεται.
Δεν είναι κι ευκολο να στραφουν ολοι εναντιον σου….
Γεματη ενοχες και φοβους, χανει ακομα και τη γαληνη του υπνου… Πεταγεται τις νυχτες μουσκεμενη στον ιδρωτα, ανησυχει για την πνευματικη της ισορροπια
Και αισθανεται πως έχει βρεθει σε αδιεξοδο…
Σ αυτή τη δυσκολη στιγμη της ζωης της, η Δημητρα βλεπει ένα περιεργο ονειρο…
Βλεπει ότι βρισκεται παλι στα εφηβικα της χρονια, κι ότι παιζουν ένα παραξενο παιχνιδι [που το έχει λησμονησει πια] με τρεις φιλες της, απο τα χρονια του Λυκειου…
Την επομενη ημερα, σπρωγμενη από μια ακατανικητη επιθυμια, που δεν μπορει να την προσδιορισει λογικα, ανοιγει τον τηλεφωνικο καταλογο και ψαχνει για τα ονοματα των τριων παλαιων της φιλεναδων.
Τις βρισκει και τις τρεις.
Η μια έχει γινει ψυχολογος.
Η άλλη δασκαλα
Και η τριτη εργαζεται σε έναν δημοσιο οργανισμο.
Και ξεκιναει να τις ξαναβρει και να τους μιλησει για το αδιεξοδο της…
Η ζωη της στηριζεται σ εναν υπουλο ιστο από συμβατικες παραδοχες - στο κοινο τραπεζι, στην κοινη τηλεοραση, στους κοινους φιλους, στις κοινες λεξεις και στα κοινα χασμουρητα, που σκοτωνουν την μια ημερα μετα την άλλη.
Δεν γινονται καυγαδες – μακαρι να γινονταν…
Δεν γινονται συγκρουσεις – προς τι να συγκρουστουν οι πεθαμενοι?
Δεν γινεται τιποτα.
Αλλά αισθανεται να μικραινει κάθε νυχτα…
Την πινουν…
Τοτε συναντα έναν αντρα, με τον οποιο νιωθει παλι να ζωντανευει το σωμα της, η ψυχη της, τα ονειρα της…
Δεν είναι σιγουρη ακομα αν προκειται για εναν μεγαλο ερωτα ή για μια εκρηξη του παθους, που χρονια τωρα αφορουσε «τους αλλους». Δεν είναι καν σιγουρη για τα αισθηματα του αλλου απεναντι της…
Για ένα όμως είναι σιγουρη.
Ότι θελει να ζησει.
Κι αν είναι να καμει λαθος, θελει να είναι το δικο της το λαθος. Αφου το γευτει ως την εσχατη γλυκυτητα του…
Και καμει την μεγαλη ανατροπη.
Μιλαει εξω από τα δοντια στον συζυγο της. Δεν ανεχεται, του λεει, να μυριζει πια χωματιλα. Ο γαμος τους έχει νεκρωθει και νιωθει πως είναι ερωτευμενη με έναν αλλον.
Και απαιτει να χωρισουν, για να βρει ο καθενας τον εαυτο του – και τη χαμενη τους ζωη…
«Εγω διπλα παιχνιδια δεν παιζω», του ξεκαθαριζει, «δεν θελω να προδωσω εσενα, ουτε να σου λεω ψεμματα κάθε μερα και μετα να σιχαινομαι τον εαυτο μου… Δεν παει άλλο με μας τους δυο, δεν υπαρχει πια ερωτας, η καρδια μου, το κορμι μου, το πνευμα μου είναι αλλου – τελειωσαμε…Προκειμενου να αργοπεθαινουμε εδώ ανταμα, χωριζουμε και ανοιγει ο καθενας μας έναν νέο δρομο…»
Δυστυχως για τη Δημητρα αυτό που ειναι τοσο απλο και λογικο και αληθινο, για τους αλλους αποτελει εγκλημα εσχατης προδοσιας!
Και πεφτουν ολοι να την λεηλατησουν.
Ο συζυγος της, μαθημενος χρονια στη βολη του «αντρα» της οικογενειας, συντηρητικος ως το κοκκαλο, αδυναμος και προσκολημμενος στις επαρχιωτικες παραδοσεις, δασκαλεμενος από κοινωνια και σοϊ ότι αυτος «το καλο παιδι» δικαιουται από τη γυναικα του να τα βρισκει όλα ετοιμα, νιωθει σαν να του εχουν τραβηξει ξαφνικα το εδαφος κατω από τα ποδια του.
Γυρναει σε φιλους, γνωστους και συγγενεις και περιφερει κλαιγοντας τη μιζερια του, διαλαλωντας ότι η γυναικα του τον πεταει στο δρομο μετα απο τοσα χρονια γαμου.
Κανει τα παντα για της προκαλεσει ενοχες.
Φερνει διαρκως την καταστροφη,
Την απειλει με τις οικονομικες δυσκολιες που προκειται να αντιμετωπισει [παρα το γεγονος ότι η Δημητρα εργαζεται και ως τοτε αυτή ειχε επωμιστει το μεγαλυτερο βαρος των εξοδων]
Προσπαθει να την φοβισει για το πώς θα το αντιμετωπισουν τα παιδια τους.
Τελος φτανει να της πει ότι, αν τον παρατησει, αυτος θα παθει μεγαλο κακο και θα το φερνει βαρος σε ολη της τη ζωη…
Το ιδιο λυσαλεα είναι και η επιθεση των δικων της.
Οι γονεις της, ο αδελφος της… ολοι εχουν πεσει να την καταπιουν.
Να την πεισουν ότι είναι ενοχη για τον ερωτα της,
Να την ευνουχισουν…
Κι η Δημητρα κλονιζεται.
Δεν είναι κι ευκολο να στραφουν ολοι εναντιον σου….
Γεματη ενοχες και φοβους, χανει ακομα και τη γαληνη του υπνου… Πεταγεται τις νυχτες μουσκεμενη στον ιδρωτα, ανησυχει για την πνευματικη της ισορροπια
Και αισθανεται πως έχει βρεθει σε αδιεξοδο…
Σ αυτή τη δυσκολη στιγμη της ζωης της, η Δημητρα βλεπει ένα περιεργο ονειρο…
Βλεπει ότι βρισκεται παλι στα εφηβικα της χρονια, κι ότι παιζουν ένα παραξενο παιχνιδι [που το έχει λησμονησει πια] με τρεις φιλες της, απο τα χρονια του Λυκειου…
Την επομενη ημερα, σπρωγμενη από μια ακατανικητη επιθυμια, που δεν μπορει να την προσδιορισει λογικα, ανοιγει τον τηλεφωνικο καταλογο και ψαχνει για τα ονοματα των τριων παλαιων της φιλεναδων.
Τις βρισκει και τις τρεις.
Η μια έχει γινει ψυχολογος.
Η άλλη δασκαλα
Και η τριτη εργαζεται σε έναν δημοσιο οργανισμο.
Και ξεκιναει να τις ξαναβρει και να τους μιλησει για το αδιεξοδο της…
Λευτέρης Πανούσης
-- -- -- -- --
Ημερα πρωτη – συναντηση με τη Μαρα [Γραφει η Μαρα Κλαυδιανου]
Tο καπνισμα μπορει και να σκοτώσει…
Ένα,δυο,τρια,τεσσερα,πεντε..Πεντε αποτσιγαρα στο σταχτοδοχειο σε λιγοτερο απο δυο ωρες…Αυτή η νοτιά στην ατμοσφαιρα παλι,ο αποηχος απ τις πρωινες φωνες των πιτσιρικιων στο σχολειο,τα τεστ που δε διορθωσα,ο κοχλος του νερου στην κατσαρολα που αδημονει να τσουρουφλισει τα ζυμαρικα..Ω Θεε μου..Τι ζωη!..Η ζωη που έζησα κι η ζωη που δεν εζησα,η ζωη που θα ζησω-αγνωστο πώς-και μεσα σ’όλα αυτά το τηλεφωνημα…Τι να ανασκαλευουμε τώρα?
Να ξυπναμε μνημες,να ξεσηκωνουμε οσμες,να αναμασαμε τα ιδια και τα ιδια…Κατι μ’αφησε να καταλαβω…Εχω μαθει να ψυχανεμιζομαι τις καταστασεις…Κυριως τους χωρισμους!..
Άλλη δουλεια δεν ειχαμε παρα να ροκανιζουμε το χρονο μας με τα οικογενειακα και τα αισθηματικα του καθενος και της καθεμιας…Τι εγωισμος,Χριστε μου! Ενας κοσμος που καιγεται..δυστυχια,φτωχια,πολεμοι,αδικιες,διαφθορα,αβεβαιοτητα..κι η Μαριω ψειριζεται..
Αλλα να,είναι που της το ταξα.Θα τη συναντησω στις εννια στο γνωστο καφεζαχαροπλαστειο των εφηβικων μας χρονων.Εκεινο που στο ισογειο πουλουσε τουρτες,σαμαλι,κωκ..και στα δυο τρια μαρμαρινα τραπεζακια του καθονταν τα γεροντια για καμια πρεφα ή κανα ταβλι.
Εμεις,η περισπουδαστη νεα γενια,οι οραματιστες μιας άλλης ανεξαρτητης εποχης,τοτε στις αρχες της δεκαετιας του ’80,μαζευομασταν μπουλουκι στο παταρι μετα την κοπανα απ’ το σχολειο.Γιατι άλλες ευκαιριες,πού?..Εκει οι Doors κι οι Scorpions,εκει οι ψευτομαγκιες,το νες καφε κουταλακι κι εκεινα τα αθλια Gauloises,τα αφιλτρα,που μας μοιραζε ο Ζαμπέτας εξω απ το σχολειο..Θεος σχωρεστον!
Εγω κι η Δημητρα ξεσκιζομασταν στο τσιγαρο.Ποια θα το αντεξει περισσοτερο,ποια θα ζαλιστει λιγοτερο..ποια θα πρωτοπρολαβει να σηματοδοτησει την καινουρια,ελευθερη ζωη με τα δαχτυλιδια του καπνου να αιωρουνται στην πνιγηρη ατμοσφαιρα του παταριου,σαν σηματα Ινδιανων…Τα τσιγαρα,ο καφες,οι ορμονες της εφηβειας,η οσμη των αθλητικων παπουτσιων,τα φτηνα αρωματα και τα ονειρα…Τα ονειρα μας..τα πιο αγνα,τα πιο πολυτιμα,τα πιο ακριβα…Ο,τι πιο ακριβο ειχαμε!!
Με τη Δημητρουλα ταιριαζαμε αρκετα,τουλαχιστον εμφανισιακα.Αδυνατουλες,μετριου υψους,συμπαθητικο μουτρακι,όχι τιποτα το ιδιαιτερο,καλες μαθητριες,αυστηρους γονεις,,πρωτοτοκα παιδια στις συντηρητικες μας οικογενειες…Πού το βαζεις αυτό?Μηπως υπηρξε καποιος μεγαλυτερος αδερφος ή αδερφη να μας ανοιξει το δρομο?Μονες παλευαμε…με το σκαλιστηρι της κυρα Κατιγκως…Το λιγο λιγο είναι τελικα μεγαλη πονηρια που λεει κι ο συμπαθεστατος Μπάσης.Πού κοτσια για να μην πω αρχιδια -θου Κυριε…-να κανουμε τη μεγαλη επανασταση…Ολη μας η εξεγερση στο παταρι του καφεζαχαροπλαστειου «Το Αριστον»,αντε και κανα ραβασακι κατω απ το θρανιο…Και μετα…στην πεπατημενη…
Τωρα «Το Αριστον» εγινε μια πολύ ζεστη και ψιλογκλαμουρ καφετερια.Αλλαξε ιδιοκτητη,ανακαινιστηκε,αγνωριστη πια!Θα τρομαξει η Δημητρα να την καταλαβει.Μονο οι γεωγραφικες συντεταγμενες έμειναν ιδιες…
Μετα την εισαγωγη μας στα πανεπιστημια,εκεινη αλλαξε γειτονια.Εγω παρεμεινα στην ιδια.
Όλα ιδια κι όλα διαφορετικα!..
Να τι εκανε η τρελεγκω με τις κουτουραδες της.Μ’εβαλε να σκαλιζω τις παιδικες μου μνημες.Να μην ξερω που αλλαξα και που εμεινα ιδια.Να μην ξερω τι εμεινε που να θυμιζει τη Μαρα εκεινης της εποχης…
Τελος παντων,θα την καλοδεχτω.Το προβλημα της εχει η κοπελα.Αλλωστε με τις παιδικες μου φιλες υπηρχε και θα υπαρχει αυτή η ανεση κι η οικειοτητα στις σχεσεις των ανθρωπων που τους γνωριζεις και σε γνωριζουν βαθια.Γιατι,νομιζω,κανεναν ανθρωπο δεν μπορεις να μαθεις πολύ καλα,παρα μονο αν το εχεις γνωρισει στα παιδικα κι εφηβικα σου χρονια.Οχι μονο γιατι ξερεις σπιθαμη προς σπιθαμη τον τροπο που ζει και μεγαλωνει,αλλα γιατι η αναγκη να μαθουμε τον κοσμο,να ξεφυγουμε απ’τον καθωσπρεπισμο και τον συντηρητισμο των γονιων μας που εφραζε τους πιο σημαντικους διαυλους επικοινωνιας μαζι τους και μας γεμιζε με αχτι και παραπονο,η λαχταρα ν’αποκτησουμε τη δικη μας ανεξαρτητη ζωη και προσωπικοτητα δημιουργουσε το πιο προσφορο εδαφος για μοναδικες φιλιες.Ο,τι νιωθαμε,ό,τι σκεφτομασταν,ό,τι ονειρευομασταν εβρισκε ολες τις πορτες της καρδιας ανοιχτες για να το μοιραστουμε με τις φιλες μας.Δεν κρατουσαμε κανενα μυστικο!
Η ωρα πηγε οχτω.Σκεφτομαι να βαλω κατι απλο και κομψο.Θα μακιγιαριστω ελαφρα,λιτα κοσμηματα,α να μην ξεχασω να βαλω κρεμα προσωπου.Δε θα θελα να παρατηρησει το σπασμενο και αφυδατωμενο μου προσωπο μ’εκεινα τα παραξενα σημαδια κουρασης, πληξης και «ανυπαρξιας» επανω του.Ευτυχως που διατηρησα καπως τη γραμμη μου,βαζοντας ελαχιστα κιλα απο τοτε.Το μαλλι το εβαψα στα τριαντα πεντε.Πολλες ασπρες τριχες δεν υπηρχαν αλλα το ξανθο χρωμα απαλαινει τα σημαδια του χρονου.Θα το φορμαρω καπως και βλεπουμε…
Κι αν είναι διαζυγιο το προβλημα?Που είναι,το καταλαβα καθαρα..Τι να της πω?...Θα της πω το κλασικο:Κανε ο,τι σου λεει η καρδια σου…Μονο τα παιδια..Τα παιδια δεν πρεπει για κανενα λογο να χασουνε την πρωτη θεση στη ζωη σου.Τα αλλα αστα…Μην ακους τιποτα και κανεναν,ουτε συζυγο,ουτε γονεις,ουτε τον κοσμο…Το τι κλεινει η πορτα σου,και όχι μονο του σπιτιου σου,αλλα περισσοτερο της καρδιας σου,το ξερεις μονο εσυ!!!
Τι μεγαλη κουβεντα,αληθεια…Το τι κλεινει η πορτα της καρδιας σου…Μα αυτό ακριβως είναι και το πιο δυσκολο..Πώς να ξερεις,γαμωτο μου?...Κι αυτό το σκουλαρικι παντα ειχε προβλημα στο κουμπωμα,ετσι για να μου σπαει τα νευρα!..Μηπως αφησαν ποτε τις ψυχες μας να νιωσουν ελευθερα τα αισθηματα τους?...
Ποσο επετρεψαν στο πιο όμορφο,στο πιο υπερβατικο συναισθημα του ερωτα,να απλωσει τις φτερουγες του,να γινει γλαρος,κυκνος,αετος,να σκισει τους αιθερες με οση δυναμη και ορμη του εδινε η αγαπη,το παθος,η διψα για ζωη,για καινουριους κοσμους περα και μακρια από κάθε μιζερια,συμβατικοτητα και υποταγη?...Υαινες οι φοβοι,φιδια οι ενοχες,αγκαθια οι αγωνιες…μα το πιο αιμοβορο κτηνος η συμπονια,ο οικτος,το μονιμο αισθημα ευθυνης για τους αλλους.Εκεινο που σου τρυπάει τον εγκεφαλο και σου κατατρωει τις σαρκες της ψυχης.
Διοτι εκει πατανε ολοι,φιλεναδα μου,εκει ακριβως.Σου απαγορευουν κάθε άλλο συναισθημα εκτος από εκεινο της συμπονιας και…το αισθημα καθηκοντος.Τη συμπονια…όχι για τον εαυτο σου όμως.Δεν το θελουν και δεν το θελεις.Δεν το αξιζεις!...Τη συμπονια για τους αλλους,τη μανα,τον πατερα,το συζυγο,τ’αδερφια…Αυτή σου επιβαλλουν!
Αλιμονο αν δε δειξεις…Γινεσαι σκληρη,απανθρωπη,αδικη,ανεντιμη,ανηθικη,συμφεροντολογος…Και,ω το γελοιον της υποθεσης!Αποζητουν ολοι μεριδιο στη συμπονια σου και μεσω αυτης επιδιωκουν την υποταγη σου,την υποδουλωση σου,χωρις να τους απασχολει αν τους αγαπας αληθινα.Με κεινη τη δυναμη της αγαπης που μονο ελευθερια διαθετει.Ελευθερια να δινεται,να προσφερει,να χαιρεται,να παθιαζεται,να μοιραζεται…να φευγει!...
Αγαπη βαφτισαν τη συμπονια σου,την αρρωστημενη εξαρτηση του πιστου συζυγου-μπορει κι ανεπαρκους,αδιαφορο-αγαπη τη στενοχωρια της μανας που δε θα χει μουτρα να βγει στη γειτονια αν τυχει και της ξεφουρνισεις για διαζυγιο ή του πατερα που δε σηκωνει τετοιες ανηθικοτητες στο τιμιο σπιτι του κι ας κανει αυτος τα χιλια μυρια τσιλιμπουρδισματα ακομη και τωρα.Τι ψεμα,τι υποκρισια,τι φαυλοτητα,Θεε μου!!
Μην τους ξεβολεψεις κυριως.Προπαντος μην τους ξεβολεψεις.Κι εγω δεν τους ξεβολεψα.Εκεινη η εξαχρονη παραλληλη σχεση μου με τον Αγγελο της ζωης μου,κατεληξε αδοξα…Στα φτηνα καλαθια του καθωσπρεπισμου,των ενοχων,των φοβων,του ηλιθιου και πραγματικα ανηθικου συντηρητισμου των καλοβολεμενων «δικων μου» ανθρωπων.Με υποδουλωσαν βεβαιως.Με την αγαπη τους ασφαλως.ΑΣΦΑΛΩΣ!
Και τωρα πρεπει να συναντησω τη Δημητρα.Και να την ακουσω.Και να της μιλησω.Τι ωραια!..
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Τη Δημητρα την ειδα.Πισω απ’ τις αγωνιωδεις γραμμες του προσωπου της κατι φεγγιζε με ένα μυστηριο,γλυκο φως,σαν αυτό που βαζουν πισω απ τα εικονισματα.Τα ματια βαραιναν απ την εγνοια,το φοβο,την απογνωση…μα νατη παλι αυτή η αχτιδα στις κορες των ματιων,σα φλογα στα σκοταδια των σπηλαιων…Ηταν ομορφη!Ναι,θλιμμενα ομορφη!
-Μην αφησεις τη φλογα να σβησει,φωναζα!Μην την αφησεις…οσο κι αν σε φυσουν οι παγωνιες των καιρων,σε παρακαλω.Για χαρη μου!!
Δε με ακουγε.Μα εγω την ακουσα.Προσεκτικα.Προσεκτικα αφηγειτο τη ζωη μου.Περιπου.Στο περιπου του κοινου δρομου τοσων ανθρωπων.Στο περιπου της ζωης.Στο ακριβως της αποφασης μας.Για κεινη τη ρημαδα τη στροφη που εγω ποτε δεν πηρα….
- Ακουσε,Δημητρα,της λεω στριβοντας ακομα ένα τσιγαρο.Το καπνισμα μπορει και να σκοτωσει.Τιποτα όμως δε σκοτωνει πιο σιγουρα απ το μαραζι για τη ζωη που θελησες να ζησεις αλλα δεν εζησες.Τη ζωη που πεταξες στο μεγαλο σταχτοδοχειο των ενοχων και του οικτου σου για τους αλλους. Κανε ο,τι δεν εκανα εγω!!!
Αλλα…μπορεις να κανεις και κατι που θα κανω εγω.Παραυτα….Τι λες για κανα ουζακι στο ουζερι του γερο Λαδα με κεινα τα χταποδια στα τσιγκελια,να ζεχνει ολη η γειτονια?...Θυμασαι?...
Tο καπνισμα μπορει και να σκοτώσει…
Ένα,δυο,τρια,τεσσερα,πεντε..Πεντε αποτσιγαρα στο σταχτοδοχειο σε λιγοτερο απο δυο ωρες…Αυτή η νοτιά στην ατμοσφαιρα παλι,ο αποηχος απ τις πρωινες φωνες των πιτσιρικιων στο σχολειο,τα τεστ που δε διορθωσα,ο κοχλος του νερου στην κατσαρολα που αδημονει να τσουρουφλισει τα ζυμαρικα..Ω Θεε μου..Τι ζωη!..Η ζωη που έζησα κι η ζωη που δεν εζησα,η ζωη που θα ζησω-αγνωστο πώς-και μεσα σ’όλα αυτά το τηλεφωνημα…Τι να ανασκαλευουμε τώρα?
Να ξυπναμε μνημες,να ξεσηκωνουμε οσμες,να αναμασαμε τα ιδια και τα ιδια…Κατι μ’αφησε να καταλαβω…Εχω μαθει να ψυχανεμιζομαι τις καταστασεις…Κυριως τους χωρισμους!..
Άλλη δουλεια δεν ειχαμε παρα να ροκανιζουμε το χρονο μας με τα οικογενειακα και τα αισθηματικα του καθενος και της καθεμιας…Τι εγωισμος,Χριστε μου! Ενας κοσμος που καιγεται..δυστυχια,φτωχια,πολεμοι,αδικιες,διαφθορα,αβεβαιοτητα..κι η Μαριω ψειριζεται..
Αλλα να,είναι που της το ταξα.Θα τη συναντησω στις εννια στο γνωστο καφεζαχαροπλαστειο των εφηβικων μας χρονων.Εκεινο που στο ισογειο πουλουσε τουρτες,σαμαλι,κωκ..και στα δυο τρια μαρμαρινα τραπεζακια του καθονταν τα γεροντια για καμια πρεφα ή κανα ταβλι.
Εμεις,η περισπουδαστη νεα γενια,οι οραματιστες μιας άλλης ανεξαρτητης εποχης,τοτε στις αρχες της δεκαετιας του ’80,μαζευομασταν μπουλουκι στο παταρι μετα την κοπανα απ’ το σχολειο.Γιατι άλλες ευκαιριες,πού?..Εκει οι Doors κι οι Scorpions,εκει οι ψευτομαγκιες,το νες καφε κουταλακι κι εκεινα τα αθλια Gauloises,τα αφιλτρα,που μας μοιραζε ο Ζαμπέτας εξω απ το σχολειο..Θεος σχωρεστον!
Εγω κι η Δημητρα ξεσκιζομασταν στο τσιγαρο.Ποια θα το αντεξει περισσοτερο,ποια θα ζαλιστει λιγοτερο..ποια θα πρωτοπρολαβει να σηματοδοτησει την καινουρια,ελευθερη ζωη με τα δαχτυλιδια του καπνου να αιωρουνται στην πνιγηρη ατμοσφαιρα του παταριου,σαν σηματα Ινδιανων…Τα τσιγαρα,ο καφες,οι ορμονες της εφηβειας,η οσμη των αθλητικων παπουτσιων,τα φτηνα αρωματα και τα ονειρα…Τα ονειρα μας..τα πιο αγνα,τα πιο πολυτιμα,τα πιο ακριβα…Ο,τι πιο ακριβο ειχαμε!!
Με τη Δημητρουλα ταιριαζαμε αρκετα,τουλαχιστον εμφανισιακα.Αδυνατουλες,μετριου υψους,συμπαθητικο μουτρακι,όχι τιποτα το ιδιαιτερο,καλες μαθητριες,αυστηρους γονεις,,πρωτοτοκα παιδια στις συντηρητικες μας οικογενειες…Πού το βαζεις αυτό?Μηπως υπηρξε καποιος μεγαλυτερος αδερφος ή αδερφη να μας ανοιξει το δρομο?Μονες παλευαμε…με το σκαλιστηρι της κυρα Κατιγκως…Το λιγο λιγο είναι τελικα μεγαλη πονηρια που λεει κι ο συμπαθεστατος Μπάσης.Πού κοτσια για να μην πω αρχιδια -θου Κυριε…-να κανουμε τη μεγαλη επανασταση…Ολη μας η εξεγερση στο παταρι του καφεζαχαροπλαστειου «Το Αριστον»,αντε και κανα ραβασακι κατω απ το θρανιο…Και μετα…στην πεπατημενη…
Τωρα «Το Αριστον» εγινε μια πολύ ζεστη και ψιλογκλαμουρ καφετερια.Αλλαξε ιδιοκτητη,ανακαινιστηκε,αγνωριστη πια!Θα τρομαξει η Δημητρα να την καταλαβει.Μονο οι γεωγραφικες συντεταγμενες έμειναν ιδιες…
Μετα την εισαγωγη μας στα πανεπιστημια,εκεινη αλλαξε γειτονια.Εγω παρεμεινα στην ιδια.
Όλα ιδια κι όλα διαφορετικα!..
Να τι εκανε η τρελεγκω με τις κουτουραδες της.Μ’εβαλε να σκαλιζω τις παιδικες μου μνημες.Να μην ξερω που αλλαξα και που εμεινα ιδια.Να μην ξερω τι εμεινε που να θυμιζει τη Μαρα εκεινης της εποχης…
Τελος παντων,θα την καλοδεχτω.Το προβλημα της εχει η κοπελα.Αλλωστε με τις παιδικες μου φιλες υπηρχε και θα υπαρχει αυτή η ανεση κι η οικειοτητα στις σχεσεις των ανθρωπων που τους γνωριζεις και σε γνωριζουν βαθια.Γιατι,νομιζω,κανεναν ανθρωπο δεν μπορεις να μαθεις πολύ καλα,παρα μονο αν το εχεις γνωρισει στα παιδικα κι εφηβικα σου χρονια.Οχι μονο γιατι ξερεις σπιθαμη προς σπιθαμη τον τροπο που ζει και μεγαλωνει,αλλα γιατι η αναγκη να μαθουμε τον κοσμο,να ξεφυγουμε απ’τον καθωσπρεπισμο και τον συντηρητισμο των γονιων μας που εφραζε τους πιο σημαντικους διαυλους επικοινωνιας μαζι τους και μας γεμιζε με αχτι και παραπονο,η λαχταρα ν’αποκτησουμε τη δικη μας ανεξαρτητη ζωη και προσωπικοτητα δημιουργουσε το πιο προσφορο εδαφος για μοναδικες φιλιες.Ο,τι νιωθαμε,ό,τι σκεφτομασταν,ό,τι ονειρευομασταν εβρισκε ολες τις πορτες της καρδιας ανοιχτες για να το μοιραστουμε με τις φιλες μας.Δεν κρατουσαμε κανενα μυστικο!
Η ωρα πηγε οχτω.Σκεφτομαι να βαλω κατι απλο και κομψο.Θα μακιγιαριστω ελαφρα,λιτα κοσμηματα,α να μην ξεχασω να βαλω κρεμα προσωπου.Δε θα θελα να παρατηρησει το σπασμενο και αφυδατωμενο μου προσωπο μ’εκεινα τα παραξενα σημαδια κουρασης, πληξης και «ανυπαρξιας» επανω του.Ευτυχως που διατηρησα καπως τη γραμμη μου,βαζοντας ελαχιστα κιλα απο τοτε.Το μαλλι το εβαψα στα τριαντα πεντε.Πολλες ασπρες τριχες δεν υπηρχαν αλλα το ξανθο χρωμα απαλαινει τα σημαδια του χρονου.Θα το φορμαρω καπως και βλεπουμε…
Κι αν είναι διαζυγιο το προβλημα?Που είναι,το καταλαβα καθαρα..Τι να της πω?...Θα της πω το κλασικο:Κανε ο,τι σου λεει η καρδια σου…Μονο τα παιδια..Τα παιδια δεν πρεπει για κανενα λογο να χασουνε την πρωτη θεση στη ζωη σου.Τα αλλα αστα…Μην ακους τιποτα και κανεναν,ουτε συζυγο,ουτε γονεις,ουτε τον κοσμο…Το τι κλεινει η πορτα σου,και όχι μονο του σπιτιου σου,αλλα περισσοτερο της καρδιας σου,το ξερεις μονο εσυ!!!
Τι μεγαλη κουβεντα,αληθεια…Το τι κλεινει η πορτα της καρδιας σου…Μα αυτό ακριβως είναι και το πιο δυσκολο..Πώς να ξερεις,γαμωτο μου?...Κι αυτό το σκουλαρικι παντα ειχε προβλημα στο κουμπωμα,ετσι για να μου σπαει τα νευρα!..Μηπως αφησαν ποτε τις ψυχες μας να νιωσουν ελευθερα τα αισθηματα τους?...
Ποσο επετρεψαν στο πιο όμορφο,στο πιο υπερβατικο συναισθημα του ερωτα,να απλωσει τις φτερουγες του,να γινει γλαρος,κυκνος,αετος,να σκισει τους αιθερες με οση δυναμη και ορμη του εδινε η αγαπη,το παθος,η διψα για ζωη,για καινουριους κοσμους περα και μακρια από κάθε μιζερια,συμβατικοτητα και υποταγη?...Υαινες οι φοβοι,φιδια οι ενοχες,αγκαθια οι αγωνιες…μα το πιο αιμοβορο κτηνος η συμπονια,ο οικτος,το μονιμο αισθημα ευθυνης για τους αλλους.Εκεινο που σου τρυπάει τον εγκεφαλο και σου κατατρωει τις σαρκες της ψυχης.
Διοτι εκει πατανε ολοι,φιλεναδα μου,εκει ακριβως.Σου απαγορευουν κάθε άλλο συναισθημα εκτος από εκεινο της συμπονιας και…το αισθημα καθηκοντος.Τη συμπονια…όχι για τον εαυτο σου όμως.Δεν το θελουν και δεν το θελεις.Δεν το αξιζεις!...Τη συμπονια για τους αλλους,τη μανα,τον πατερα,το συζυγο,τ’αδερφια…Αυτή σου επιβαλλουν!
Αλιμονο αν δε δειξεις…Γινεσαι σκληρη,απανθρωπη,αδικη,ανεντιμη,ανηθικη,συμφεροντολογος…Και,ω το γελοιον της υποθεσης!Αποζητουν ολοι μεριδιο στη συμπονια σου και μεσω αυτης επιδιωκουν την υποταγη σου,την υποδουλωση σου,χωρις να τους απασχολει αν τους αγαπας αληθινα.Με κεινη τη δυναμη της αγαπης που μονο ελευθερια διαθετει.Ελευθερια να δινεται,να προσφερει,να χαιρεται,να παθιαζεται,να μοιραζεται…να φευγει!...
Αγαπη βαφτισαν τη συμπονια σου,την αρρωστημενη εξαρτηση του πιστου συζυγου-μπορει κι ανεπαρκους,αδιαφορο-αγαπη τη στενοχωρια της μανας που δε θα χει μουτρα να βγει στη γειτονια αν τυχει και της ξεφουρνισεις για διαζυγιο ή του πατερα που δε σηκωνει τετοιες ανηθικοτητες στο τιμιο σπιτι του κι ας κανει αυτος τα χιλια μυρια τσιλιμπουρδισματα ακομη και τωρα.Τι ψεμα,τι υποκρισια,τι φαυλοτητα,Θεε μου!!
Μην τους ξεβολεψεις κυριως.Προπαντος μην τους ξεβολεψεις.Κι εγω δεν τους ξεβολεψα.Εκεινη η εξαχρονη παραλληλη σχεση μου με τον Αγγελο της ζωης μου,κατεληξε αδοξα…Στα φτηνα καλαθια του καθωσπρεπισμου,των ενοχων,των φοβων,του ηλιθιου και πραγματικα ανηθικου συντηρητισμου των καλοβολεμενων «δικων μου» ανθρωπων.Με υποδουλωσαν βεβαιως.Με την αγαπη τους ασφαλως.ΑΣΦΑΛΩΣ!
Και τωρα πρεπει να συναντησω τη Δημητρα.Και να την ακουσω.Και να της μιλησω.Τι ωραια!..
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Τη Δημητρα την ειδα.Πισω απ’ τις αγωνιωδεις γραμμες του προσωπου της κατι φεγγιζε με ένα μυστηριο,γλυκο φως,σαν αυτό που βαζουν πισω απ τα εικονισματα.Τα ματια βαραιναν απ την εγνοια,το φοβο,την απογνωση…μα νατη παλι αυτή η αχτιδα στις κορες των ματιων,σα φλογα στα σκοταδια των σπηλαιων…Ηταν ομορφη!Ναι,θλιμμενα ομορφη!
-Μην αφησεις τη φλογα να σβησει,φωναζα!Μην την αφησεις…οσο κι αν σε φυσουν οι παγωνιες των καιρων,σε παρακαλω.Για χαρη μου!!
Δε με ακουγε.Μα εγω την ακουσα.Προσεκτικα.Προσεκτικα αφηγειτο τη ζωη μου.Περιπου.Στο περιπου του κοινου δρομου τοσων ανθρωπων.Στο περιπου της ζωης.Στο ακριβως της αποφασης μας.Για κεινη τη ρημαδα τη στροφη που εγω ποτε δεν πηρα….
- Ακουσε,Δημητρα,της λεω στριβοντας ακομα ένα τσιγαρο.Το καπνισμα μπορει και να σκοτωσει.Τιποτα όμως δε σκοτωνει πιο σιγουρα απ το μαραζι για τη ζωη που θελησες να ζησεις αλλα δεν εζησες.Τη ζωη που πεταξες στο μεγαλο σταχτοδοχειο των ενοχων και του οικτου σου για τους αλλους. Κανε ο,τι δεν εκανα εγω!!!
Αλλα…μπορεις να κανεις και κατι που θα κανω εγω.Παραυτα….Τι λες για κανα ουζακι στο ουζερι του γερο Λαδα με κεινα τα χταποδια στα τσιγκελια,να ζεχνει ολη η γειτονια?...Θυμασαι?...
ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 1ΟΥ ΜΕΡΟΥΣ [ΕΓΡΑΨΕ Η ΜΑΡΑ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΥ]
-- --- --- --- --- --- --- --- ---
2η ημερα της Δημητρας [Γραφει η Ροδοπη Ολυμπιου]
Ακουει την εξωπορτα να κλεινει. Μετα βηματα στον διαδρομο και τον θορυβο του ασανσερ. Ο ανδρας της μπαινει και ο μεταλλικος θαλαμος αρχιζει να κατεβαινει προς τα κατω με ενα μακροσυρτο αγκομαχητο.
Μακροσυρτο και το δικο της καθως αναδιπλωνεται στο διπλο κρεβατι τους. Το κορμι της ποναει απο την παγωμενη ακινησια και την παρατεταμενη αϋπνια. Οταν σηκωθηκε ο ανδρας της αυτη προσποιηθηκε οτι κοιμοταν. Τωρα μολις εφυγε , σηκωνεται με κοπο και παει στο μπανιο.
Βλεπει στον καθρεφτη το προσωπο της. Τα ματια της κοιταζουν θολα τους μαυρους κυκλους τους και τις μικρες ρυτιδες, που τωρα τελευταια αρχισαν να φαινονται στις ακρες των χειλιων της και στο μετωπο της. Σαρραντα ετων. Εγινε σαρραντα ετων. Και παλι πρεπει να παρει αποφαση ζωης.
Το ονειρο που ειδε πριν καποιες μερες την εσπρωξε πισω στο παρελθον.
Στα χρονια της αθωοτητας ,της εφηβειας, της ξενοιασιας. Εχθες βρηκε το τηλεφωνο της Χρυσας. Η μια απο τις τρεις παιδικες φιλες της που αποφασισε να ξαναβρει . Την Χρυσα, την Μπουμπουλινα της παρεας. Αυτη που οργανωνε τις σκανδαλιες, τα σκασιαρχεια, τις γνωριμιες στα παρτυ
και τις χαρουμενες εκδρομες. Ψιλη, ομορφη και με προωρη αναπτυξη ηταν μαγνητης για τα αγορια . Χαριτολογουσε και επαιζε με τις λεξεις ολη την ωρα. Στο σχολειο τα πηγαινε καλα, αλλα ηταν στο ματι του θεολογου λυκειαρχη. Δεν την πηγαινε . Την εβλεπε σαν το βοτσαλο που ταραζε καθε τοσο τα "ησυχα νερα" του σχολειου του. Τις ειχε ριξει και καποιες αποβολες, που ομως μαλλον αδικες ηταν, γιατι ναι μεν η Χρυσα ηταν το ανησυχο πνευμα, ομως αλλες ηταν που εκαναν τα χειροτερα. Απλα αυτη δεν ηξερε να προφυλαχθει και την παταγε.
Αργοτερα χαθηκαν οταν μπηκαν στο πανεπιστημιο αλλα σε διαφορετικες πολεις. Νεες παρεες, ερωτες μετα ο γαμος και η καθημερινοτητα τους κρατησαν μακρυα. Το ονειρο της σηκωσε την κουρτινα στην μνημη της και να τωρα εχει το τηλεφωνο της Χρυσας, γραμμενο στο κινητο της.
Αφου εκανε ενα γρηγορο ντους, ντυνεται και πηγαινει στην κουζινα ετοιμαζει τον καφε της, καθεται κοντα στο παραθυρο και αναβει τσιγαρο. Το βλεμμα της πλανιεται στην απεναντι πολυκατοικια. Βλεπει να σηκωνεται το στορι στο διαμερισμα που μενουν ο Νικος και η Καιτη. Φιλικο ζευγαρι.
Τραβιεται και φευγει πιο μεσα, δεν θελει να δει και να ακουσει τιποτα σημερα. Μονο την Χρυσα θελει να ακουσει. Μονο στην παλια της φιλεναδα θα ηθελε να μιλησει. Ανοιγει το κινητο της και πατα το νουμερο. Η καρδια της αρχιζει να χτυπα πιο γρηγορα. Μια περιεργη αγωνια την κατακλυζει. Θα την θυμοταν; θα ηθελε να της μιλησει και να την ξαναβαλει μεσα στην ζεστα της ψυχης της, που
τοσο αναγκη ειχε τουτη την στιγμη. Τα χερια της ειναι παγωμενα και ιδρωμενα απο την υπερενταση. Ακουει το τηλεφωνο να καλει και μετρα τους ηχους του.Στον πεμπτο ηχο ακουει την φωνη της. Ειναι αυτη. Ειναι σιγουρη.Θα αναγνωριζε την τραγουδιστη φωνη της αναμεσα σε πολλες.
- Χρυσα εσυ;
- Ναι; Η ιδια...
Σιωπη για λιγο και μετα,η γλυκεια φωνη απο το ακουστικο αντηχει απροσμενα δυνατα.
- Δημητραα εισαι εσυ δεν κανω λαθος.Εισαι εσυ ;;
- Ναι ναι εγω ειμαι και μην με ρωτησεις τι, που και πως χαθηκαμε. Ενα πραγμα θελω και σε παρακαλω.Θελω να σε δω ειπε η Δημητρα με φωνη που ετρεμε.
- Που βρισκεσαι; Εγω δουλευω στη...και αρχισε να της λεει πως δουλευει σε καποια υπηρεσια καπου δυο ωρες μακρυα απο την πολη τους και πως και το σπιτι της ειναι καπου εκει κοντα.
- Θελω και εγω να σε δω Δημητρα. Ελα πες μου πως και ποτε θες, να το κανονισουμε.
- Σημερα. Ναι σημερα, μπορεις;
Μετα απο μια μικρη σιωπη, η Χρυσα απαντα χαρουμενη
- Ενταξει σημερα, θα το κανονισω να φυγω νωριτερα και θα μοιρασουμε τον δρομο. Εισαι να βρεθουμε εκει στο παραλιακο το ταβερνακι που ειχαμε παει εκδρομη την πρωτομαγια; Θυμασαι; Τοτε στη 3η Λυκειου, που πηγαμε ολη η τσακαλοπαρεα;
- Ναι ναι θυμαμαι τοτε ολοι οι τρελοι μαζι, αναφωνησε η Δημητρα.
- Τα λεμε λοιπον στις 12. Ειναι καλα;
- Ναι μια χαρα ειναι, φιλακια.
- Ελα,φιλακια γλυκεια μου.
Η Δημητρα νιωθει ξαφνικα να πεταει. Ολο το βαρος του κορμιου και της ψυχης εφυγαν ως δια μαγειας. Αρπαζει την τσαντα, το πανωφορι και τα κλειδια της, ανοιγει την πορτα και δρομο.
Δεν περιμενει το ασανσερ κατεβαινει τρεχοντας απο τις σκαλες τους τρεις οροφους και φθανει λαχανιασμενη στο αυτοκινητο της. Μπαινει μεσα και καθεται για λιγο να ηρεμισει.Μετα βαζει μπρος την μηχανη και ταυτοχρονα αρχιζει και το ραδιο να παιζει ενα τραγουδακι που ποτε αλλοτε δεν προσεξε, μα τωρα αρχιζει να μουρμουριζει μπερδευοντας τα λογια " μα ειμ' αερας που περνα μεσα στης πολης τα στενα και κανει τα παραθυροφυλλα να τριζουν.." σφυριζει την μουσικη ενω αφηνει την γειτονια της, μαρσαροντας την μηχανη. Νιωθει τον αερα να της κτυπα το προσωπο και να της παιρνει ολη την κακια διαθεση της νυχτας. Οταν βγαινει στον παραλιακο, νομιζει οτι το αυτοκινητο εχει φτερα και πεταει. Τα ματια της βλεπουν την θαλασσα να ενωνεται με τον ουρανο και τα συννεφα να πετουν μαζι της. Η Χρυσα, ναι, θα ειναι σε λιγο μαζι της, θα ειναι εκει διπλα της και θα μπορει επιτελους να μιλησει και να ξερει οτι αυτη θα την ακουσει. Θα την αφουγκραστει. Θα ανοιξει την καρδια της χωρις φοβο και παθος και αυτη θα την αγκαλιασει και θα την συμμεριστει.
Φθανει πρωτη. Μπαινει μεσα στο παλιο ταβερνακι.Δεν εχει αλλαξει και πολυ.
Μυριζει κρασιλα και ψαριλα μαζι. Της αρεσει αυτη η μυρωδια. Κοιταζει τους τοιχους με τα παλια σκονισμενα διχτυα να κρεμονται στολισμενα με κοχυλια αχιβαδες και πινες. Στην μεση δεσποζει μια ξεθωρη ξανθεια γοργονα, που βλεπει λυπημενη, ενα καραβι που φευγει. Την θυμαται απο τοτε, βεβαια με χρωματα εντονα και ομορφια περισση. Γερασε κι αυτη, σκεφτεται και ξαφνικα
μελαγχολει.Εικοσι δυο χρονια πριν. Καθεται σ'ενα τραπεζι, διπλα στην θολη τζαμαρια και βλεπει την θαλασσα, που κυματιζει ηρεμα και κουρασμενα.
Τα συννεφα απο πανω καθρεφτιζονται στο νερο και την βαραινουν με την σκια τους. Ο καιρος αλλαζει. Και η θαλασσα οσο πηγαινε σκουραινει και αρχιζει να ρυτιδιαζει απο τον αερα που σηκωνεται. Το κυμα γινεται πιο δυνατο και ξαφνικα σταγονες κτυπουν πανω στα βρωμικα τζαμια. Εκεινη την στιγμη ακουει την πορτα να ανοιγει και να κλεινει με θορυβο. Πριν γυρισει, καταλαβαινει οτι ειναι η Χρυσα.Γυριζει και βλεπει την φιλη της. Ειναι αυτη αλλα δεν ειναι η παλια γνωριμη φιγουρα.Αλλαξε οπως βεβαια και η ιδια. Εχει βαρυνει και το προσωπο της δειχνει κουραση. Ειναι ακομη ομορφη αλλα ...
Σηκωνεται και κανει αργα προς το μερος της. Τα ματια βουρκωνουν κι αποτομα τρεχουν και οι δυο κι αγκαλιαζονται. Δεν μιλουν μονο κλαινε και γελουν μαζι, φιλωντας η μια την αλλη. Καθονται αντικριστα κρατωντας τα χερια τους σφιχτα.
Η συγκινησιακη φορτιση και η χαρουμενη συναμα σιωπη διακοπτει η φωνη του γκαρσονιου.
Γελαει το γκαρσονι που εχει δει την σκηνη και τους ρωτα με παιγνιδιαρικο υφος,
- Τι θα παρουν οι κυριες;
- Τσιπουρο λεει η μια,- Χωρις γλυκανισο λεει η αλλη οπως παλια τοτε που εκαναν τις μεγαλες. - Και μεζε οτι εχεις φρεσκο.
Αρχιζουν να ξετυλιγουν το κουβαρι της ζωης τους πινωντας το πρωτο τσιπουρο. Συνεχιζουν με το δευτερο να περιγραφουν με αστεια και λαφραδα οτι ειχε γινει μεχρι εκει που ηταν οι στιγμες ευτυχισμενες, γνωριμιες, γαμοι, γεννητουρια.
Στο τριτο τσιπουρο η Χρυσα σπαει. Το κλιμα αλλαζει.
- Παλιοζωη παλιοκοσμε και παλιοκοινωνια.
- Ασε ρε φιλεναδα εγω το ελευθερο ατομο το ανεξαρτητο στοιχειο, δουλα στην δουλεια και δουλα στο σπιτι. Ολα να τα προλαβαινω. Θυμασαι το ασμα ειμαι η Μαιρη Παναγιωταρα, μια εργαζομενη γυναικα μια καλη νοικοκυρα ;;
Δυστυχως ετσι ειναι. Και ο προκομενος, ο μεγαλος μου ερωτας ζηταει και αλλες πορτοκαλιες να γευεται τα πορτοκαλια τους.
Η Δημητρα σμιγει τα φρυδια και σχεδον με επιτιμητικο υφος αντιγυριζει στην φιλη της.
- Και εσυ, τι κανεις εσυ, τα δεχεσαι; Μπορεις να εισαι μαζι του και να ξερεις αυτο το παιγνιδι;
- Δεν του δινεις μια κλωτσια να παει απο κει που ηρθε, Μπουμπουλινα μου;
Η Χρυσα κατεβαζει τα ματια και απανταει σχεδον τραυλιζοντας.
- Εγω ; Μααα εγω εχω παιδια τι θα γινει μετα; Αυτος ειναι σαν τον κεραμιδογατο. Γυρναει , γυρναει και μετα ερχεται πισω στην φωλια του.
- Μμμ εγω πρεπει να κρατησω το σπιτι. Μ' ενα μισθο μπορω να μεγαλωσω τα παιδια μου βρε Δημητρουλα μου; Ειναι δυσκολη η ζωη καναμε και μια περιουσια να του την ξεκοκκαλισει καμια παλιοβρωμα;
- Εσυ δηλαδη τι θα εκανες στην θεση μου;
Η Δημητρα μενει αφωνη. Τι να της πει; Τι να της απαντησει; Δεν περιμενε αυτη την εξελιξη. Παιρνει μια βαθεια ανασα. Αρχιζει να βγαζει μια μια τις λεξεις, σαν να τις μετρα μην της ξεφυγει καποια παραπανησια.
- Χρυσα ειμαστε σαρραντα χρονων.Το καταλαβαινεις; Νιωθεις την ζωη να φευγει μεσα απο τα χερια σου σαν αμμος; Την νιωθεις να χανεται; Μενουν βεβαια μεσα στην χουφτα σου τα δυο πετραδακια τα παιδια σου, αλλα ολα τ' αλλα; Τι θα εχεις οταν τα πετραδακια σου θα θελουν κι αυτα να βρουνε
τ'αλλα για να κτισουν με την σειρα τους την ζωη τους;
- Θ' ανοιξεις καποια στιγμη τα χερια σου και θα ειναι αδεια απο ζωη οπως και η καρδια σου. Θα εχεις συντροφο τον παρηκμασμενο κυνηγο σου; Θα εισαι μαζι του να μετρατε τα φαντασματα των γυναικων, που περασαν απ' την ζωη του; Δεν ξερω αν αυτα που σου λεω ειναι αυτα που πρεπει;
- Δημητρα αστο καλλιτερα.Ασε με μενα.Ξερω πως εχεις δικιο αλλα ....Αλλα δεν μπορω... Δεν μπορω να παρω αποφαση να τελειωσω. Φοβαμαι. Η ζωη ειναι δυσκολη. Εσυ πες μου. Ελα λεγε τα δικα σου.Πως τα πας με τον αντρα σου;
Η Δημητρα την κοιταζει και σκεφτεται, πως αν ελεγε την δικια της ιστορια στην φιλεναδα της, οχι μονο μπορει να μην την καταλαβει, αλλα και να την αποπαρει. Αμφιταλαντευεται. Κατι πρεπει να πει ομως.
- Ξερεις Χρυσα εγω τα καταφερα ισως λιγο καλλιτερα στην ζωη μου. Χμμ, δηλαδη απο δουλεια καλα τα παω, βγαζω αρκετα περισσοτερα και απο τον ανδρα μου.
- Αλλα... Υπαρχει ενα αλλα. Νιωθω οτι εχω βαλτωσει. Καμια επικοινωνια με τον "συντροφο" μου. Νεκρη σχεση . Ενα τιποτα με πολυ καθολου. Το αντεξα πολλα χρονια . Τωρα πια παει δεν μπορω αλλο. Οχι δεν μπορω....
Σωπαινει για λιγο κοιτωντας την φιλη της στα ματια που εχει μεινει αφωνη...
- Χρυσα ειμαι ερωτευμενη. Δεν ξερω αν αυτος ο ανδρας ειναι καλλιτερος. Εγω ομως νιωθω να ξαναζω.
- Θελω να χωρισω. Θελω να ζησω την ζωη. Θελω να εχω αισθημα, να λειτουργω σαν γυναικα, να νιωθω επιθυμητη. Θελω να ειμαι ζωντανη, να μην πεθαινω καθε μερα απο την ανια και την γκριζα
καθημερινοτητα.
- Χρυσα, το ξερω ,ειμαστε μητερες και δεν θα παψουμε να ειμαστε.
- Ειμαστε ομως και ανθρωποι, ειμαστε γυναικες και μαλιστα ακομη νεες.
- Εχουμε δικαιωμα να αποφασισουμε εμεις για μας το καταλαβαινεις;
Η Χρυσα την κοιτα αναστατωμενη, το μετωπο της εχει ιδρωσει.
- Δημητρα μην μιλας ετσι.Μου ξυνεις πληγες. Δεν στο ειπα πριν γιατι ντραπηκα. Την περασα την φαση αυτη. Αλλα το επνιξα το αισθημα.
- Χαλιναγωγησα το σωμα ξεχασα τις αισθησεις. Φοβηθηκα. Δεν ειναι μονο τα οικονομικα και ολος ο περιγυρος, αυτο που μ' εμποδισε να προχωρησω ειναι τα παιδια μου. Τι θα τους ελεγα οταν θα με ρωτουσαν αργοτερα γιατι διαλυσα την οικογενεια;.Θα επαιρνα ολο το βαρος επανω μου κι ο αλλος θα εβγαινε λαδι.
Τα ματια της εχουν απογνωση, βλεπει μια προς την φουρτουνιασμενη θαλασσα και μια τα χερια της που τα δενει και τα λυνει με νευρικοτητα, μετα πινει λιγο τσιπουρο παιρνει ανασα και συνεχιζει συγκεντρωνοντας το βλεμμα της παλι πανω στην φιλη της.
- Αχ Δημητρα δυσκολη η θεση της γυναικας ακομα και σημερα. Ειμασταν , ειμαστε και θα ειμαστε τα θυματα. Ποια εξελιξη και ποιος φεμινισμος. Σε δυο βαρκες παταμε.Απο την μια η συντηρηση και απο την αλλη η προοδος. Η κοινωνια καταδικαζει την γυναικα οταν αφηνει την οικογενεια. Για τον αντρα θεωρειται φυσικο να ξενογυριζει, να ειναι πολυγαμικος ενω αν το κανει η γυναικα, ειναι πορνη...
Εφοσον χωρισουν ειναι απολυτα φυσικο τα παιδια να τα παρει η μανα και οχι ο πατερας, σε αντιθετη περιπτωση ειναι σκυλα και οχι μανα. Μεσα σ'ολα αυτα να πρεπει να σταθεις και να αποδωσεις στην δουλεια σου μεσα σε ενα ανδρικο διευθυντικο κατεστημενο. Πρεπει να αποδειξεις οτι εισαι αξια εργαζομενη και οταν ακομη το παιδι σου εχει πυρετο και δεν εχεις καποιον να το εμπιστευθεις και να σε βοηθησει.
Η Δημητρα κουναει το κεφαλι συμφωνωντας
- Εχεις δικιο Χρυσα μου αλλα για πες μου τα παιδια σου ειναι ευτυχισμενα; Εχουν πιστευεις ενα προτυπο σχεσης ζευγαριου βλεποντας τους γονεις τους να νιωθουν και να φερονται οπως εσυ και ο πατερας τους; νομιζεις οτι οσο θεατρο και να παιζουμε μπροστα στα παιδια μας οτι αυτα δεν καταλαβαινουν την αληθεια;
- Χρυσα, τα παιδια μας ειναι μαρτυρες και θεατες του θεατρου του παραλογου που παιζουμε. Γρηγορα θα μας πουν υποκριτες γρηγορα θα μας αποκαλυψουν. Ποσο σεβασμο θα τους εμπνευσουμε, οταν δουν τα φοβισμενα και συμβιβασμενα ανθρωπακια που εχουμε μεσα μας. Στεγνες και αφυδατωμενες απο την ελειψη συναισθηματων και ηδονης που τωρα προσπαθουμε να αποδιωξουμε με αυτοθυσια, αργοτερα, αγκιστρωμενες απο αυτα, θα εκλιπαρουμε να καλυψουν τα κενα και τα ελειμματα μας. Βαρυδια στα ποδια τους θα γινουμε. Δεν αγαπαμε εμεις τον εαυτο μας και θα ζηταμε απο αυτα να μας αποδεικνυουν την αγαπη τους με την εξαρτηση και την προσκοληση .
Οχι Χρυσα, οχι δεν θελω να καταντησω μια στερημενη γυναικα. Ειναι αδιεξοδος ο δρομος που εχω διαλεξει και προχωρω μεχρι τωρα. Εεε θα αλλαξω πορεια και δεν με νοιαζει που θα βγει ο ερωτας μου και που θα με παει. Ενα προβλημα μονο εχω. Οτι επρεπε να χωρισω πριν ερωτευτω. Αλλαδεν ειχα εναυσμα και ετσι εζησα νεκρη ζωη, τοσο καιρο κατω απο την ιδια στεγη, μ'εναν ανθρωπο που
πια δεν ειχα τιποτα εκτος απο υλη να μοιραστω. Τωρα το συνειδητοποιω.
Η Χρυσα αναψοκοκκινισμενη απο την απροσμενη τροπη της συζητησης με χειλια που ετρεμαν
ψελιζει τοσο σιγα σαν να μιλαγε στον εαυτο της.
- Δεν ξερω ισως εχεις δικιο, για μενα τωρα ειναι αργα, η απογοητευση για τις επιλογες μου με ρουφαει σε μαυρη τρυπα. Νιωθω να πεφτω και δεν ξερω που θα φτασω Απο την μια λεω ναι συμβιβασθηκα και απο την αλλη ομως εχω μια ελπιδα οτι καποια στιγμη θα φτιαξουν τα πραγματα. Δεν ξερω πως, αλλα θελω να ελπιζω οτι κατι θα γινει και θα αλλαξει η ζωη μου. Κανε οτι νομιζεις εσυ, αλλωστε πως να σε βοηθησω εγω η ατολμη ψευτομπουμπουλινα.
Βουρκωνουν τα ομορφα ματια της. Σηκωνει το ποτηρι και πινει την τελευταια γουλια απ' το τεταρτο τσιπουρο ανακατεμενο με τα αλμυρα της δακρυα.
Σιωπη. Χαμενες και οι δυο στις σκεψεις τους βαρκες μεσα στο πελαγος των αμφιβολειων τους.
Καποια στιγμη το παιρνουν αποφαση να φυγουν. Ειναι και τα παιδια μονα στο σπιτι.
Η Δημητρα πιο αποφασιστικη σηκωνεται παιρνει την τσαντα τα κλειδια και το πανοφορι και μετα στεκεται μπροστα στην παλια της φιλη της πιανει τα χερια και την ανασηκωνει
- Γεια σου Χρυσουλα μου σε ευχαριστω πολυ που με βοηθησες.
Την αγκαλιζει σφιχτα και καθωςτην φιλα σμιγουνε τα υγρα τους προσωπα.
- Γεια σου Δημητρα και μη με ξεχασεις θελω βοηθεια και εσυ μπορεις να μου την δωσεις.
Μπαινουν στα αυτοκινητα τους χαιρετωντας με θλιμενα χαμογελα.
Η βροχη εχει σταματησει και ο ηλιος γερνει στην δυση βαφοντας κατακοκκινα τα σκορπια συννεφα και την θαλασσα, δειχνοντας τον πορφυρο δρομο της ποθητης και απιαστης ελευθερης βουλησης και πραξης.
Ακουει την εξωπορτα να κλεινει. Μετα βηματα στον διαδρομο και τον θορυβο του ασανσερ. Ο ανδρας της μπαινει και ο μεταλλικος θαλαμος αρχιζει να κατεβαινει προς τα κατω με ενα μακροσυρτο αγκομαχητο.
Μακροσυρτο και το δικο της καθως αναδιπλωνεται στο διπλο κρεβατι τους. Το κορμι της ποναει απο την παγωμενη ακινησια και την παρατεταμενη αϋπνια. Οταν σηκωθηκε ο ανδρας της αυτη προσποιηθηκε οτι κοιμοταν. Τωρα μολις εφυγε , σηκωνεται με κοπο και παει στο μπανιο.
Βλεπει στον καθρεφτη το προσωπο της. Τα ματια της κοιταζουν θολα τους μαυρους κυκλους τους και τις μικρες ρυτιδες, που τωρα τελευταια αρχισαν να φαινονται στις ακρες των χειλιων της και στο μετωπο της. Σαρραντα ετων. Εγινε σαρραντα ετων. Και παλι πρεπει να παρει αποφαση ζωης.
Το ονειρο που ειδε πριν καποιες μερες την εσπρωξε πισω στο παρελθον.
Στα χρονια της αθωοτητας ,της εφηβειας, της ξενοιασιας. Εχθες βρηκε το τηλεφωνο της Χρυσας. Η μια απο τις τρεις παιδικες φιλες της που αποφασισε να ξαναβρει . Την Χρυσα, την Μπουμπουλινα της παρεας. Αυτη που οργανωνε τις σκανδαλιες, τα σκασιαρχεια, τις γνωριμιες στα παρτυ
και τις χαρουμενες εκδρομες. Ψιλη, ομορφη και με προωρη αναπτυξη ηταν μαγνητης για τα αγορια . Χαριτολογουσε και επαιζε με τις λεξεις ολη την ωρα. Στο σχολειο τα πηγαινε καλα, αλλα ηταν στο ματι του θεολογου λυκειαρχη. Δεν την πηγαινε . Την εβλεπε σαν το βοτσαλο που ταραζε καθε τοσο τα "ησυχα νερα" του σχολειου του. Τις ειχε ριξει και καποιες αποβολες, που ομως μαλλον αδικες ηταν, γιατι ναι μεν η Χρυσα ηταν το ανησυχο πνευμα, ομως αλλες ηταν που εκαναν τα χειροτερα. Απλα αυτη δεν ηξερε να προφυλαχθει και την παταγε.
Αργοτερα χαθηκαν οταν μπηκαν στο πανεπιστημιο αλλα σε διαφορετικες πολεις. Νεες παρεες, ερωτες μετα ο γαμος και η καθημερινοτητα τους κρατησαν μακρυα. Το ονειρο της σηκωσε την κουρτινα στην μνημη της και να τωρα εχει το τηλεφωνο της Χρυσας, γραμμενο στο κινητο της.
Αφου εκανε ενα γρηγορο ντους, ντυνεται και πηγαινει στην κουζινα ετοιμαζει τον καφε της, καθεται κοντα στο παραθυρο και αναβει τσιγαρο. Το βλεμμα της πλανιεται στην απεναντι πολυκατοικια. Βλεπει να σηκωνεται το στορι στο διαμερισμα που μενουν ο Νικος και η Καιτη. Φιλικο ζευγαρι.
Τραβιεται και φευγει πιο μεσα, δεν θελει να δει και να ακουσει τιποτα σημερα. Μονο την Χρυσα θελει να ακουσει. Μονο στην παλια της φιλεναδα θα ηθελε να μιλησει. Ανοιγει το κινητο της και πατα το νουμερο. Η καρδια της αρχιζει να χτυπα πιο γρηγορα. Μια περιεργη αγωνια την κατακλυζει. Θα την θυμοταν; θα ηθελε να της μιλησει και να την ξαναβαλει μεσα στην ζεστα της ψυχης της, που
τοσο αναγκη ειχε τουτη την στιγμη. Τα χερια της ειναι παγωμενα και ιδρωμενα απο την υπερενταση. Ακουει το τηλεφωνο να καλει και μετρα τους ηχους του.Στον πεμπτο ηχο ακουει την φωνη της. Ειναι αυτη. Ειναι σιγουρη.Θα αναγνωριζε την τραγουδιστη φωνη της αναμεσα σε πολλες.
- Χρυσα εσυ;
- Ναι; Η ιδια...
Σιωπη για λιγο και μετα,η γλυκεια φωνη απο το ακουστικο αντηχει απροσμενα δυνατα.
- Δημητραα εισαι εσυ δεν κανω λαθος.Εισαι εσυ ;;
- Ναι ναι εγω ειμαι και μην με ρωτησεις τι, που και πως χαθηκαμε. Ενα πραγμα θελω και σε παρακαλω.Θελω να σε δω ειπε η Δημητρα με φωνη που ετρεμε.
- Που βρισκεσαι; Εγω δουλευω στη...και αρχισε να της λεει πως δουλευει σε καποια υπηρεσια καπου δυο ωρες μακρυα απο την πολη τους και πως και το σπιτι της ειναι καπου εκει κοντα.
- Θελω και εγω να σε δω Δημητρα. Ελα πες μου πως και ποτε θες, να το κανονισουμε.
- Σημερα. Ναι σημερα, μπορεις;
Μετα απο μια μικρη σιωπη, η Χρυσα απαντα χαρουμενη
- Ενταξει σημερα, θα το κανονισω να φυγω νωριτερα και θα μοιρασουμε τον δρομο. Εισαι να βρεθουμε εκει στο παραλιακο το ταβερνακι που ειχαμε παει εκδρομη την πρωτομαγια; Θυμασαι; Τοτε στη 3η Λυκειου, που πηγαμε ολη η τσακαλοπαρεα;
- Ναι ναι θυμαμαι τοτε ολοι οι τρελοι μαζι, αναφωνησε η Δημητρα.
- Τα λεμε λοιπον στις 12. Ειναι καλα;
- Ναι μια χαρα ειναι, φιλακια.
- Ελα,φιλακια γλυκεια μου.
Η Δημητρα νιωθει ξαφνικα να πεταει. Ολο το βαρος του κορμιου και της ψυχης εφυγαν ως δια μαγειας. Αρπαζει την τσαντα, το πανωφορι και τα κλειδια της, ανοιγει την πορτα και δρομο.
Δεν περιμενει το ασανσερ κατεβαινει τρεχοντας απο τις σκαλες τους τρεις οροφους και φθανει λαχανιασμενη στο αυτοκινητο της. Μπαινει μεσα και καθεται για λιγο να ηρεμισει.Μετα βαζει μπρος την μηχανη και ταυτοχρονα αρχιζει και το ραδιο να παιζει ενα τραγουδακι που ποτε αλλοτε δεν προσεξε, μα τωρα αρχιζει να μουρμουριζει μπερδευοντας τα λογια " μα ειμ' αερας που περνα μεσα στης πολης τα στενα και κανει τα παραθυροφυλλα να τριζουν.." σφυριζει την μουσικη ενω αφηνει την γειτονια της, μαρσαροντας την μηχανη. Νιωθει τον αερα να της κτυπα το προσωπο και να της παιρνει ολη την κακια διαθεση της νυχτας. Οταν βγαινει στον παραλιακο, νομιζει οτι το αυτοκινητο εχει φτερα και πεταει. Τα ματια της βλεπουν την θαλασσα να ενωνεται με τον ουρανο και τα συννεφα να πετουν μαζι της. Η Χρυσα, ναι, θα ειναι σε λιγο μαζι της, θα ειναι εκει διπλα της και θα μπορει επιτελους να μιλησει και να ξερει οτι αυτη θα την ακουσει. Θα την αφουγκραστει. Θα ανοιξει την καρδια της χωρις φοβο και παθος και αυτη θα την αγκαλιασει και θα την συμμεριστει.
Φθανει πρωτη. Μπαινει μεσα στο παλιο ταβερνακι.Δεν εχει αλλαξει και πολυ.
Μυριζει κρασιλα και ψαριλα μαζι. Της αρεσει αυτη η μυρωδια. Κοιταζει τους τοιχους με τα παλια σκονισμενα διχτυα να κρεμονται στολισμενα με κοχυλια αχιβαδες και πινες. Στην μεση δεσποζει μια ξεθωρη ξανθεια γοργονα, που βλεπει λυπημενη, ενα καραβι που φευγει. Την θυμαται απο τοτε, βεβαια με χρωματα εντονα και ομορφια περισση. Γερασε κι αυτη, σκεφτεται και ξαφνικα
μελαγχολει.Εικοσι δυο χρονια πριν. Καθεται σ'ενα τραπεζι, διπλα στην θολη τζαμαρια και βλεπει την θαλασσα, που κυματιζει ηρεμα και κουρασμενα.
Τα συννεφα απο πανω καθρεφτιζονται στο νερο και την βαραινουν με την σκια τους. Ο καιρος αλλαζει. Και η θαλασσα οσο πηγαινε σκουραινει και αρχιζει να ρυτιδιαζει απο τον αερα που σηκωνεται. Το κυμα γινεται πιο δυνατο και ξαφνικα σταγονες κτυπουν πανω στα βρωμικα τζαμια. Εκεινη την στιγμη ακουει την πορτα να ανοιγει και να κλεινει με θορυβο. Πριν γυρισει, καταλαβαινει οτι ειναι η Χρυσα.Γυριζει και βλεπει την φιλη της. Ειναι αυτη αλλα δεν ειναι η παλια γνωριμη φιγουρα.Αλλαξε οπως βεβαια και η ιδια. Εχει βαρυνει και το προσωπο της δειχνει κουραση. Ειναι ακομη ομορφη αλλα ...
Σηκωνεται και κανει αργα προς το μερος της. Τα ματια βουρκωνουν κι αποτομα τρεχουν και οι δυο κι αγκαλιαζονται. Δεν μιλουν μονο κλαινε και γελουν μαζι, φιλωντας η μια την αλλη. Καθονται αντικριστα κρατωντας τα χερια τους σφιχτα.
Η συγκινησιακη φορτιση και η χαρουμενη συναμα σιωπη διακοπτει η φωνη του γκαρσονιου.
Γελαει το γκαρσονι που εχει δει την σκηνη και τους ρωτα με παιγνιδιαρικο υφος,
- Τι θα παρουν οι κυριες;
- Τσιπουρο λεει η μια,- Χωρις γλυκανισο λεει η αλλη οπως παλια τοτε που εκαναν τις μεγαλες. - Και μεζε οτι εχεις φρεσκο.
Αρχιζουν να ξετυλιγουν το κουβαρι της ζωης τους πινωντας το πρωτο τσιπουρο. Συνεχιζουν με το δευτερο να περιγραφουν με αστεια και λαφραδα οτι ειχε γινει μεχρι εκει που ηταν οι στιγμες ευτυχισμενες, γνωριμιες, γαμοι, γεννητουρια.
Στο τριτο τσιπουρο η Χρυσα σπαει. Το κλιμα αλλαζει.
- Παλιοζωη παλιοκοσμε και παλιοκοινωνια.
- Ασε ρε φιλεναδα εγω το ελευθερο ατομο το ανεξαρτητο στοιχειο, δουλα στην δουλεια και δουλα στο σπιτι. Ολα να τα προλαβαινω. Θυμασαι το ασμα ειμαι η Μαιρη Παναγιωταρα, μια εργαζομενη γυναικα μια καλη νοικοκυρα ;;
Δυστυχως ετσι ειναι. Και ο προκομενος, ο μεγαλος μου ερωτας ζηταει και αλλες πορτοκαλιες να γευεται τα πορτοκαλια τους.
Η Δημητρα σμιγει τα φρυδια και σχεδον με επιτιμητικο υφος αντιγυριζει στην φιλη της.
- Και εσυ, τι κανεις εσυ, τα δεχεσαι; Μπορεις να εισαι μαζι του και να ξερεις αυτο το παιγνιδι;
- Δεν του δινεις μια κλωτσια να παει απο κει που ηρθε, Μπουμπουλινα μου;
Η Χρυσα κατεβαζει τα ματια και απανταει σχεδον τραυλιζοντας.
- Εγω ; Μααα εγω εχω παιδια τι θα γινει μετα; Αυτος ειναι σαν τον κεραμιδογατο. Γυρναει , γυρναει και μετα ερχεται πισω στην φωλια του.
- Μμμ εγω πρεπει να κρατησω το σπιτι. Μ' ενα μισθο μπορω να μεγαλωσω τα παιδια μου βρε Δημητρουλα μου; Ειναι δυσκολη η ζωη καναμε και μια περιουσια να του την ξεκοκκαλισει καμια παλιοβρωμα;
- Εσυ δηλαδη τι θα εκανες στην θεση μου;
Η Δημητρα μενει αφωνη. Τι να της πει; Τι να της απαντησει; Δεν περιμενε αυτη την εξελιξη. Παιρνει μια βαθεια ανασα. Αρχιζει να βγαζει μια μια τις λεξεις, σαν να τις μετρα μην της ξεφυγει καποια παραπανησια.
- Χρυσα ειμαστε σαρραντα χρονων.Το καταλαβαινεις; Νιωθεις την ζωη να φευγει μεσα απο τα χερια σου σαν αμμος; Την νιωθεις να χανεται; Μενουν βεβαια μεσα στην χουφτα σου τα δυο πετραδακια τα παιδια σου, αλλα ολα τ' αλλα; Τι θα εχεις οταν τα πετραδακια σου θα θελουν κι αυτα να βρουνε
τ'αλλα για να κτισουν με την σειρα τους την ζωη τους;
- Θ' ανοιξεις καποια στιγμη τα χερια σου και θα ειναι αδεια απο ζωη οπως και η καρδια σου. Θα εχεις συντροφο τον παρηκμασμενο κυνηγο σου; Θα εισαι μαζι του να μετρατε τα φαντασματα των γυναικων, που περασαν απ' την ζωη του; Δεν ξερω αν αυτα που σου λεω ειναι αυτα που πρεπει;
- Δημητρα αστο καλλιτερα.Ασε με μενα.Ξερω πως εχεις δικιο αλλα ....Αλλα δεν μπορω... Δεν μπορω να παρω αποφαση να τελειωσω. Φοβαμαι. Η ζωη ειναι δυσκολη. Εσυ πες μου. Ελα λεγε τα δικα σου.Πως τα πας με τον αντρα σου;
Η Δημητρα την κοιταζει και σκεφτεται, πως αν ελεγε την δικια της ιστορια στην φιλεναδα της, οχι μονο μπορει να μην την καταλαβει, αλλα και να την αποπαρει. Αμφιταλαντευεται. Κατι πρεπει να πει ομως.
- Ξερεις Χρυσα εγω τα καταφερα ισως λιγο καλλιτερα στην ζωη μου. Χμμ, δηλαδη απο δουλεια καλα τα παω, βγαζω αρκετα περισσοτερα και απο τον ανδρα μου.
- Αλλα... Υπαρχει ενα αλλα. Νιωθω οτι εχω βαλτωσει. Καμια επικοινωνια με τον "συντροφο" μου. Νεκρη σχεση . Ενα τιποτα με πολυ καθολου. Το αντεξα πολλα χρονια . Τωρα πια παει δεν μπορω αλλο. Οχι δεν μπορω....
Σωπαινει για λιγο κοιτωντας την φιλη της στα ματια που εχει μεινει αφωνη...
- Χρυσα ειμαι ερωτευμενη. Δεν ξερω αν αυτος ο ανδρας ειναι καλλιτερος. Εγω ομως νιωθω να ξαναζω.
- Θελω να χωρισω. Θελω να ζησω την ζωη. Θελω να εχω αισθημα, να λειτουργω σαν γυναικα, να νιωθω επιθυμητη. Θελω να ειμαι ζωντανη, να μην πεθαινω καθε μερα απο την ανια και την γκριζα
καθημερινοτητα.
- Χρυσα, το ξερω ,ειμαστε μητερες και δεν θα παψουμε να ειμαστε.
- Ειμαστε ομως και ανθρωποι, ειμαστε γυναικες και μαλιστα ακομη νεες.
- Εχουμε δικαιωμα να αποφασισουμε εμεις για μας το καταλαβαινεις;
Η Χρυσα την κοιτα αναστατωμενη, το μετωπο της εχει ιδρωσει.
- Δημητρα μην μιλας ετσι.Μου ξυνεις πληγες. Δεν στο ειπα πριν γιατι ντραπηκα. Την περασα την φαση αυτη. Αλλα το επνιξα το αισθημα.
- Χαλιναγωγησα το σωμα ξεχασα τις αισθησεις. Φοβηθηκα. Δεν ειναι μονο τα οικονομικα και ολος ο περιγυρος, αυτο που μ' εμποδισε να προχωρησω ειναι τα παιδια μου. Τι θα τους ελεγα οταν θα με ρωτουσαν αργοτερα γιατι διαλυσα την οικογενεια;.Θα επαιρνα ολο το βαρος επανω μου κι ο αλλος θα εβγαινε λαδι.
Τα ματια της εχουν απογνωση, βλεπει μια προς την φουρτουνιασμενη θαλασσα και μια τα χερια της που τα δενει και τα λυνει με νευρικοτητα, μετα πινει λιγο τσιπουρο παιρνει ανασα και συνεχιζει συγκεντρωνοντας το βλεμμα της παλι πανω στην φιλη της.
- Αχ Δημητρα δυσκολη η θεση της γυναικας ακομα και σημερα. Ειμασταν , ειμαστε και θα ειμαστε τα θυματα. Ποια εξελιξη και ποιος φεμινισμος. Σε δυο βαρκες παταμε.Απο την μια η συντηρηση και απο την αλλη η προοδος. Η κοινωνια καταδικαζει την γυναικα οταν αφηνει την οικογενεια. Για τον αντρα θεωρειται φυσικο να ξενογυριζει, να ειναι πολυγαμικος ενω αν το κανει η γυναικα, ειναι πορνη...
Εφοσον χωρισουν ειναι απολυτα φυσικο τα παιδια να τα παρει η μανα και οχι ο πατερας, σε αντιθετη περιπτωση ειναι σκυλα και οχι μανα. Μεσα σ'ολα αυτα να πρεπει να σταθεις και να αποδωσεις στην δουλεια σου μεσα σε ενα ανδρικο διευθυντικο κατεστημενο. Πρεπει να αποδειξεις οτι εισαι αξια εργαζομενη και οταν ακομη το παιδι σου εχει πυρετο και δεν εχεις καποιον να το εμπιστευθεις και να σε βοηθησει.
Η Δημητρα κουναει το κεφαλι συμφωνωντας
- Εχεις δικιο Χρυσα μου αλλα για πες μου τα παιδια σου ειναι ευτυχισμενα; Εχουν πιστευεις ενα προτυπο σχεσης ζευγαριου βλεποντας τους γονεις τους να νιωθουν και να φερονται οπως εσυ και ο πατερας τους; νομιζεις οτι οσο θεατρο και να παιζουμε μπροστα στα παιδια μας οτι αυτα δεν καταλαβαινουν την αληθεια;
- Χρυσα, τα παιδια μας ειναι μαρτυρες και θεατες του θεατρου του παραλογου που παιζουμε. Γρηγορα θα μας πουν υποκριτες γρηγορα θα μας αποκαλυψουν. Ποσο σεβασμο θα τους εμπνευσουμε, οταν δουν τα φοβισμενα και συμβιβασμενα ανθρωπακια που εχουμε μεσα μας. Στεγνες και αφυδατωμενες απο την ελειψη συναισθηματων και ηδονης που τωρα προσπαθουμε να αποδιωξουμε με αυτοθυσια, αργοτερα, αγκιστρωμενες απο αυτα, θα εκλιπαρουμε να καλυψουν τα κενα και τα ελειμματα μας. Βαρυδια στα ποδια τους θα γινουμε. Δεν αγαπαμε εμεις τον εαυτο μας και θα ζηταμε απο αυτα να μας αποδεικνυουν την αγαπη τους με την εξαρτηση και την προσκοληση .
Οχι Χρυσα, οχι δεν θελω να καταντησω μια στερημενη γυναικα. Ειναι αδιεξοδος ο δρομος που εχω διαλεξει και προχωρω μεχρι τωρα. Εεε θα αλλαξω πορεια και δεν με νοιαζει που θα βγει ο ερωτας μου και που θα με παει. Ενα προβλημα μονο εχω. Οτι επρεπε να χωρισω πριν ερωτευτω. Αλλαδεν ειχα εναυσμα και ετσι εζησα νεκρη ζωη, τοσο καιρο κατω απο την ιδια στεγη, μ'εναν ανθρωπο που
πια δεν ειχα τιποτα εκτος απο υλη να μοιραστω. Τωρα το συνειδητοποιω.
Η Χρυσα αναψοκοκκινισμενη απο την απροσμενη τροπη της συζητησης με χειλια που ετρεμαν
ψελιζει τοσο σιγα σαν να μιλαγε στον εαυτο της.
- Δεν ξερω ισως εχεις δικιο, για μενα τωρα ειναι αργα, η απογοητευση για τις επιλογες μου με ρουφαει σε μαυρη τρυπα. Νιωθω να πεφτω και δεν ξερω που θα φτασω Απο την μια λεω ναι συμβιβασθηκα και απο την αλλη ομως εχω μια ελπιδα οτι καποια στιγμη θα φτιαξουν τα πραγματα. Δεν ξερω πως, αλλα θελω να ελπιζω οτι κατι θα γινει και θα αλλαξει η ζωη μου. Κανε οτι νομιζεις εσυ, αλλωστε πως να σε βοηθησω εγω η ατολμη ψευτομπουμπουλινα.
Βουρκωνουν τα ομορφα ματια της. Σηκωνει το ποτηρι και πινει την τελευταια γουλια απ' το τεταρτο τσιπουρο ανακατεμενο με τα αλμυρα της δακρυα.
Σιωπη. Χαμενες και οι δυο στις σκεψεις τους βαρκες μεσα στο πελαγος των αμφιβολειων τους.
Καποια στιγμη το παιρνουν αποφαση να φυγουν. Ειναι και τα παιδια μονα στο σπιτι.
Η Δημητρα πιο αποφασιστικη σηκωνεται παιρνει την τσαντα τα κλειδια και το πανοφορι και μετα στεκεται μπροστα στην παλια της φιλη της πιανει τα χερια και την ανασηκωνει
- Γεια σου Χρυσουλα μου σε ευχαριστω πολυ που με βοηθησες.
Την αγκαλιζει σφιχτα και καθωςτην φιλα σμιγουνε τα υγρα τους προσωπα.
- Γεια σου Δημητρα και μη με ξεχασεις θελω βοηθεια και εσυ μπορεις να μου την δωσεις.
Μπαινουν στα αυτοκινητα τους χαιρετωντας με θλιμενα χαμογελα.
Η βροχη εχει σταματησει και ο ηλιος γερνει στην δυση βαφοντας κατακοκκινα τα σκορπια συννεφα και την θαλασσα, δειχνοντας τον πορφυρο δρομο της ποθητης και απιαστης ελευθερης βουλησης και πραξης.
Ροδόπη Ολυμπίου ως Χρύσα
--------- ------- ------------
3η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ [ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΝ]
Αγαπημενη μου Δημητρα...Αχ να ηξερες αυτο το αγαπημενη ποσο με δυσκολευει να σε διευκολυνω στο να δεις τι θα ηταν το καλυτερο για σενα αυτην την στιγμη.....Ειναι απαγορευτικο να λειτουργησω σε ΦΙΛΗ ΜΟΥ ως διευκολυντρια (γιατι αυτο επι της ουσιας ειμαστε ολοι οι συνεισφεροντες στην κατακτηση της ψυχικης ισορροπιας και ευεξιας των ανθρωπων... Χρονια εκπαιδευομαι για να μην το κανω αυτο...Δεν μπορω,βλεπεις, να ειμαι αμεροληπτη σε εναν ανθρωπο που γνωριζω και αγαπω...Ομως με πολυ προσοχη και ευλαβια θα αποτολμησω να ...παρεκκλινω (με την ''δικαιολογια'' των τοσων χρονων που δεν εχουμε ειδωθει..) και απλα σαν ενας φακος να ριξω περισσοτερο φως στις λιγοτερο θεατες πλευρες των γεγονοτων που μου περιεγραψες...Ετσι θα εχεις και αλλα κομματια του παζλ της ζωης σου και η εικονα θα ειναι πιο ξεκαθαρη για σενα! Μετα...εσυ και μονο εσυ θα αποφασισεις για σενα!!!!
Συγχωρεσε με που δεν θα σου ''χαιδεψω τα αυτια'' και ισως δεν θα σου πω εκεινα που θα περιμενες...Καμια φορα αυτη η διαδικασια ποναει λιγακι γλυκεια μου...
Αληθεια Δημητρα..θυμασαι τις ατελειωτες ωρες μας στις θαλασσες ,τοτε που ψηνοοομασταν απο τον ηλιο ....Που τρεχαμε να εξερευνησουμε οτι σπηλια ειχε στα πλεον... κουφα σημεια των ατελειωτων παραλιων του νησιου (για να μην μας δουν ....ξεβρακωτες -ολες μαζι..οι τεσσερεις τρελαρες που δεν ηθελαν να εχουν σημαδια απο μαγιο στο σωμα....χαχαχαχαχαχα ναι..λες και μας εβλεπε κανεις γυμνες τοτε....τι ψωναρεεςςςς....)
Μια μερα απο εκεινες , που πατησες τον αχινο την θυμασαι????Που η Ροδανθη αποφασισε να κανει τον γιατρο και να σου βγαλει τα αγκαθια με το τσιμιδακι απο τα φρυδια????? Εγω σε ρολο βοηθου φακιρη...χαχαχαχαχα εβαζα λαδι ηλιου για να γλυστρανε....και εσυ..ουρλιαζεεεςςςς και σε κοροιδευαμε.....Πονουσες για μερες μωρο μου...αλλα μετα ολα ειχαν περασει,επαψες να κουτσαινεις και ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΤΑΣ....Να ετσι και τωρα ..θα ψαξουμε για ..αγκαθακια παρεα...Εγω θα σου ριχνω φως να τα βλεπεις και εσυ θα βγαζεις οποια και οσα θελεις....Μπορεις και να τα βγαλεις οποτε θελεις ..αργοτερα πολυ απο την συναντηση μας...αρκει να δεις μερικα τωρα...:-)
Ακουγοντας σε να μου περιγραφεις τα γεγονοτα της ζωης σου Δημητρα μου,σταθηκα πολυ στο γεγονος που ειπες στον αντρα σου οτι εισαι ερωτευμενη με αλλον....Για να το δουμε λιγο καλυτερα αυτο...Φαντασου οτι παμε μαζι λιγο παραπερα σε ενα μικρο λοφακι και απο εκει παρατηρουμε εσενα ....Σαν να ηταν μια αλλη....
Μια γυναικα,λοιπον, λεει στον συντροφο της εκεινο που κανεις ποτε δεν θα ηθελε να ακουσει...ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΑΛΛΟΝ (και ειμαι ερωτευμενος με αλλη το ιδιο θα ηταν...).
Νιωθεις την μαχαιρια στην καρδια του???? Τον οξυ πονο που διαπερναει ολο του το κορμι???? Ποιος αληθεια και γιατι να το εκανε σε καποιον αυτο???? Φτανει η δικαιολογια της..ειλικρινειας και του ''ηθους'' για να δωσουμε τετοιον πονο??? ΦΤΑΝΕΙ???? Δεν θα ηταν αρκετο να πει οτι δεν νιωθει πια οπως παλια,οτι η επικοινωνια τους δεν υπαρχει οτι νιωθει δυστυχισμενη και ολα οσα επι της ουσιας ηταν ο λογος της απομακρυνσης της απο την σχεση??? Γιατι αυτη η μαχαιρια την στιγμη που κανεις δεν ηξερε τιποτα...????? Ξερω-ξερω...θα μου πεις ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΩ ...ΕΙΜΑΙ ΝΤΟΜΠΡΑ κτλ...Θα σε παρακαλουσα ομως να εξακολουθησουμε να παρατηρουμε την γυναικα αυτη...ετσι με κοινη λογικη...Νιωθω εδω Δημητρα μου,μια οργη,εναν τεραστιο θυμο απο μερους της ,προς τον συντροφο της...Τα λογια αυτα ηχουν στα αυτια μου ως ....ΤΙΜΩΡΙΑ ! ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ,για ολα οσα αυτος ΔΕΝ ΗΤΑΝ ....Για ολα οσα εκεινη ειχε δωσει αλλα δεν ειχε παρει το προσδοκωμενο ανταλλαγμα...Για ολα οσα πιστευε οτι ειναι ο γαμος αλλα διαψευθηκε...Για την μυρωδια της χωματιλας..Για το οτι πηρε εναν αντρα για να ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ....
Τεραστιος ο θυμος... Σου καλη μου ....Αλλα φοβαμαι τυφλος....Ξερω γλυκεια μου οτι εκανες και εσυ οτι σου ειχαν πει να κανεις χωρις αμφισβητηση καμια...και πιστεψες οτι αν τα κανεις ετσι, θα ΣΕ ΚΑΝΕΙ ευτυχισμενη α αντρας σου... Καλη νοικοκυρα,υπερπροστατευτικη στα παιδια και στον αντρα,ετρωγες οτι οι αλλοι δεν ηθελαν,ξοδευες εσυ τα λιγοτερα για να εχουν τα παιδια και ο αντρας τα καλυτερα ρουχα και οτι χρειαζοντουσαν,καλυπτες ευσυνειδητα ολες τους τις αναγκες πιεζοντας τις δικες σου... ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ σου πει κατι η πεθερα ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ντροπιασεις την μανα σου (τι αγωγη σου εδωσε),ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ πει κατι η εξαδελφη Λαμπρινη,η θεια Φροσω,ο αδελφος, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ συγκρουστεις με τον αντρα σου και ισως χασεις την εκτιμηση του.... κτλ κτλ...Θυμησου ποσες φορες σκεφτηκες οτι αν κανεις ερωτα με τον αντρα σου,θα τσαλακωθουν τα σεντονια που μολις εβαλες και ποιοοοοοοςςς ξαναβαζει αυριο πλυντηριοοοοο....Κουνας το κεφαλι σου ....φιλεναδουλα μου ομορφη....Ομως ματια μου εσυ τα επετρεψες ολα αυτα και αλλα παρα πολλαααα....Γιατι αραγε???? Μηπως γιατι ξεχασες κατι πολυ σημαντικο??? Μηπως γιατι δεν πηρες ειδηση οτι δεν εισουν πια ΚΟΡΗ και οτι ησουν μια ΕΝΗΛΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ! Και μανα πια η ιδια και συντροφος....Λειτουργησες τοσα χρονια ΣΑΝ ΚΟΡΗ που πρεπει να κανει οτι της λενε για να ειναι αποδεκτη! Δεν ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΣ τιποτα!!!! Ομως μεσα σου,ο πραγματικος σου εαυτος αλλα ηθελε...πνιγοταν η δικη του φωνη απο απο ολων των αλλων... και οι οι ακαλυπτες αναγκες σου συσσωρευονταν...Το οτι δεν μαλλωνατε με τον αντρα σου δεν ηταν θεμα πολιτισμου η ανιας αλλα ο δικος σου ΠΑΘΗΤΙΚΟΣ ΘΥΜΟΣ που ειναι βεβαια ..βουβος παντα....Εσυ ομως θεωρησες υπευθυνο μονο τον αντρα σου ..η την τυχη...η...η.... και ποτε δεν ειδες την μεριδα ευθυνης που εφερες....Αυτο δεν στο λεω για να εχεις καμια ενοχη..Οι Ενοχες ειναι μεγαλη ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ χρονου και κανεις μας δεν μπορει να την εχει...Το λεω γιατι μπροστα σου υπαρχει και η υπολοιπη ΖΩΗ και αυτην πρεπει να την ζησεις με περισσοτερη ΕΠΙΓΝΩΣΗ...ΩΣΤΕ ΝΑ εισαι καλα και οχι για.... ΝΑ ΜΗΝ.....
Αγαπημενη μου Δημητρα...Αχ να ηξερες αυτο το αγαπημενη ποσο με δυσκολευει να σε διευκολυνω στο να δεις τι θα ηταν το καλυτερο για σενα αυτην την στιγμη.....Ειναι απαγορευτικο να λειτουργησω σε ΦΙΛΗ ΜΟΥ ως διευκολυντρια (γιατι αυτο επι της ουσιας ειμαστε ολοι οι συνεισφεροντες στην κατακτηση της ψυχικης ισορροπιας και ευεξιας των ανθρωπων... Χρονια εκπαιδευομαι για να μην το κανω αυτο...Δεν μπορω,βλεπεις, να ειμαι αμεροληπτη σε εναν ανθρωπο που γνωριζω και αγαπω...Ομως με πολυ προσοχη και ευλαβια θα αποτολμησω να ...παρεκκλινω (με την ''δικαιολογια'' των τοσων χρονων που δεν εχουμε ειδωθει..) και απλα σαν ενας φακος να ριξω περισσοτερο φως στις λιγοτερο θεατες πλευρες των γεγονοτων που μου περιεγραψες...Ετσι θα εχεις και αλλα κομματια του παζλ της ζωης σου και η εικονα θα ειναι πιο ξεκαθαρη για σενα! Μετα...εσυ και μονο εσυ θα αποφασισεις για σενα!!!!
Συγχωρεσε με που δεν θα σου ''χαιδεψω τα αυτια'' και ισως δεν θα σου πω εκεινα που θα περιμενες...Καμια φορα αυτη η διαδικασια ποναει λιγακι γλυκεια μου...
Αληθεια Δημητρα..θυμασαι τις ατελειωτες ωρες μας στις θαλασσες ,τοτε που ψηνοοομασταν απο τον ηλιο ....Που τρεχαμε να εξερευνησουμε οτι σπηλια ειχε στα πλεον... κουφα σημεια των ατελειωτων παραλιων του νησιου (για να μην μας δουν ....ξεβρακωτες -ολες μαζι..οι τεσσερεις τρελαρες που δεν ηθελαν να εχουν σημαδια απο μαγιο στο σωμα....χαχαχαχαχαχα ναι..λες και μας εβλεπε κανεις γυμνες τοτε....τι ψωναρεεςςςς....)
Μια μερα απο εκεινες , που πατησες τον αχινο την θυμασαι????Που η Ροδανθη αποφασισε να κανει τον γιατρο και να σου βγαλει τα αγκαθια με το τσιμιδακι απο τα φρυδια????? Εγω σε ρολο βοηθου φακιρη...χαχαχαχαχα εβαζα λαδι ηλιου για να γλυστρανε....και εσυ..ουρλιαζεεεςςςς και σε κοροιδευαμε.....Πονουσες για μερες μωρο μου...αλλα μετα ολα ειχαν περασει,επαψες να κουτσαινεις και ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΤΑΣ....Να ετσι και τωρα ..θα ψαξουμε για ..αγκαθακια παρεα...Εγω θα σου ριχνω φως να τα βλεπεις και εσυ θα βγαζεις οποια και οσα θελεις....Μπορεις και να τα βγαλεις οποτε θελεις ..αργοτερα πολυ απο την συναντηση μας...αρκει να δεις μερικα τωρα...:-)
Ακουγοντας σε να μου περιγραφεις τα γεγονοτα της ζωης σου Δημητρα μου,σταθηκα πολυ στο γεγονος που ειπες στον αντρα σου οτι εισαι ερωτευμενη με αλλον....Για να το δουμε λιγο καλυτερα αυτο...Φαντασου οτι παμε μαζι λιγο παραπερα σε ενα μικρο λοφακι και απο εκει παρατηρουμε εσενα ....Σαν να ηταν μια αλλη....
Μια γυναικα,λοιπον, λεει στον συντροφο της εκεινο που κανεις ποτε δεν θα ηθελε να ακουσει...ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΑΛΛΟΝ (και ειμαι ερωτευμενος με αλλη το ιδιο θα ηταν...).
Νιωθεις την μαχαιρια στην καρδια του???? Τον οξυ πονο που διαπερναει ολο του το κορμι???? Ποιος αληθεια και γιατι να το εκανε σε καποιον αυτο???? Φτανει η δικαιολογια της..ειλικρινειας και του ''ηθους'' για να δωσουμε τετοιον πονο??? ΦΤΑΝΕΙ???? Δεν θα ηταν αρκετο να πει οτι δεν νιωθει πια οπως παλια,οτι η επικοινωνια τους δεν υπαρχει οτι νιωθει δυστυχισμενη και ολα οσα επι της ουσιας ηταν ο λογος της απομακρυνσης της απο την σχεση??? Γιατι αυτη η μαχαιρια την στιγμη που κανεις δεν ηξερε τιποτα...????? Ξερω-ξερω...θα μου πεις ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΩ ...ΕΙΜΑΙ ΝΤΟΜΠΡΑ κτλ...Θα σε παρακαλουσα ομως να εξακολουθησουμε να παρατηρουμε την γυναικα αυτη...ετσι με κοινη λογικη...Νιωθω εδω Δημητρα μου,μια οργη,εναν τεραστιο θυμο απο μερους της ,προς τον συντροφο της...Τα λογια αυτα ηχουν στα αυτια μου ως ....ΤΙΜΩΡΙΑ ! ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ,για ολα οσα αυτος ΔΕΝ ΗΤΑΝ ....Για ολα οσα εκεινη ειχε δωσει αλλα δεν ειχε παρει το προσδοκωμενο ανταλλαγμα...Για ολα οσα πιστευε οτι ειναι ο γαμος αλλα διαψευθηκε...Για την μυρωδια της χωματιλας..Για το οτι πηρε εναν αντρα για να ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ....
Τεραστιος ο θυμος... Σου καλη μου ....Αλλα φοβαμαι τυφλος....Ξερω γλυκεια μου οτι εκανες και εσυ οτι σου ειχαν πει να κανεις χωρις αμφισβητηση καμια...και πιστεψες οτι αν τα κανεις ετσι, θα ΣΕ ΚΑΝΕΙ ευτυχισμενη α αντρας σου... Καλη νοικοκυρα,υπερπροστατευτικη στα παιδια και στον αντρα,ετρωγες οτι οι αλλοι δεν ηθελαν,ξοδευες εσυ τα λιγοτερα για να εχουν τα παιδια και ο αντρας τα καλυτερα ρουχα και οτι χρειαζοντουσαν,καλυπτες ευσυνειδητα ολες τους τις αναγκες πιεζοντας τις δικες σου... ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ σου πει κατι η πεθερα ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ντροπιασεις την μανα σου (τι αγωγη σου εδωσε),ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ πει κατι η εξαδελφη Λαμπρινη,η θεια Φροσω,ο αδελφος, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ συγκρουστεις με τον αντρα σου και ισως χασεις την εκτιμηση του.... κτλ κτλ...Θυμησου ποσες φορες σκεφτηκες οτι αν κανεις ερωτα με τον αντρα σου,θα τσαλακωθουν τα σεντονια που μολις εβαλες και ποιοοοοοοςςς ξαναβαζει αυριο πλυντηριοοοοο....Κουνας το κεφαλι σου ....φιλεναδουλα μου ομορφη....Ομως ματια μου εσυ τα επετρεψες ολα αυτα και αλλα παρα πολλαααα....Γιατι αραγε???? Μηπως γιατι ξεχασες κατι πολυ σημαντικο??? Μηπως γιατι δεν πηρες ειδηση οτι δεν εισουν πια ΚΟΡΗ και οτι ησουν μια ΕΝΗΛΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ! Και μανα πια η ιδια και συντροφος....Λειτουργησες τοσα χρονια ΣΑΝ ΚΟΡΗ που πρεπει να κανει οτι της λενε για να ειναι αποδεκτη! Δεν ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΣ τιποτα!!!! Ομως μεσα σου,ο πραγματικος σου εαυτος αλλα ηθελε...πνιγοταν η δικη του φωνη απο απο ολων των αλλων... και οι οι ακαλυπτες αναγκες σου συσσωρευονταν...Το οτι δεν μαλλωνατε με τον αντρα σου δεν ηταν θεμα πολιτισμου η ανιας αλλα ο δικος σου ΠΑΘΗΤΙΚΟΣ ΘΥΜΟΣ που ειναι βεβαια ..βουβος παντα....Εσυ ομως θεωρησες υπευθυνο μονο τον αντρα σου ..η την τυχη...η...η.... και ποτε δεν ειδες την μεριδα ευθυνης που εφερες....Αυτο δεν στο λεω για να εχεις καμια ενοχη..Οι Ενοχες ειναι μεγαλη ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ χρονου και κανεις μας δεν μπορει να την εχει...Το λεω γιατι μπροστα σου υπαρχει και η υπολοιπη ΖΩΗ και αυτην πρεπει να την ζησεις με περισσοτερη ΕΠΙΓΝΩΣΗ...ΩΣΤΕ ΝΑ εισαι καλα και οχι για.... ΝΑ ΜΗΝ.....
Ας δουμε ομως τωρα τι επιλογες υπαρχουν...
1) Μενεις με τον αντρα σου ''υποκυπτοντας'' στις πιεσεις. Ειναι μια εκδοχη...Εδω ομως εχουμε να περιμενουμε μια κατασταση που η τιμωρητικοτητα πιθανον θα εναλλασεται αναμεσα σας...Εσυ που σε ''αναγκασε'' να μεινεις και αυτος που τον ..''απατησες''....Ενα γαιτανακι ...και στην μεση τα παιδια! Τι μοντελο θα βλεπουν συντροφικοτητας αυτα τα παιδια που ειναι και τα κατ'εξοχην ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΟΝΤΑ???? Τι ειδους σχεσεις αργοτερα θα εχουν αυτα???? Θα ταυτησουν με μεγαλη πιθανοτητα την αγαπη με την ψυχροτητα ,την παγομαρα ,την ελλειψη ζεστασιας και τελικα με την ελλειψη αγαπης....Δεν μαθαινουν απο λογια αλλα απο αυτο που βιωνουν.....Εσυ παλι απο την μια ανακουφισμενη απο την ελειψη συγκρουσης με τους..παντες και οργισμενη με τον εαυτο σου απο την αλλη για την ενδοτικοτητα σου και την δειλια σου....Εσωτερικη συγκρουση μου μυριζει....με ολα τα συμπαραμαρτουντα...
Αλλα,αν μεινεις παλι ,θα μπορουσες να σκεφτεις την πιθανοτητα οτι με καταλληλη δουλεια θα βλεπατε σε βαθος την σχεση σας,τους εαυτους σας,τις προσωπικες ευθυνες ο καθενας και τελικα γιατι ναυαγησε πραγματικα ο γαμος σας και θα γινοταν αυτη η οδυνηρη ιστορια ενα σκαλι για την ωριμανση σας με αποτελεσμα μια ουσιαστικη σχεση μεταξυ ανεξαρτητων ωριμων ανθρωπων (και ο αντρας σου την πεπατημενη των γονιων του,νομιζω, ακολουθησε σαν αντρας και την..πατησε...) Θελει δουλεια αυτο!!! ..Ομως καποιοι το τολμησαν και το καταφεραν...(ναι οι λιγοτεροι αλλα ειναι εφικτο...!!!!)...Το εχω δει να συμβαινει!
Οπως και να εχει ομως, σιγουρα η αποκαλυψη περισσοτερων πτυχων του εαυτου σας και πιο βαθυτερη κατανοηση των καταστασεων θα σας βοηθουσε να ειστε λιγοτερο εχθρικοι,περισσοτερο συνεργατικοι και να μην θυματοποιηστε τοσο ευκολα μεσα στην σχεση αυτη (σιγουρα και ο αντρας σου ΑΥΤΗΝ την στιγμη νιωθει θυμα...οπως και εσυ...) και με τον καιρο να ανθιζε παλι η κοινη σας ζωη!
2) Χωριζεις και αυτονομησαι ! Εχεις τακτοποιησει τα οικονομικα σου θεματα???Μπορεις να ανταπεξελθεις οικονομικα οσο ο αντρας σου θα θρηνει και θα εκφραζει τον πονο του με οργη και απειλες στερησης και οικονομικο αποκλεισμο κτλ γνωστα???? Υπαρχει και ενα αντικειιμενικο αγχος που με συνεση πρεπει να διαχειριστουμε,προνοοντας τα πιθανα εμποδια και τις πιθανες προκλησεις...Εχει αποδειχθει οτι οσοι γνωριζουν την πιθανοτητα καποιου κινδυνου απο πριν ,λειτουργουν με μεγαλυτερη ψυχραιμια και με καλυτερα αποτελεσματα αντιμετωπισης ,οταν συμβει....
Αυτη η περιπτωση σε αφηνει ελευθερη να ζησεις τον Ερωτα σου και να δεις σιγα-σιγα που θα σε οδηγησει! Θα δειξει εαν ειναι ο τελευταιος Αντρας της ζωης σου η εαν ηταν ενα ομορφο σκαλοπατι για να πας παραπερα...ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΟΥ ΠΕΙΣ οτι θελεις να εισαι και ενταξει μαζι του και θα του πεις και αυτουνου οτι δεν ξερεις κτλ κτλ....Ειναι ΕΝΗΛΙΚΟΣ (φανταζομαι) και φερει την ευθυνη των επιλογων του και των ρισκων που περιλαμβανουν ,απο την στιγμη που επελεξε να κανει σχεση μαζι σου!!!!
Οπως βλεπεις ,μεχρι τωρα δεν εχω αναφερθει ιδιαιτερα στον ΕΡΩΤΑ που βιωνεις και που ηταν ο καταλυτης στην ζωη σου...Αυτο δεν σημαινει οτι τον παραβλεπω....Το θεωρω θαυμασιο που σου συνεβηκε και ειναι θαυμασιο..Ομως δεν μπορει αυτο να ειναι το καθοριστικο ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ! Εαν δεν ξεδιαλυνεις ολα τα υπολοιπα και αυτος ο θεικος ερωτας ισως καταληξει σε...χωματιλα...ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΟ!!!!
Σε αυτο το σημειο,ερχεται το ..
3) Μενεις με τον αντρα σου και διατηρεις την σχεση σου με τον Ερωτα σου. Ειναι ΚΑΙ ΑΥΤΟ μια εναλλακτικη! Μην μου πεις για ηθικες και αλλα συναφη...σε παρακαλω....Δεν υπαρχουν αυτα...Εκεινο που ειναι πραγματικα ηθικο και ζητουμενο ειναι ενας τροπος να ποναμε λιγοτερο και οσοι περισσοτεροι πονανε λιγοτερο κοντα μας τοσο το καλυτερο!!! Αυτα περι πονου ειναι κατι ενοχικα συνδρομα που μας εχουν φορεσει χρονια τωρα, σαν μπαλλες στα ποδια....Αποτελεσμα : Να σφαζουμε τους αλλους (οπως εκανες και εσυ λεγοντας για τον αλλον στον αντρα σου)εν ονοματι της ''ηθικης''...,να σφαζουμε τον εαυτον μας (οπως κανεις χρονια με σενα), να παραμενουμε 5 χρονων ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ μας κανει νταντα η μαμα ,ο μπαμπας και το σοι μας ...Και ΟΛΑ αυτα επειδη ειμαστε ..ΗΘΙΚΟΙ!
Συγνωμη αγαπη μου....δεν σε μαλλωνω ,δεν σε μαλλωνω ...αλλα το φως οταν πεφτει στα ματια ξαφνικα μας στραβωνει (ειδικα οταν απο το σκοταδι βγαινουμε στον ηλιο ..)
Ναι,εχεις και αυτην την εναλλακτικη,ΕΦ'ΟΣΟΝ καθε αλλη σου φαινεται αδυνατη...Σημερα....
Δημητρα,κανεις μας κανεις δεν ξερει καλυτερα απο εσενα ποιο ειναι αυτο το οποιο ταιριαζει στην κατασταση ΣΟΥ, να κανεις....αυτην την εποχη που μιλαμε....Κανεις δεν μπορει να σε βοηθησει καλυτερα απο οτι ΕΣΥ τον εαυτο σου! Οσες πιο πολλες πλευρες φωτιζονται τοσο περισσοτερα στοιχεια εχουμε για να δουμε πως μπορουμε να προαγουμε την ζωη μας ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΗΜΗΝ ΜΑΣ....Μεχρι τωρα ,φαινεται να ζουσες ..ερημην σου....Αυτο μπορεις να το αλλαξεις και μαλιστα εχοντας πολλες επιλογες..που και αυτες με τον καιρο θα ειναι καλο να τις επαναπροσδιοριζεις και να τις αλλαζεις εν αναγκη....
Δεν εισαι μονη.Εχεις τον Εαυτο σου και οσους σε αγαπανε ανεξαρτητα με τις οποιες σου επιλογες (μια ειμαι εγω...)Δεν υπαρχει κανενα ΑΔΙΕΞΟΔΟ ,υπαρχουν πολλες πορτες που εχεις πιστεψει (λανθασμενα οταν ησουν μικρη και η κριτικη σου ικανοτητα πολυ περιορισμενη)οτι δεν ανοιγουν..ενω ειναι μπροστα σου και...ανοιγουν...Διαλεξε εκεινη απο οσες ειδαμε εδω μαζι και ισως καποια που εσυ θα δεις μονη σου και...περνα την.....Οχι στα τυφλα ομως....Εχεις υλικο να επεξεργασθεις, να οραματισθεις πως θα εισαι με καθε εναλλακτικη...πως θα νιωθεις...Ηρεμησε και γινε ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΕΣΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...Σου υποσχομαι οτι ΜΠΟΡΕΙΣ οπως ΟΛΟΙ!
Την ζωη μας ,εαν θελουμε να ειμαστε ΕΝΗΛΙΚΕΣ, την ζουμε με τα δικα μας ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΑ! Με τα δικα μας μετρα και σταθμα ΜΟΝΟ, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να κρινομαστε ! Αλλιως ειμαστε... ΟΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΙ.... (προσεξε το αυτο γιατι η ολη ιστορια σου και η αγωνια σου στην γνωμη και αποψη των μελων της οικογενειας σου...αυτο δειχνει να σου συμβαινει....)
Ενα τελευταιο...Για να ειναι καλα τα ΠΑΙΔΙΑ μας,ενας τροπος υπαρχει.ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΕΜΕΙΣ!!!!
Σ'ΑΓΑΠΩ ΔΗΜΗΤΡΑ !
Πωπωωωω..ακουωωωω την φωνη της εποπτριας μου....μηηννν αγαπαααςςςς ,δεν θα εισαι αποτελεσματικηηηηηη...Εχει δικιο..δικιοοο αλλα υπαρχει και η εξαιρεση στον κανονα...Την ..αρπαζω και… ΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ !!!!!:-)
1) Μενεις με τον αντρα σου ''υποκυπτοντας'' στις πιεσεις. Ειναι μια εκδοχη...Εδω ομως εχουμε να περιμενουμε μια κατασταση που η τιμωρητικοτητα πιθανον θα εναλλασεται αναμεσα σας...Εσυ που σε ''αναγκασε'' να μεινεις και αυτος που τον ..''απατησες''....Ενα γαιτανακι ...και στην μεση τα παιδια! Τι μοντελο θα βλεπουν συντροφικοτητας αυτα τα παιδια που ειναι και τα κατ'εξοχην ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΟΝΤΑ???? Τι ειδους σχεσεις αργοτερα θα εχουν αυτα???? Θα ταυτησουν με μεγαλη πιθανοτητα την αγαπη με την ψυχροτητα ,την παγομαρα ,την ελλειψη ζεστασιας και τελικα με την ελλειψη αγαπης....Δεν μαθαινουν απο λογια αλλα απο αυτο που βιωνουν.....Εσυ παλι απο την μια ανακουφισμενη απο την ελειψη συγκρουσης με τους..παντες και οργισμενη με τον εαυτο σου απο την αλλη για την ενδοτικοτητα σου και την δειλια σου....Εσωτερικη συγκρουση μου μυριζει....με ολα τα συμπαραμαρτουντα...
Αλλα,αν μεινεις παλι ,θα μπορουσες να σκεφτεις την πιθανοτητα οτι με καταλληλη δουλεια θα βλεπατε σε βαθος την σχεση σας,τους εαυτους σας,τις προσωπικες ευθυνες ο καθενας και τελικα γιατι ναυαγησε πραγματικα ο γαμος σας και θα γινοταν αυτη η οδυνηρη ιστορια ενα σκαλι για την ωριμανση σας με αποτελεσμα μια ουσιαστικη σχεση μεταξυ ανεξαρτητων ωριμων ανθρωπων (και ο αντρας σου την πεπατημενη των γονιων του,νομιζω, ακολουθησε σαν αντρας και την..πατησε...) Θελει δουλεια αυτο!!! ..Ομως καποιοι το τολμησαν και το καταφεραν...(ναι οι λιγοτεροι αλλα ειναι εφικτο...!!!!)...Το εχω δει να συμβαινει!
Οπως και να εχει ομως, σιγουρα η αποκαλυψη περισσοτερων πτυχων του εαυτου σας και πιο βαθυτερη κατανοηση των καταστασεων θα σας βοηθουσε να ειστε λιγοτερο εχθρικοι,περισσοτερο συνεργατικοι και να μην θυματοποιηστε τοσο ευκολα μεσα στην σχεση αυτη (σιγουρα και ο αντρας σου ΑΥΤΗΝ την στιγμη νιωθει θυμα...οπως και εσυ...) και με τον καιρο να ανθιζε παλι η κοινη σας ζωη!
2) Χωριζεις και αυτονομησαι ! Εχεις τακτοποιησει τα οικονομικα σου θεματα???Μπορεις να ανταπεξελθεις οικονομικα οσο ο αντρας σου θα θρηνει και θα εκφραζει τον πονο του με οργη και απειλες στερησης και οικονομικο αποκλεισμο κτλ γνωστα???? Υπαρχει και ενα αντικειιμενικο αγχος που με συνεση πρεπει να διαχειριστουμε,προνοοντας τα πιθανα εμποδια και τις πιθανες προκλησεις...Εχει αποδειχθει οτι οσοι γνωριζουν την πιθανοτητα καποιου κινδυνου απο πριν ,λειτουργουν με μεγαλυτερη ψυχραιμια και με καλυτερα αποτελεσματα αντιμετωπισης ,οταν συμβει....
Αυτη η περιπτωση σε αφηνει ελευθερη να ζησεις τον Ερωτα σου και να δεις σιγα-σιγα που θα σε οδηγησει! Θα δειξει εαν ειναι ο τελευταιος Αντρας της ζωης σου η εαν ηταν ενα ομορφο σκαλοπατι για να πας παραπερα...ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΟΥ ΠΕΙΣ οτι θελεις να εισαι και ενταξει μαζι του και θα του πεις και αυτουνου οτι δεν ξερεις κτλ κτλ....Ειναι ΕΝΗΛΙΚΟΣ (φανταζομαι) και φερει την ευθυνη των επιλογων του και των ρισκων που περιλαμβανουν ,απο την στιγμη που επελεξε να κανει σχεση μαζι σου!!!!
Οπως βλεπεις ,μεχρι τωρα δεν εχω αναφερθει ιδιαιτερα στον ΕΡΩΤΑ που βιωνεις και που ηταν ο καταλυτης στην ζωη σου...Αυτο δεν σημαινει οτι τον παραβλεπω....Το θεωρω θαυμασιο που σου συνεβηκε και ειναι θαυμασιο..Ομως δεν μπορει αυτο να ειναι το καθοριστικο ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ! Εαν δεν ξεδιαλυνεις ολα τα υπολοιπα και αυτος ο θεικος ερωτας ισως καταληξει σε...χωματιλα...ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΟ!!!!
Σε αυτο το σημειο,ερχεται το ..
3) Μενεις με τον αντρα σου και διατηρεις την σχεση σου με τον Ερωτα σου. Ειναι ΚΑΙ ΑΥΤΟ μια εναλλακτικη! Μην μου πεις για ηθικες και αλλα συναφη...σε παρακαλω....Δεν υπαρχουν αυτα...Εκεινο που ειναι πραγματικα ηθικο και ζητουμενο ειναι ενας τροπος να ποναμε λιγοτερο και οσοι περισσοτεροι πονανε λιγοτερο κοντα μας τοσο το καλυτερο!!! Αυτα περι πονου ειναι κατι ενοχικα συνδρομα που μας εχουν φορεσει χρονια τωρα, σαν μπαλλες στα ποδια....Αποτελεσμα : Να σφαζουμε τους αλλους (οπως εκανες και εσυ λεγοντας για τον αλλον στον αντρα σου)εν ονοματι της ''ηθικης''...,να σφαζουμε τον εαυτον μας (οπως κανεις χρονια με σενα), να παραμενουμε 5 χρονων ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ μας κανει νταντα η μαμα ,ο μπαμπας και το σοι μας ...Και ΟΛΑ αυτα επειδη ειμαστε ..ΗΘΙΚΟΙ!
Συγνωμη αγαπη μου....δεν σε μαλλωνω ,δεν σε μαλλωνω ...αλλα το φως οταν πεφτει στα ματια ξαφνικα μας στραβωνει (ειδικα οταν απο το σκοταδι βγαινουμε στον ηλιο ..)
Ναι,εχεις και αυτην την εναλλακτικη,ΕΦ'ΟΣΟΝ καθε αλλη σου φαινεται αδυνατη...Σημερα....
Δημητρα,κανεις μας κανεις δεν ξερει καλυτερα απο εσενα ποιο ειναι αυτο το οποιο ταιριαζει στην κατασταση ΣΟΥ, να κανεις....αυτην την εποχη που μιλαμε....Κανεις δεν μπορει να σε βοηθησει καλυτερα απο οτι ΕΣΥ τον εαυτο σου! Οσες πιο πολλες πλευρες φωτιζονται τοσο περισσοτερα στοιχεια εχουμε για να δουμε πως μπορουμε να προαγουμε την ζωη μας ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΗΜΗΝ ΜΑΣ....Μεχρι τωρα ,φαινεται να ζουσες ..ερημην σου....Αυτο μπορεις να το αλλαξεις και μαλιστα εχοντας πολλες επιλογες..που και αυτες με τον καιρο θα ειναι καλο να τις επαναπροσδιοριζεις και να τις αλλαζεις εν αναγκη....
Δεν εισαι μονη.Εχεις τον Εαυτο σου και οσους σε αγαπανε ανεξαρτητα με τις οποιες σου επιλογες (μια ειμαι εγω...)Δεν υπαρχει κανενα ΑΔΙΕΞΟΔΟ ,υπαρχουν πολλες πορτες που εχεις πιστεψει (λανθασμενα οταν ησουν μικρη και η κριτικη σου ικανοτητα πολυ περιορισμενη)οτι δεν ανοιγουν..ενω ειναι μπροστα σου και...ανοιγουν...Διαλεξε εκεινη απο οσες ειδαμε εδω μαζι και ισως καποια που εσυ θα δεις μονη σου και...περνα την.....Οχι στα τυφλα ομως....Εχεις υλικο να επεξεργασθεις, να οραματισθεις πως θα εισαι με καθε εναλλακτικη...πως θα νιωθεις...Ηρεμησε και γινε ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΕΣΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...Σου υποσχομαι οτι ΜΠΟΡΕΙΣ οπως ΟΛΟΙ!
Την ζωη μας ,εαν θελουμε να ειμαστε ΕΝΗΛΙΚΕΣ, την ζουμε με τα δικα μας ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΑ! Με τα δικα μας μετρα και σταθμα ΜΟΝΟ, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να κρινομαστε ! Αλλιως ειμαστε... ΟΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΙ.... (προσεξε το αυτο γιατι η ολη ιστορια σου και η αγωνια σου στην γνωμη και αποψη των μελων της οικογενειας σου...αυτο δειχνει να σου συμβαινει....)
Ενα τελευταιο...Για να ειναι καλα τα ΠΑΙΔΙΑ μας,ενας τροπος υπαρχει.ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΕΜΕΙΣ!!!!
Σ'ΑΓΑΠΩ ΔΗΜΗΤΡΑ !
Πωπωωωω..ακουωωωω την φωνη της εποπτριας μου....μηηννν αγαπαααςςςς ,δεν θα εισαι αποτελεσματικηηηηηη...Εχει δικιο..δικιοοο αλλα υπαρχει και η εξαιρεση στον κανονα...Την ..αρπαζω και… ΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ !!!!!:-)
--------------------------------------------------
Και για όσα η ίδια η Δήμητρα λέει .. δείτε εδώ
