''Το όνειρο του μικρού ποντικούλη''

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που δε γνωρίζει  το Ονειρο του μικρού ποντικούλη 

όπως τόσο όμορφα το αποτύπωσε ο Ε.Τριβιζάς 

Μα , 

μ αρέσει να  ονειρεύομαι μαζί του ..

ν αποζητώ  αυτό το άγγιγμα, 

αυτήν , 

την " κάποια μέρα .. " 

Καλές γιορτές εύχομαι

σε όλους .. 

σε όλα μας τα όνειρα ..   

"Ήταν κάποτε ένας ποντικούλης που το λέγανε Τρωκτικούλη.
Ο Τρωκτικούλης ο ποντικούλης κάθε φορά που έβλεπε τα αστεράκια στον ουρανό, ήθελε να τα αγγίξει.

- Παππού - έλεγε στον παππού του - σήκωσέ με σε παρακαλώ στα χέρια σου για να αγγίξω ένα αστεράκι. 
- Δεν γίνεται αυτό που ζητάς εγγονάκι μου απαντούσε ο παππούς του.
Τα αστεράκια είναι πάρα πολύ ψηλά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τα αγγίξει κανείς.

- Μα γιατί είναι τόσο ψηλά παππού;

- Είναι τόσο ψηλά για να μην τα αγγίζουνε τα ποντικάκια και λερώνεται η ασημόσκονή τους.

- Εγώ όμως παππού μια μέρα, να το δεις, θα αγγίξω ένα αστεράκι. Αλλά προτού το αγγίξω, θα πλύνω καλά- καλά τα χεράκια μου για να μην λερώσω την ασημόσκονη του.

Και τι δεν έκανε ο Τρωκτικούλης για να αγγίξει ένα αστεράκι. Έπαιρνε φόρα και πηδούσε με όλη του την δύναμη όσο πιο ψηλά μπορούσε. Σκαρφάλωνε σε σκουπόξυλα. Σκαρφάλωνε σε τηλεγραφόξυλα. Σκαρφάλωνε σε κεραίες τηλεόρασης. Σκαρφάλωνε σε καμπαναριά. Τίποτα όμως. Όσο και να προσπαθούσε δεν κατάφερνε να αγγίξει ένα αστεράκι.

- Ίσως είχε δίκιο ο παπούλης σκεφτόταν - Ίσως να μην αγγίξω ποτέ στην ζωή μου αστεράκι. Αλλά πάλι, το θέλω τόσο πολύ, που -ποιος ξέρει- ίσως κάποια μέρα να τα καταφέρω.

- Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες ώσπου ένα Χριστουγεννιάτικο βράδυ βγήκε ο Τρωκτικούλης από την ποντικότρυπα του και τι να δει; Ένα στολισμένο έλατο στην μέση του σαλονιού και στην κορφή του ελάτου ένα ασημένιο αστεράκι.

Ο Τρωκτικούλης, έτριψε τα μάτια του σαστισμένος, έκανε πέντε τούμπες από τη χαρά του, έκανε μπροστά, έκανε πίσω και έτρεξε στην ποντικοφωλιά του.

- Παππού! παππού! Έλα να δεις! ένα δέντρο φύτρωσε στη μέση του σαλονιού και στην κορυφή του έχει ένα αστεράκι.

- Είσαι σίγουρος εγγονάκι μου.

- Άμα σου λέω παππού! Θα το αγγίξω. Δεν μου ξεφεύγει! θα το αγγίξω.

Έτσι λοιπόν ο τρωκτικούλης έπλυνε τα χέρια του και για καλό και για κακό σαπούνισε τα ποδαράκια του και τα μουστάκια του και την ουρίτσα του και άρχισε να σκαρφαλώνει στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε.

Εκεί που σκαρφάλωνε συνάντησε ένα ξύλινο στρατιωτάκι. Φορούσε φανταχτερή στολή και στην μέση του είχε ζωσμένο ένα σπαθί.

- Γεια σου ποντικάκι - του είπε το στρατιωτάκι - Για πού το'βαλες;

- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι

- Αστεράκι; Τι νόημα έχει να αγγίξεις ένα αστεράκι; - είπε το στρατιωτάκι - Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ καλύτερο.

- Δηλαδή;

- Να γίνεις και συ στρατιώτης - Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί στη βάση του δέντρου; Εκεί μέσα βρίσκονται άλλα δώδεκα στρατιωτάκια. Θα κάνουμε ένα στρατό και θα κατακτήσουμε όλο το σπίτι, θα κυριεύσουμε το μπάνιο. Θα λεηλατήσουμε την κουζίνα και ποιος ξέρει; Μπορεί να βρούμε κανέναν άλλο στρατό και να τον κατατροπώσουμε. Μετά θα κατακτήσουμε και τον υπόλοιπο κόσμο. Θα είσαι ένας δοξασμένος στρατιώτης ποντικός και όλοι θα σε τρέμουνε.

- Δεν θέλω να είμαι ένας δοξασμένος στρατιώτης ποντικός και όλοι να με τρέμουνε.

- Τι θέλεις;

- Να αγγίξω ένα αστεράκι.

Έτσι ο Τρωκτικούλης συνέχισε να σκαρφαλώνει.

Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε -σκαρφάλωνε κι εκεί που σκαρφάλωνε, συνάντησε μια κουκλίτσα. Ήταν η πιο όμορφη κουκλίτσα που είχε δει ποτέ του. Είχε ολόξανθα μαλλιά και γαλάζια φουστίτσα.

- Γεια σου ποντικάκι - του είπε η κουκλίτσα - για πού τόβαλες;

- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι.

- Και τι θα καταλάβεις να αγγίξεις ένα αστεράκι; είπε η κουκλίτσα - Ενώ αν αγγίξεις εμένα, αν με αγκαλιάσεις, αν με φιλήσεις, αν με αγαπήσεις - ποιος ξέρει - μπορεί να σε αγαπήσω κι εγώ. Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το ροζ περιτύλιγμα και την βυσσινιά κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε λοιπόν εκεί μέσα βρίσκεται ένα πανέμορφο κουκλόσπιτο, με λουλουδένια ταπετσαρία στη κρεβατοκάμαρα και μικρούλικα σερβίτσια στην τραπεζαρία. Θα ζήσουμε εκεί για πάντα ευτυχισμένοι και θα σου τηγανίζω κάθε μέρα τυροπιτάκια και την Κυριακή θα πηγαίνουμε στο κουκλοθέατρο.

- Δεν θέλω να ζήσουμε εκεί για πάντα ευτυχισμένοι ούτε να μου τηγανίζεις κάθε μέρα τυροπιτάκια ούτε την Κυριακή να πηγαίνουμε στο κουκλοθέατρο.

- Τι θέλεις;

- Να αγγίξω ένα αστεράκι.

- Καλά. Κάνε του κεφαλιού σου να δούμε τι θα καταλάβεις, είπε η κουκλίτσα.

Έτσι το ποντικάκι συνέχισε να σκαρφαλώνει.

- Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε και εκεί που σκαρφάλωνε συνάντησε ένα ναυτάκι.

- Γεια σου ποντικάκι - του είπε το ναυτάκι - Για πού το' βαλες;

- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι.

- Αστεράκι; Ποιος ο λόγος να αγγίξεις ένα αστεράκι; Γιατί να χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου με αστεράκια; -είπε το ναυτάκι - Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ -πολύ - πολύ μα πάρα πολύ καλύτερο.

- Τι;

- Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το θαλασσί περιτύλιγμα και την μπλε κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε λοιπόν εκεί μέσα βρίσκεται μια μπουκάλα που έχει μέσα ένα καραβάκι. Θα σπάσουμε την μπουκάλα, θα κλέψουμε το καραβάκι θα πάμε στο πιο κοντινό ρυάκι και θα σαλπάρουμε. Έχω εδώ στην τσέπη ένα χάρτη θησαυρών. Θα βγούμε στον ωκεανό και θα βρούμε τον θησαυρό. Εκατό ροζ ρουμπίνια μεγάλα σαν καρύδια και χίλια πράσινα σμαράγδια μεγάλα σαν αμύγδαλα. θα είσαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου, όλοι θα σου κάνουν υποκλίσεις και θα ζεις σε ένα τυριόροφο σπίτι.

- Δεν θέλω να είμαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου ούτε όλοι να μου κάνουν υποκλίσεις ούτε να ζω σε ένα τυριόροφο σπίτι, είπε το ποντικάκι.

- Τι θέλεις;

- Να αγγίξω ένα αστεράκι - Πως το λένε ρε παιδιά; - Θέλω να αγγίξω ένα αστεράκι. Ένα αστεράκι. Δεν θέλω ούτε να γίνω δοξασμένος στρατιώτης ποντικός, ούτε να μου τηγανίζουν τυροπιτάκια, ούτε, ούτε να μου κάνουν υποκλίσεις. Ένα αστεράκι θέλω ν' αγγίξω κι εγώ. Πως το λένε; Ένα αστεράκι.

- Καλά ντε μη φωνάζεις. Εσύ θα το μετανιώσεις... είπε το ναυτάκι

Έτσι το ποντικάκι συνέχισε ν' ανεβαίνει, να ανεβαίνει να ανεβαίνει, ώσπου έφτασε στην κορυφή του ελάτου.
Εκεί αντίκρισε το πιο όμορφο αστεράκι που είχε δει ποτέ του Φεγγοβολούσε και το έλουζε σε μια μαλαματένια λάμψη. Το ποντικάκι άπλωσε δειλά -δειλά το χεράκι του που το είχε πλύνει οχτώ φορές και τ άγγιξε. Το αστεράκι λες και ανάσανε. Έγινε ακόμα πιο ασημένιο, πιο ζεστό, πιο λαμπερό. Λες και το αγκάλιασε η φεγγοβολιά του, λες και το χάιδεψαν απαλά οι φωτεινές αχτίνες του με την πιο γλυκιά θαλπωρή που μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Το ποντικάκι αισθάνθηκε τόσο μα τόσο ευτυχισμένο. Τα μουστάκια του έτρεμαν. Τα ποδαράκια του έτρεμαν. Η ουρίτσα του έτρεμε. Έτρεμε ολόκληρο από τη χαρά του. Έτρεμε τόσο πολύ που έχασε την ισορροπία του, έπεσε από το δέντρο και βρέθηκε ανάσκελα στο παχύ χαλί.

Μόλις σηκώθηκε έτρεξε αμέσως στην ποντικότρυπα για να πει τα νέα στον παππού του.

- Παππού... παππού... Το άγγιξα.

- Ποιο άγγιξες εγγονάκι μου;

- Το αστεράκι! Το άγγιξα το αστεράκι!

- Μπράβο εγγονάκι μου - καμάρωσε ο παππούς. Είσαι το πρώτο ποντικάκι στην οικογένειά μας που αγγίζει αστεράκι. -Θα χουμε να το λέμε...

Μετά το ποντικάκι βγήκε από την ποντικότρυπα και έτρεξε γρήγορα-γρήγορα να δει πάλι το αστεράκι που είχε αγγίξει.

Αλλά στο μεταξύ είχε γίνει μια βλάβη του ηλεκτρικού και το αστεράκι είχε σβήσει.

- Φαίνεται ότι θα γύρισε πάλι ξανά στον ουρανό! σκέφτηκε το ποντικάκι.

Φόρεσε το παλτουδάκι του βγήκε στον κήπο και σήκωσε τα μάτια του ψηλά.

Χιλιάδες, μυριάδες αστέρια στραφτάλιζαν στο απέραντο στερέωμα...

Το ποντικάκι τα αγκάλιασε όλα με το βλέμμα του.

- Ποιο άραγε να είναι αυτό που άγγιξα; αναρωτήθηκε.

Τώρα όμως που είχε αγγίξει ένα αστεράκι ένοιωθε μια μεγάλη αυτοπεποίθηση.

- Υπάρχουν χιλιάδες ακόμα αστεράκια για να αγγίξω - σκέφτηκε.
- Αλλά αφού τα κατάφερα μια φορά, σίγουρα θα τα ξανακαταφέρω... Θα τ' αγγίξω όλα...

Κι εκεί ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια ένα μικρό αστεράκι τρεμόσβηνε λες και του'κλεινε το μάτι, λες και το έλεγε.

- Ναι μικρό μου ποντικάκι... 

Κάποια μέρα ....

θα τ'αγγίξεις όλα...

ο χορός του άντρα .

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε.

Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:

Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι, ρίξε μια γλυκιά πενιά, σαν γεμίσω το κεφάλι, γύρνα το στη ζεϊμπεκιά. (Τσέτσης)

Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.

Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.

Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:
Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα του θανάτου η καμπάνα και για μένα. (Τσιτσάνης)

Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου, όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου. (Βαμβακάρης)

Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα. Είναι χορός μοναχικός.

Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία. Γι' αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα· αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο «εξουσιαστικό χορό», που περιέχει, δήθεν, μια «αόρατη απειλή». Είδαν, φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν. Όμως, και έναν κυριούλη αν ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, κι αυτός θα αντιδράσει.

Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.
Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γι' αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί.
Και στο μάτι δεν κολλάει.
Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ' άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά.

(Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ' όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.) Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα· προφανώς για να δείξουνε στους συγχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη. Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα κι ούτε μπορούν να εννοήσουν. Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά· έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. Γι' αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με τον Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι τον σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγωγίων.

Δεν γίνεται καν λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου.

Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν' ανοίξει η γη να μπει».

Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει.

Πότε μ' ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.

Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει. Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει.

Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες.
Μπορεί και να γίνει έτσι.

Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο. Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.
---------
* Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός. Δεν είναι επιδεικτικό κουτσαβάκι και αλανιάρης. Όπως αναφέρεται και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό, «μάγκας: έξυπνος και με συμπεριφορά που ταιριάζει σε άντρα».

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ 14-9-2002
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

''Το έλεος. Ενός κατώτερου θεού'' του Λευτέρη Πανούση

Εσυ, Κυριε, το ξερεις καλυτερα απ ολους, ότι ειχαμε παρει εντολη να περιπολουμε ανοιχτα της Καλυμνου, εκεινη τη νυχτα… και θυμασαι, επισης, πως ησαν επικινδυνες οι ημερες… αυτοι εκει πανω συζητουσαν το τι θα γινονταν με τους λαθρομεταναστες και οι δουλεμποροι θα προσπαθουσαν να περασουν οσο το δυνατον περισσοτερους - γιατι ποτε δεν ξερεις τι γινεται…όχι ότι φοβοντουσαν τις διεθνεις συμφωνιες και αλλά τετοια – αυτοι εκει πανω είναι πολύ μακρια για να ασχοληθουν με το τι συμβαινει στην πραγματικοτητα, ωστοσο όταν κλεινονται οι συμφωνιες, ολοι εμεις βρισκομαστε στην τσιτα για λιγο καιρο κι αυτό οσο να ναι δυσκολευει την κατασταση… Μετα ξεχνιεται το πραγμα και δεν μιλανε πια στην τηλεοραση γι αυτά, οποτε ειναι σαν να μην γινονται…

Εκεινη τη νυχτα, Κυριε, λες και το εκαμες επιτηδες, ειχες στειλει θυελλες να οργωνουν τη θαλασσα και ο παγωμενος σου ανεμος μας τρυπουσε τα κοκκαλα και το χειροτερο, ειχες ταξει σε μενα το βαρος να ειμαι υπηρεσια και να σαρωνω την ανταριασμενη επιφανεια των κυματων με τον προβολεα – ολομοναχος στη πλωρη, ενώ η ακατος, μια χανονταν στην αρμυρα Σου, μια προβαλε στο σκοταδι Σου…
Και τοτε, Κυριε, ακουσα τη μηχανη της σαπιοβαρκας, βαρια και παλια μηχανη, που ισα-ισα καταφερνε να σπρωχνει το σκαρι της, πριν να διαλυθει και να σκορπισει στη μανια της θαλασσας Σου… Ναι, Κυριε των προγονων και του Καθηκοντος – το ξερεις πολύ καλα ότι δεν με ειχε παρει ο υπνος εκεινη την ωρα, ότι ημουν πιστος στο χρεος μου και ότι πρωτος απ ολους τους πηρα ειδηση και πως ετοιμαστηκα να εκτελεσω το καθηκον μου και εστησα αυτι να εντοπισω την κατευθυνση του σκαφους τους και να τους ριξω τον προβολεα και να αρχισω να σφυραω με τη σφυριχτρα μου, να ετοιμαστουν οι αντρες, να ξεκινησει η διαδικασια της αναχαιτισης, οπως προβλεπουν ολες οι διεθνεις διαδικασιες…
Τωρα βεβαια, θα μου πεις, ότι κι Εσυ ακομα τις διεθνεις συνθηκες τις εχεις γραμμενες στ Απαυτα Σου, γιατι Κυριε μια ζωη την κανω αυτή τη γαμημενη τη δουλεια και μια ζωη τα ιδια γινονται… Αντι να φοβηθουν οι δουλεμποροι που μια ακατος του Πολεμικου Ναυτικου τους έχει εντοπισει και λογικα θα τους αναγκασει να γυρισουν πισω, από οπου ηρθανε, αυτοι – όπως το ξερεις πολύ καλα Εσυ Κυριε – βυθιζουν το σκαφος τους και μετα την κοπανανε κολυμπωντας, με τα σωσσιβια, μεχρι την τουρκικη ακταιωρο, που θα τους περιμαζεψει, ενώ τους αλλους, τους αμοιρους τους εγκαταλειπουνε ερμαια στα κυματα…
Κι εμεις φυσικα ειμαστε υποχρεωμενοι να τους συμμαζεψουμε, γιαιτ αν δεν το κανουμε, θα πλακωσουν οι Τουρκοι και θα παρουν φωτογραφιες τους πνιγμενους και θα μας κραζουν μετα αυτοι εκει πανω, γιατι δεν εκτελεσαμε το καθηκον μας.
Και ναι μεν εμεις τους μαζευουμε Κυριε, ωστοσο κατι τετοιες νυχτες σαν εκεινη δεν είναι βεβαιο ότι θα τους βρουμε ολους, μεσα στην ανταρα Σου κι ουτε είναι σιγουρο ότι μεχρι να τους μαζεψουμε θα είναι ολοι τους ζωντανοι. Γιατι, βλεπεις Κυριε, εμεις οι ανθρωποι κανουμε οτι μπορουμε αλλά παντα, γαμωτο μου, είναι τοσο λιγο αυτό που μπορουμε…

Κι όμως, εγω Κυριε εκεινη τη νυχτα, ημουν πραγματικα ετοιμος να εκτελεσω το καθηκον μου και ειχα βαλει τη σφυριχτρα στο στομα και ειχα ετοιμασει τον προβολεα, ελα όμως που ακουσα εκεινο το βηξιμο…
Μαλιστα Κυριε του Καθηκοντας και του Πατριου εδαφους – το βηξιμο…
Και ητανε βηχας ενός παιδιου – κοριτσιου κατά πασαν πιθανοτητα και εγω το ακουσα μεσα σε κεινο το πηχτο σκοταδι και τα αλαφιασμενα νερα, όπως ισως δεν θα επρεπε να το ακουσει ανθρωπινο αυτι…Αλλά το ακουσα…γιατι βεβαια οι δουλεμποροι ειχαν ορμηνεψει τους αθλιους να μην βγαζουν τσιμουδια όμως πώς να κρυψει το βηχα του ένα παιδι, Κυριε?
Ναι, το ακουσα…
Και μου επεσε η σφυριχτρα από το στομα…

Ξερεις Εσυ Κυριε,ότι σχεδον παντα αυτά τα σαπια σκαρια των δουλεμπορων χωνουν ανάμεσα στους αντρες και λιγες γυναικες και οπωσδηποτε καποια παιδια, επειδη ετσι ξερουν ότι μας κανουν δυσκολοτερο το να ανοιξουμε πυρ ή να αρχισουμε τους επικινδυνους ελιγμους ή, στο τελος-τελος να τους αφησουμε να πνιγουν, όπως εχει συμβει μερικες φορες…
Ναι, ηταν κάποιο παιδι εκει μεσα, ένα κοριτσακι – αναθεμα με Κυριε και αν μπορουσα να ξερω ποσω χρονω…ωστοσο ένα μικρο παιδι, που θα μπορουσε να ηταν σαν και το δικο μου – γιατι εσυ Κυριε ξερεις ότι εχω και γω μια κορη στην ηλικια της, Εσυ μου την εδωσες και ξερεις καλα Κυριε ότι λιγο καιρο πριν ειχε περασει ένα ασχημο κρυωμα και την ειχα τοσες νυχτες να της αλλαζω τα σκεπασματα, που ετρεμε από τα ριγη και να της αλλαζω τις κομπρεσες με το ξιδι στο μετωπο της και να στεκομαι ολη νυχτα από πανω της για να της σφγουγγιζω τα καστανα της μαλια με τις ελαφριες μπουκλες, που μουσκευονταν στον ιδρωτα…
Να, Κυριε…Εσυ τα ξερεις αυτά και θα επρεπε να καταλαβαινεις πως ενιωσα όταν ακουσα εκεινο το βηχα της μικρης, μεσα στην παγωνια Σου και την ανταρα Σου…
Εκεινη την ωρα Κυριε αυτό το παιδι ριγουσε, καιγονταν από τον πυρετο και δεν υπηρχε κανενα χερι πλαι της να της αλλαξει μια κομπρεσσα, να της σφουγγισει τα μαλλια, που θα ησαν μουσκεμα από ιδρωτα κι αρμυρα – και πανω απ όλα Κυριε, δεν υπηρχε μια κουβερτα…
Καταλαβαινεις Κυριε – μα κουβερτα!
Ισως και να καταλαβαινες αν δεν ησουν, όπως παντα απων.
Εγω όμως Κυριε, ημουν παρων…
Και επρεπε να εκτελεσω το καθηκον μου. Ποιο καθηκον μου? Να τους επισημανω και μετα οι δουλεμποροι να βουλιαξουν τη βαρκα και να τους φουνταρουν ολους στη θαλασσα.
Δηλαδη Κυριε των προγονων και του Καθηκοντος, το καθηκον μου ηταν να στειλω αυτό το παιδι, που θα μπορουσε να είναι και δικο Σου παιδι, στα παγωμενα νερα, ενώ κιολας ριγουσε απο τον πυρετο.
Να, Κυριε…αυτό ηταν το καθηκον μου.
Αλλά εμενα μου επεσε η σφυριχτρα απο το στομα…
Κι αντι να εκτελεσω το καθηκον μου Κυριε, εσβησα τον προβολεα, εχωσα τη σφυριχτρα στην τσεπη και αναψα ένα τσιγαρο.
Κι υστερα ακουγα τη μηχανη να απομακρυνεται σιγα-σιγα και τον βηχα του παιδιου να τον καταπινει το σκοταδι. Τους αφησα στο ελεος Σου Κυριε – ειπα πως θα ηταν καλυτερα να ξεμπαρκαρανε σε κανενα νησι λαθραια, τουλαχιστον να έχει ξημερωσει και μετα ποιος ξέρει, ολοι λενε ότι το ελεος Σου είναι μεγαλο.

Χαραμα μας ειδοποιησαν καποιοι ψαραδες. Υπηρχανε σκοπελοι εκει γυρω, κατι ξεροβραχοι που σχιζουνε την κοιλια της θαλασσας και ξεπεταγονται από το πουθενα. Η ακατος εβαλε πλωρη για εκει που μας εδειχναν.
Οι δουλεμποροι, ατζαμηδες ναυτικοι, μεσα στην σκοτεινια το ειχανε ριξει το σκαφος στα βραχια. Το σαπιοξυλο διαλυθηκε και τωρα βλεπαμε να επιπλεουν στη ραχη της θαλασσας, κατι σανιδια με γαντζωμενους απανω τους οσους ειχαν γλιτωσει.
Λιγους Κυριε… πολύ λιγους… Και μετα την ειδα… Δηλαδη ειδα πρωτα μια πλαστικη κουκλα, χωρις κεφαλι που επεπλεε πλαι σε μια σανιδα και μετα ξεχωρισα τα μαλλια της, που ησαν Κυριε ολοϊδια με της δικιας μου – καστανα με ελαφριες μπουκλες…
Μονον που στα δικα της Κυριε ειχαν κιολας αρχισει να μπλεκονται τα κοραλλια.
Ναι, Κυριε… Ηταν πνιγμενη… Η ζωη της ειχε τελειωσει τη στιγμη που εγω αποφασισα να αναψω ένα τσιγαρο…
Για να την σωσω, υποτιθεται…

Ποσο σκληρα με τιμωρησες Κυριε των προγονων και του καθηκοντος… Χρονια τωρα σερνομαι στις ραχες της γης, αναζητωντας έναν Θεο, που θα μου δειξει το ελεος του αλλά θα πρέπει να είναι ενας κατωτερος Θεος από εσενα Κυριε…
Που θα δεχεται να αναγνωρισει ότι ανάμεσα στα παιδια του, δεν μπορουν να υπαρχουν συνορα….

                                                                                                       Λευτέρης Πανούσης

Τρεις Ημέρες της Δήμητρας

Γυρω στα σαραντα της, η Δημητρα αρχιζει να συνειδητοποιει ότι ο γαμος της είναι πια μια νεκρη υποθεση.

Η ζωη της στηριζεται σ εναν υπουλο ιστο από συμβατικες παραδοχες - στο κοινο τραπεζι, στην κοινη τηλεοραση, στους κοινους φιλους, στις κοινες λεξεις και στα κοινα χασμουρητα, που σκοτωνουν την μια ημερα μετα την άλλη.
Δεν γινονται καυγαδες – μακαρι να γινονταν…
Δεν γινονται συγκρουσεις – προς τι να συγκρουστουν οι πεθαμενοι?
Δεν γινεται τιποτα.
Αλλά αισθανεται να μικραινει κάθε νυχτα…
Την πινουν…

Τοτε συναντα έναν αντρα, με τον οποιο νιωθει παλι να ζωντανευει το σωμα της, η ψυχη της, τα ονειρα της…
Δεν είναι σιγουρη ακομα αν προκειται για εναν μεγαλο ερωτα ή για μια εκρηξη του παθους, που χρονια τωρα αφορουσε «τους αλλους». Δεν είναι καν σιγουρη για τα αισθηματα του αλλου απεναντι της…
Για ένα όμως είναι σιγουρη.
Ότι θελει να ζησει.
Κι αν είναι να καμει λαθος, θελει να είναι το δικο της το λαθος. Αφου το γευτει ως την εσχατη γλυκυτητα του…

Και καμει την μεγαλη ανατροπη.
Μιλαει εξω από τα δοντια στον συζυγο της. Δεν ανεχεται, του λεει, να μυριζει πια χωματιλα. Ο γαμος τους έχει νεκρωθει και νιωθει πως είναι ερωτευμενη με έναν αλλον.
Και απαιτει να χωρισουν, για να βρει ο καθενας τον εαυτο του – και τη χαμενη τους ζωη…
 «Εγω διπλα παιχνιδια δεν παιζω», του ξεκαθαριζει, «δεν θελω να προδωσω εσενα, ουτε να σου λεω ψεμματα κάθε μερα και μετα να σιχαινομαι τον εαυτο μου… Δεν παει άλλο με μας τους δυο, δεν υπαρχει πια ερωτας, η καρδια μου, το κορμι μου, το πνευμα μου είναι αλλου – τελειωσαμε…Προκειμενου να αργοπεθαινουμε εδώ ανταμα, χωριζουμε και ανοιγει ο καθενας μας έναν νέο δρομο…»

Δυστυχως για τη Δημητρα αυτό που ειναι τοσο απλο και λογικο και αληθινο, για τους αλλους αποτελει εγκλημα εσχατης προδοσιας!
Και πεφτουν ολοι να την λεηλατησουν.
 Ο συζυγος της, μαθημενος χρονια στη βολη του «αντρα» της οικογενειας, συντηρητικος ως το κοκκαλο, αδυναμος και προσκολημμενος στις επαρχιωτικες παραδοσεις, δασκαλεμενος από κοινωνια και σοϊ ότι αυτος «το καλο παιδι» δικαιουται από τη γυναικα του να τα βρισκει όλα ετοιμα, νιωθει σαν να του εχουν τραβηξει ξαφνικα το εδαφος κατω από τα ποδια του.
Γυρναει σε φιλους, γνωστους και συγγενεις και περιφερει κλαιγοντας τη μιζερια του, διαλαλωντας ότι η γυναικα του τον πεταει στο δρομο μετα απο τοσα χρονια γαμου.
Κανει τα παντα για της προκαλεσει ενοχες.
Φερνει διαρκως την καταστροφη,
Την απειλει με τις οικονομικες δυσκολιες που προκειται να αντιμετωπισει [παρα το γεγονος ότι η Δημητρα εργαζεται και ως τοτε αυτή ειχε επωμιστει το μεγαλυτερο βαρος των εξοδων]
Προσπαθει να την φοβισει για το πώς θα το αντιμετωπισουν τα παιδια τους.
Τελος φτανει να της πει ότι, αν τον παρατησει, αυτος θα παθει μεγαλο κακο και θα το φερνει βαρος σε ολη της τη ζωη…
Το ιδιο λυσαλεα είναι και η επιθεση των δικων της.
Οι γονεις της, ο αδελφος της… ολοι εχουν πεσει να την καταπιουν.
Να την πεισουν ότι είναι ενοχη για τον ερωτα της,
Να την ευνουχισουν…

Κι η Δημητρα κλονιζεται.
Δεν είναι κι ευκολο να στραφουν ολοι εναντιον σου….
Γεματη ενοχες και φοβους, χανει ακομα και τη γαληνη του υπνου… Πεταγεται τις νυχτες μουσκεμενη στον ιδρωτα, ανησυχει για την πνευματικη της ισορροπια
Και αισθανεται πως έχει βρεθει σε αδιεξοδο…

 Σ αυτή τη δυσκολη στιγμη της ζωης της, η Δημητρα βλεπει ένα περιεργο ονειρο…
Βλεπει ότι βρισκεται παλι στα εφηβικα της χρονια, κι ότι παιζουν ένα παραξενο παιχνιδι [που το έχει λησμονησει πια] με τρεις φιλες της, απο τα χρονια του Λυκειου…
Την επομενη ημερα, σπρωγμενη από μια ακατανικητη επιθυμια, που δεν μπορει να την προσδιορισει λογικα, ανοιγει τον τηλεφωνικο καταλογο και ψαχνει για τα ονοματα των τριων παλαιων της φιλεναδων.
Τις βρισκει και τις τρεις.
Η μια έχει γινει ψυχολογος.
Η άλλη δασκαλα
Και η τριτη εργαζεται σε έναν δημοσιο οργανισμο.

Και ξεκιναει να τις ξαναβρει και να τους μιλησει για το αδιεξοδο της… 

                                             Λευτέρης Πανούσης

                          --  --  --  --  --

Ημερα πρωτη – συναντηση με τη Μαρα [Γραφει η Μαρα Κλαυδιανου]

Tο καπνισμα μπορει και να σκοτώσει…

Ένα,δυο,τρια,τεσσερα,πεντε..Πεντε αποτσιγαρα στο σταχτοδοχειο σε λιγοτερο απο δυο ωρες…Αυτή η νοτιά στην ατμοσφαιρα παλι,ο αποηχος απ τις πρωινες φωνες των πιτσιρικιων στο σχολειο,τα τεστ που δε διορθωσα,ο κοχλος του νερου στην κατσαρολα που αδημονει να τσουρουφλισει τα ζυμαρικα..Ω Θεε μου..Τι ζωη!..Η ζωη που έζησα κι η ζωη που δεν εζησα,η ζωη που θα ζησω-αγνωστο πώς-και μεσα σ’όλα αυτά το τηλεφωνημα…Τι να ανασκαλευουμε τώρα?
Να ξυπναμε μνημες,να ξεσηκωνουμε οσμες,να αναμασαμε τα ιδια και τα ιδια…Κατι μ’αφησε να καταλαβω…Εχω μαθει να ψυχανεμιζομαι τις καταστασεις…Κυριως τους χωρισμους!..
Άλλη δουλεια δεν ειχαμε παρα να ροκανιζουμε το χρονο μας με τα οικογενειακα και τα αισθηματικα του καθενος και της καθεμιας…Τι εγωισμος,Χριστε μου! Ενας κοσμος που καιγεται..δυστυχια,φτωχια,πολεμοι,αδικιες,διαφθορα,αβεβαιοτητα..κι η Μαριω ψειριζεται..

Αλλα να,είναι που της το ταξα.Θα τη συναντησω στις εννια στο γνωστο καφεζαχαροπλαστειο των εφηβικων μας χρονων.Εκεινο που στο ισογειο πουλουσε τουρτες,σαμαλι,κωκ..και στα δυο τρια μαρμαρινα τραπεζακια του καθονταν τα γεροντια για καμια πρεφα ή κανα ταβλι.
Εμεις,η περισπουδαστη νεα γενια,οι οραματιστες μιας άλλης ανεξαρτητης εποχης,τοτε στις αρχες της δεκαετιας του ’80,μαζευομασταν μπουλουκι στο παταρι μετα την κοπανα απ’ το σχολειο.Γιατι άλλες ευκαιριες,πού?..Εκει οι Doors κι οι Scorpions,εκει οι ψευτομαγκιες,το νες καφε κουταλακι κι εκεινα τα αθλια Gauloises,τα αφιλτρα,που μας μοιραζε ο Ζαμπέτας εξω απ το σχολειο..Θεος σχωρεστον!
Εγω κι η Δημητρα ξεσκιζομασταν στο τσιγαρο.Ποια θα το αντεξει περισσοτερο,ποια θα ζαλιστει λιγοτερο..ποια θα πρωτοπρολαβει να σηματοδοτησει την καινουρια,ελευθερη ζωη με τα δαχτυλιδια του καπνου να αιωρουνται στην πνιγηρη ατμοσφαιρα του παταριου,σαν σηματα Ινδιανων…Τα τσιγαρα,ο καφες,οι ορμονες της εφηβειας,η οσμη των αθλητικων παπουτσιων,τα φτηνα αρωματα και τα ονειρα…Τα ονειρα μας..τα πιο αγνα,τα πιο πολυτιμα,τα πιο ακριβα…Ο,τι πιο ακριβο ειχαμε!!

Με τη Δημητρουλα ταιριαζαμε αρκετα,τουλαχιστον εμφανισιακα.Αδυνατουλες,μετριου υψους,συμπαθητικο μουτρακι,όχι τιποτα το ιδιαιτερο,καλες μαθητριες,αυστηρους γονεις,,πρωτοτοκα παιδια στις συντηρητικες μας οικογενειες…Πού το βαζεις αυτό?Μηπως υπηρξε καποιος μεγαλυτερος αδερφος ή αδερφη να μας ανοιξει το δρομο?Μονες παλευαμε…με το σκαλιστηρι της κυρα Κατιγκως…Το λιγο λιγο είναι τελικα μεγαλη πονηρια που λεει κι ο συμπαθεστατος Μπάσης.Πού κοτσια για να μην πω αρχιδια -θου Κυριε…-να κανουμε τη μεγαλη επανασταση…Ολη μας η εξεγερση στο παταρι του καφεζαχαροπλαστειου «Το Αριστον»,αντε και κανα ραβασακι κατω απ το θρανιο…Και μετα…στην πεπατημενη…
Τωρα «Το Αριστον» εγινε μια πολύ ζεστη και ψιλογκλαμουρ καφετερια.Αλλαξε ιδιοκτητη,ανακαινιστηκε,αγνωριστη πια!Θα τρομαξει η Δημητρα να την καταλαβει.Μονο οι γεωγραφικες συντεταγμενες έμειναν ιδιες…
Μετα την εισαγωγη μας στα πανεπιστημια,εκεινη αλλαξε γειτονια.Εγω παρεμεινα στην ιδια.
Όλα ιδια κι όλα διαφορετικα!..

Να τι εκανε η τρελεγκω με τις κουτουραδες της.Μ’εβαλε να σκαλιζω τις παιδικες μου μνημες.Να μην ξερω που αλλαξα και που εμεινα ιδια.Να μην ξερω τι εμεινε που να θυμιζει τη Μαρα εκεινης της εποχης…
Τελος παντων,θα την καλοδεχτω.Το προβλημα της εχει η κοπελα.Αλλωστε με τις παιδικες μου φιλες υπηρχε και θα υπαρχει αυτή η ανεση κι η οικειοτητα στις σχεσεις των ανθρωπων που τους γνωριζεις και σε γνωριζουν βαθια.Γιατι,νομιζω,κανεναν ανθρωπο δεν μπορεις να μαθεις πολύ καλα,παρα μονο αν το εχεις γνωρισει στα παιδικα κι εφηβικα σου χρονια.Οχι μονο γιατι ξερεις σπιθαμη προς σπιθαμη τον τροπο που ζει και μεγαλωνει,αλλα γιατι η αναγκη να μαθουμε τον κοσμο,να ξεφυγουμε απ’τον καθωσπρεπισμο και τον συντηρητισμο των γονιων μας που εφραζε τους πιο σημαντικους διαυλους επικοινωνιας μαζι τους και μας γεμιζε με αχτι και παραπονο,η λαχταρα ν’αποκτησουμε τη δικη μας ανεξαρτητη ζωη και προσωπικοτητα δημιουργουσε το πιο προσφορο εδαφος για μοναδικες φιλιες.Ο,τι νιωθαμε,ό,τι σκεφτομασταν,ό,τι ονειρευομασταν εβρισκε ολες τις πορτες της καρδιας ανοιχτες για να το μοιραστουμε με τις φιλες μας.Δεν κρατουσαμε κανενα μυστικο!
Η ωρα πηγε οχτω.Σκεφτομαι να βαλω κατι απλο και κομψο.Θα μακιγιαριστω ελαφρα,λιτα κοσμηματα,α να μην ξεχασω να βαλω κρεμα προσωπου.Δε θα θελα να παρατηρησει το σπασμενο και αφυδατωμενο μου προσωπο μ’εκεινα τα παραξενα σημαδια κουρασης, πληξης και «ανυπαρξιας» επανω του.Ευτυχως που διατηρησα καπως τη γραμμη μου,βαζοντας ελαχιστα κιλα απο τοτε.Το μαλλι το εβαψα στα τριαντα πεντε.Πολλες ασπρες τριχες δεν υπηρχαν αλλα το ξανθο χρωμα απαλαινει τα σημαδια του χρονου.Θα το φορμαρω καπως και βλεπουμε…

Κι αν είναι διαζυγιο το προβλημα?Που είναι,το καταλαβα καθαρα..Τι να της πω?...Θα της πω το κλασικο:Κανε ο,τι σου λεει η καρδια σου…Μονο τα παιδια..Τα παιδια δεν πρεπει για κανενα λογο να χασουνε την πρωτη θεση στη ζωη σου.Τα αλλα αστα…Μην ακους τιποτα και κανεναν,ουτε συζυγο,ουτε γονεις,ουτε τον κοσμο…Το τι κλεινει η πορτα σου,και όχι μονο του σπιτιου σου,αλλα περισσοτερο της καρδιας σου,το ξερεις μονο εσυ!!!

Τι μεγαλη κουβεντα,αληθεια…Το τι κλεινει η πορτα της καρδιας σου…Μα αυτό ακριβως είναι και το πιο δυσκολο..Πώς να ξερεις,γαμωτο μου?...Κι αυτό το σκουλαρικι παντα ειχε προβλημα στο κουμπωμα,ετσι για να μου σπαει τα νευρα!..Μηπως αφησαν ποτε τις ψυχες μας να νιωσουν ελευθερα τα αισθηματα τους?...
Ποσο επετρεψαν στο πιο όμορφο,στο πιο υπερβατικο συναισθημα του ερωτα,να απλωσει τις φτερουγες του,να γινει γλαρος,κυκνος,αετος,να σκισει τους αιθερες με οση δυναμη και ορμη του εδινε η αγαπη,το παθος,η διψα για ζωη,για καινουριους κοσμους περα και μακρια από κάθε μιζερια,συμβατικοτητα και υποταγη?...Υαινες οι φοβοι,φιδια οι ενοχες,αγκαθια οι αγωνιες…μα το πιο αιμοβορο κτηνος η συμπονια,ο οικτος,το μονιμο αισθημα ευθυνης για τους αλλους.Εκεινο που σου τρυπάει τον εγκεφαλο και σου κατατρωει τις σαρκες της ψυχης.
Διοτι εκει πατανε ολοι,φιλεναδα μου,εκει ακριβως.Σου απαγορευουν κάθε άλλο συναισθημα εκτος από εκεινο της συμπονιας και…το αισθημα καθηκοντος.Τη συμπονια…όχι για τον εαυτο σου όμως.Δεν το θελουν και δεν το θελεις.Δεν το αξιζεις!...Τη συμπονια για τους αλλους,τη μανα,τον πατερα,το συζυγο,τ’αδερφια…Αυτή σου επιβαλλουν!
Αλιμονο αν δε δειξεις…Γινεσαι σκληρη,απανθρωπη,αδικη,ανεντιμη,ανηθικη,συμφεροντολογος…Και,ω το γελοιον της υποθεσης!Αποζητουν ολοι μεριδιο στη συμπονια σου και μεσω αυτης επιδιωκουν την υποταγη σου,την υποδουλωση σου,χωρις να τους απασχολει αν τους αγαπας αληθινα.Με κεινη τη δυναμη της αγαπης που μονο ελευθερια διαθετει.Ελευθερια να δινεται,να προσφερει,να χαιρεται,να παθιαζεται,να μοιραζεται…να φευγει!...
Αγαπη βαφτισαν τη συμπονια σου,την αρρωστημενη εξαρτηση του πιστου συζυγου-μπορει κι ανεπαρκους,αδιαφορο-αγαπη τη στενοχωρια της μανας που δε θα χει μουτρα να βγει στη γειτονια αν τυχει και της ξεφουρνισεις για διαζυγιο ή του πατερα που δε σηκωνει τετοιες ανηθικοτητες στο τιμιο σπιτι του κι ας κανει αυτος τα χιλια μυρια τσιλιμπουρδισματα ακομη και τωρα.Τι ψεμα,τι υποκρισια,τι φαυλοτητα,Θεε μου!!
Μην τους ξεβολεψεις κυριως.Προπαντος μην τους ξεβολεψεις.Κι εγω δεν τους ξεβολεψα.Εκεινη η εξαχρονη παραλληλη σχεση μου με τον Αγγελο της ζωης μου,κατεληξε αδοξα…Στα φτηνα καλαθια του καθωσπρεπισμου,των ενοχων,των φοβων,του ηλιθιου και πραγματικα ανηθικου συντηρητισμου των καλοβολεμενων «δικων μου» ανθρωπων.Με υποδουλωσαν βεβαιως.Με την αγαπη τους ασφαλως.ΑΣΦΑΛΩΣ!
Και τωρα πρεπει να συναντησω τη Δημητρα.Και να την ακουσω.Και να της μιλησω.Τι ωραια!..
…………………………………………………………………………………………………………………………………
 Τη Δημητρα την ειδα.Πισω απ’ τις αγωνιωδεις γραμμες του προσωπου της κατι φεγγιζε με ένα μυστηριο,γλυκο φως,σαν αυτό που βαζουν πισω απ τα εικονισματα.Τα ματια βαραιναν απ την εγνοια,το φοβο,την απογνωση…μα νατη παλι αυτή η αχτιδα στις κορες των ματιων,σα φλογα στα σκοταδια των σπηλαιων…Ηταν ομορφη!Ναι,θλιμμενα ομορφη!
-Μην αφησεις τη φλογα να σβησει,φωναζα!Μην την αφησεις…οσο κι αν σε φυσουν οι παγωνιες των καιρων,σε παρακαλω.Για χαρη μου!!
Δε με ακουγε.Μα εγω την ακουσα.Προσεκτικα.Προσεκτικα αφηγειτο τη ζωη μου.Περιπου.Στο περιπου του κοινου δρομου τοσων ανθρωπων.Στο περιπου της ζωης.Στο ακριβως της αποφασης μας.Για κεινη τη ρημαδα τη στροφη που εγω ποτε δεν πηρα….

- Ακουσε,Δημητρα,της λεω στριβοντας ακομα ένα τσιγαρο.Το καπνισμα μπορει και να σκοτωσει.Τιποτα όμως δε σκοτωνει πιο σιγουρα απ το μαραζι για τη ζωη που θελησες να ζησεις αλλα δεν εζησες.Τη ζωη που πεταξες στο μεγαλο σταχτοδοχειο των ενοχων και του οικτου σου για τους αλλους. Κανε ο,τι δεν εκανα εγω!!!
Αλλα…μπορεις να κανεις και κατι που θα κανω εγω.Παραυτα….Τι λες για κανα ουζακι στο ουζερι του γερο Λαδα με κεινα τα χταποδια στα τσιγκελια,να ζεχνει ολη η γειτονια?...Θυμασαι?...

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 1ΟΥ ΜΕΡΟΥΣ [ΕΓΡΑΨΕ Η ΜΑΡΑ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΥ] 

                                            --   ---    ---   ---   ---   ---   ---   ---   ---

2η ημερα της Δημητρας [Γραφει η Ροδοπη Ολυμπιου]

Ακουει την εξωπορτα να κλεινει. Μετα βηματα στον διαδρομο και τον θορυβο του ασανσερ. Ο ανδρας της μπαινει και ο μεταλλικος θαλαμος αρχιζει να κατεβαινει προς τα κατω με ενα μακροσυρτο αγκομαχητο.
Μακροσυρτο και το δικο της καθως αναδιπλωνεται στο διπλο κρεβατι τους. Το κορμι της ποναει απο την παγωμενη ακινησια και την παρατεταμενη αϋπνια. Οταν σηκωθηκε ο ανδρας της αυτη προσποιηθηκε οτι κοιμοταν. Τωρα μολις εφυγε , σηκωνεται με κοπο και παει στο μπανιο.
Βλεπει στον καθρεφτη το προσωπο της. Τα ματια της κοιταζουν θολα τους μαυρους κυκλους τους και τις μικρες ρυτιδες, που τωρα τελευταια αρχισαν να φαινονται στις ακρες των χειλιων της και στο μετωπο της. Σαρραντα ετων. Εγινε σαρραντα ετων. Και παλι πρεπει να παρει αποφαση ζωης.
Το ονειρο που ειδε πριν καποιες μερες την εσπρωξε πισω στο παρελθον.
Στα χρονια της αθωοτητας ,της εφηβειας, της ξενοιασιας. Εχθες βρηκε το τηλεφωνο της Χρυσας. Η μια απο τις τρεις παιδικες φιλες της που αποφασισε να ξαναβρει . Την Χρυσα, την Μπουμπουλινα της παρεας. Αυτη που οργανωνε τις σκανδαλιες, τα σκασιαρχεια, τις γνωριμιες στα παρτυ
και τις χαρουμενες εκδρομες. Ψιλη, ομορφη και με προωρη αναπτυξη ηταν μαγνητης για τα αγορια . Χαριτολογουσε και επαιζε με τις λεξεις ολη την ωρα. Στο σχολειο τα πηγαινε καλα, αλλα ηταν στο ματι του θεολογου λυκειαρχη. Δεν την πηγαινε . Την εβλεπε σαν το βοτσαλο που ταραζε καθε τοσο τα "ησυχα νερα" του σχολειου του. Τις ειχε ριξει και καποιες αποβολες, που ομως μαλλον αδικες ηταν, γιατι ναι μεν η Χρυσα ηταν το ανησυχο πνευμα, ομως αλλες ηταν που εκαναν τα χειροτερα. Απλα αυτη δεν ηξερε να προφυλαχθει και την παταγε.
Αργοτερα χαθηκαν οταν μπηκαν στο πανεπιστημιο αλλα σε διαφορετικες πολεις. Νεες παρεες, ερωτες μετα ο γαμος και η καθημερινοτητα τους κρατησαν μακρυα. Το ονειρο της σηκωσε την κουρτινα στην μνημη της και να τωρα εχει το τηλεφωνο της Χρυσας, γραμμενο στο κινητο της.
Αφου εκανε ενα γρηγορο ντους, ντυνεται και πηγαινει στην κουζινα ετοιμαζει τον καφε της, καθεται κοντα στο παραθυρο και αναβει τσιγαρο. Το βλεμμα της πλανιεται στην απεναντι πολυκατοικια. Βλεπει να σηκωνεται το στορι στο διαμερισμα που μενουν ο Νικος και η Καιτη. Φιλικο ζευγαρι.
Τραβιεται και φευγει πιο μεσα, δεν θελει να δει και να ακουσει τιποτα σημερα. Μονο την Χρυσα θελει να ακουσει. Μονο στην παλια της φιλεναδα θα ηθελε να μιλησει. Ανοιγει το κινητο της και πατα το νουμερο. Η καρδια της αρχιζει να χτυπα πιο γρηγορα. Μια περιεργη αγωνια την κατακλυζει. Θα την θυμοταν; θα ηθελε να της μιλησει και να την ξαναβαλει μεσα στην ζεστα της ψυχης της, που
τοσο αναγκη ειχε τουτη την στιγμη. Τα χερια της ειναι παγωμενα και ιδρωμενα απο την υπερενταση. Ακουει το τηλεφωνο να καλει και μετρα τους ηχους του.Στον πεμπτο ηχο ακουει την φωνη της. Ειναι αυτη. Ειναι σιγουρη.Θα αναγνωριζε την τραγουδιστη φωνη της αναμεσα σε πολλες.
- Χρυσα εσυ;
- Ναι; Η ιδια...
Σιωπη για λιγο και μετα,η γλυκεια φωνη απο το ακουστικο αντηχει απροσμενα δυνατα.
- Δημητραα εισαι εσυ δεν κανω λαθος.Εισαι εσυ ;;
- Ναι ναι εγω ειμαι και μην με ρωτησεις τι, που και πως χαθηκαμε. Ενα πραγμα θελω και σε παρακαλω.Θελω να σε δω ειπε η Δημητρα με φωνη που ετρεμε.
- Που βρισκεσαι; Εγω δουλευω στη...και αρχισε να της λεει πως δουλευει σε καποια υπηρεσια καπου δυο ωρες μακρυα απο την πολη τους και πως και το σπιτι της ειναι καπου εκει κοντα.
- Θελω και εγω να σε δω Δημητρα. Ελα πες μου πως και ποτε θες, να το κανονισουμε.
- Σημερα. Ναι σημερα, μπορεις;
Μετα απο μια μικρη σιωπη, η Χρυσα απαντα χαρουμενη
- Ενταξει σημερα, θα το κανονισω να φυγω νωριτερα και θα μοιρασουμε τον δρομο. Εισαι να βρεθουμε εκει στο παραλιακο το ταβερνακι που ειχαμε παει εκδρομη την πρωτομαγια; Θυμασαι; Τοτε στη 3η Λυκειου, που πηγαμε ολη η τσακαλοπαρεα;
- Ναι ναι θυμαμαι τοτε ολοι οι τρελοι μαζι, αναφωνησε η Δημητρα.
- Τα λεμε λοιπον στις 12. Ειναι καλα;
- Ναι μια χαρα ειναι, φιλακια.
- Ελα,φιλακια γλυκεια μου.
Η Δημητρα νιωθει ξαφνικα να πεταει. Ολο το βαρος του κορμιου και της ψυχης εφυγαν ως δια μαγειας. Αρπαζει την τσαντα, το πανωφορι και τα κλειδια της, ανοιγει την πορτα και δρομο.
Δεν περιμενει το ασανσερ κατεβαινει τρεχοντας απο τις σκαλες τους τρεις οροφους και φθανει λαχανιασμενη στο αυτοκινητο της. Μπαινει μεσα και καθεται για λιγο να ηρεμισει.Μετα βαζει μπρος την μηχανη και ταυτοχρονα αρχιζει και το ραδιο να παιζει ενα τραγουδακι που ποτε αλλοτε δεν προσεξε, μα τωρα αρχιζει να μουρμουριζει μπερδευοντας τα λογια " μα ειμ' αερας που περνα μεσα στης πολης τα στενα και κανει τα παραθυροφυλλα να τριζουν.." σφυριζει την μουσικη ενω αφηνει την γειτονια της, μαρσαροντας την μηχανη. Νιωθει τον αερα να της κτυπα το προσωπο και να της παιρνει ολη την κακια διαθεση της νυχτας. Οταν βγαινει στον παραλιακο, νομιζει οτι το αυτοκινητο εχει φτερα και πεταει. Τα ματια της βλεπουν την θαλασσα να ενωνεται με τον ουρανο και τα συννεφα να πετουν μαζι της. Η Χρυσα, ναι, θα ειναι σε λιγο μαζι της, θα ειναι εκει διπλα της και θα μπορει επιτελους να μιλησει και να ξερει οτι αυτη θα την ακουσει. Θα την αφουγκραστει. Θα ανοιξει την καρδια της χωρις φοβο και παθος και αυτη θα την αγκαλιασει και θα την συμμεριστει.
Φθανει πρωτη. Μπαινει μεσα στο παλιο ταβερνακι.Δεν εχει αλλαξει και πολυ.
Μυριζει κρασιλα και ψαριλα μαζι. Της αρεσει αυτη η μυρωδια. Κοιταζει τους τοιχους με τα παλια σκονισμενα διχτυα να κρεμονται στολισμενα με κοχυλια αχιβαδες και πινες. Στην μεση δεσποζει μια ξεθωρη ξανθεια γοργονα, που βλεπει λυπημενη, ενα καραβι που φευγει. Την θυμαται απο τοτε, βεβαια με χρωματα εντονα και ομορφια περισση. Γερασε κι αυτη, σκεφτεται και ξαφνικα
μελαγχολει.Εικοσι δυο χρονια πριν. Καθεται σ'ενα τραπεζι, διπλα στην θολη τζαμαρια και βλεπει την θαλασσα, που κυματιζει ηρεμα και κουρασμενα.
Τα συννεφα απο πανω καθρεφτιζονται στο νερο και την βαραινουν με την σκια τους. Ο καιρος αλλαζει. Και η θαλασσα οσο πηγαινε σκουραινει και αρχιζει να ρυτιδιαζει απο τον αερα που σηκωνεται. Το κυμα γινεται πιο δυνατο και ξαφνικα σταγονες κτυπουν πανω στα βρωμικα τζαμια. Εκεινη την στιγμη ακουει την πορτα να ανοιγει και να κλεινει με θορυβο. Πριν γυρισει, καταλαβαινει οτι ειναι η Χρυσα.Γυριζει και βλεπει την φιλη της. Ειναι αυτη αλλα δεν ειναι η παλια γνωριμη φιγουρα.Αλλαξε οπως βεβαια και η ιδια. Εχει βαρυνει και το προσωπο της δειχνει κουραση. Ειναι ακομη ομορφη αλλα ...
Σηκωνεται και κανει αργα προς το μερος της. Τα ματια βουρκωνουν κι αποτομα τρεχουν και οι δυο κι αγκαλιαζονται. Δεν μιλουν μονο κλαινε και γελουν μαζι, φιλωντας η μια την αλλη. Καθονται αντικριστα κρατωντας τα χερια τους σφιχτα.
Η συγκινησιακη φορτιση και η χαρουμενη συναμα σιωπη διακοπτει η φωνη του γκαρσονιου.
Γελαει το γκαρσονι που εχει δει την σκηνη και τους ρωτα με παιγνιδιαρικο υφος,
- Τι θα παρουν οι κυριες;
- Τσιπουρο λεει η μια,- Χωρις γλυκανισο λεει η αλλη οπως παλια τοτε που εκαναν τις μεγαλες. - Και μεζε οτι εχεις φρεσκο.
Αρχιζουν να ξετυλιγουν το κουβαρι της ζωης τους πινωντας το πρωτο τσιπουρο. Συνεχιζουν με το δευτερο να περιγραφουν με αστεια και λαφραδα οτι ειχε γινει μεχρι εκει που ηταν οι στιγμες ευτυχισμενες, γνωριμιες, γαμοι, γεννητουρια.
Στο τριτο τσιπουρο η Χρυσα σπαει. Το κλιμα αλλαζει.
- Παλιοζωη παλιοκοσμε και παλιοκοινωνια.
- Ασε ρε φιλεναδα εγω το ελευθερο ατομο το ανεξαρτητο στοιχειο, δουλα στην δουλεια και δουλα στο σπιτι. Ολα να τα προλαβαινω. Θυμασαι το ασμα ειμαι η Μαιρη Παναγιωταρα, μια εργαζομενη γυναικα μια καλη νοικοκυρα ;;
Δυστυχως ετσι ειναι. Και ο προκομενος, ο μεγαλος μου ερωτας ζηταει και αλλες πορτοκαλιες να γευεται τα πορτοκαλια τους.
Η Δημητρα σμιγει τα φρυδια και σχεδον με επιτιμητικο υφος αντιγυριζει στην φιλη της.
- Και εσυ, τι κανεις εσυ, τα δεχεσαι; Μπορεις να εισαι μαζι του και να ξερεις αυτο το παιγνιδι;
- Δεν του δινεις μια κλωτσια να παει απο κει που ηρθε, Μπουμπουλινα μου;
Η Χρυσα κατεβαζει τα ματια και απανταει σχεδον τραυλιζοντας.
- Εγω ; Μααα εγω εχω παιδια τι θα γινει μετα; Αυτος ειναι σαν τον κεραμιδογατο. Γυρναει , γυρναει και μετα ερχεται πισω στην φωλια του.
- Μμμ εγω πρεπει να κρατησω το σπιτι. Μ' ενα μισθο μπορω να μεγαλωσω τα παιδια μου βρε Δημητρουλα μου; Ειναι δυσκολη η ζωη καναμε και μια περιουσια να του την ξεκοκκαλισει καμια παλιοβρωμα;
- Εσυ δηλαδη τι θα εκανες στην θεση μου;
Η Δημητρα μενει αφωνη. Τι να της πει; Τι να της απαντησει; Δεν περιμενε αυτη την εξελιξη. Παιρνει μια βαθεια ανασα. Αρχιζει να βγαζει μια μια τις λεξεις, σαν να τις μετρα μην της ξεφυγει καποια παραπανησια.
- Χρυσα ειμαστε σαρραντα χρονων.Το καταλαβαινεις; Νιωθεις την ζωη να φευγει μεσα απο τα χερια σου σαν αμμος; Την νιωθεις να χανεται; Μενουν βεβαια μεσα στην χουφτα σου τα δυο πετραδακια τα παιδια σου, αλλα ολα τ' αλλα; Τι θα εχεις οταν τα πετραδακια σου θα θελουν κι αυτα να βρουνε
τ'αλλα για να κτισουν με την σειρα τους την ζωη τους;
- Θ' ανοιξεις καποια στιγμη τα χερια σου και θα ειναι αδεια απο ζωη οπως και η καρδια σου. Θα εχεις συντροφο τον παρηκμασμενο κυνηγο σου; Θα εισαι μαζι του να μετρατε τα φαντασματα των γυναικων, που περασαν απ' την ζωη του; Δεν ξερω αν αυτα που σου λεω ειναι αυτα που πρεπει;
- Δημητρα αστο καλλιτερα.Ασε με μενα.Ξερω πως εχεις δικιο αλλα ....Αλλα δεν μπορω... Δεν μπορω να παρω αποφαση να τελειωσω. Φοβαμαι. Η ζωη ειναι δυσκολη. Εσυ πες μου. Ελα λεγε τα δικα σου.Πως τα πας με τον αντρα σου;
Η Δημητρα την κοιταζει και σκεφτεται, πως αν ελεγε την δικια της ιστορια στην φιλεναδα της, οχι μονο μπορει να μην την καταλαβει, αλλα και να την αποπαρει. Αμφιταλαντευεται. Κατι πρεπει να πει ομως.
- Ξερεις Χρυσα εγω τα καταφερα ισως λιγο καλλιτερα στην ζωη μου. Χμμ, δηλαδη απο δουλεια καλα τα παω, βγαζω αρκετα περισσοτερα και απο τον ανδρα μου.
- Αλλα... Υπαρχει ενα αλλα. Νιωθω οτι εχω βαλτωσει. Καμια επικοινωνια με τον "συντροφο" μου. Νεκρη σχεση . Ενα τιποτα με πολυ καθολου. Το αντεξα πολλα χρονια . Τωρα πια παει δεν μπορω αλλο. Οχι δεν μπορω....
Σωπαινει για λιγο κοιτωντας την φιλη της στα ματια που εχει μεινει αφωνη...
- Χρυσα ειμαι ερωτευμενη. Δεν ξερω αν αυτος ο ανδρας ειναι καλλιτερος. Εγω ομως νιωθω να ξαναζω.
- Θελω να χωρισω. Θελω να ζησω την ζωη. Θελω να εχω αισθημα, να λειτουργω σαν γυναικα, να νιωθω επιθυμητη. Θελω να ειμαι ζωντανη, να μην πεθαινω καθε μερα απο την ανια και την γκριζα
καθημερινοτητα.
- Χρυσα, το ξερω ,ειμαστε μητερες και δεν θα παψουμε να ειμαστε.
- Ειμαστε ομως και ανθρωποι, ειμαστε γυναικες και μαλιστα ακομη νεες.
- Εχουμε δικαιωμα να αποφασισουμε εμεις για μας το καταλαβαινεις;
Η Χρυσα την κοιτα αναστατωμενη, το μετωπο της εχει ιδρωσει.
- Δημητρα μην μιλας ετσι.Μου ξυνεις πληγες. Δεν στο ειπα πριν γιατι ντραπηκα. Την περασα την φαση αυτη. Αλλα το επνιξα το αισθημα.
- Χαλιναγωγησα το σωμα ξεχασα τις αισθησεις. Φοβηθηκα. Δεν ειναι μονο τα οικονομικα και ολος ο περιγυρος, αυτο που μ' εμποδισε να προχωρησω ειναι τα παιδια μου. Τι θα τους ελεγα οταν θα με ρωτουσαν αργοτερα γιατι διαλυσα την οικογενεια;.Θα επαιρνα ολο το βαρος επανω μου κι ο αλλος θα εβγαινε λαδι.
Τα ματια της εχουν απογνωση, βλεπει μια προς την φουρτουνιασμενη θαλασσα και μια τα χερια της που τα δενει και τα λυνει με νευρικοτητα, μετα πινει λιγο τσιπουρο παιρνει ανασα και συνεχιζει συγκεντρωνοντας το βλεμμα της παλι πανω στην φιλη της.
- Αχ Δημητρα δυσκολη η θεση της γυναικας ακομα και σημερα. Ειμασταν , ειμαστε και θα ειμαστε τα θυματα. Ποια εξελιξη και ποιος φεμινισμος. Σε δυο βαρκες παταμε.Απο την μια η συντηρηση και απο την αλλη η προοδος. Η κοινωνια καταδικαζει την γυναικα οταν αφηνει την οικογενεια. Για τον αντρα θεωρειται φυσικο να ξενογυριζει, να ειναι πολυγαμικος ενω αν το κανει η γυναικα, ειναι πορνη...
Εφοσον χωρισουν ειναι απολυτα φυσικο τα παιδια να τα παρει η μανα και οχι ο πατερας, σε αντιθετη περιπτωση ειναι σκυλα και οχι μανα. Μεσα σ'ολα αυτα να πρεπει να σταθεις και να αποδωσεις στην δουλεια σου μεσα σε ενα ανδρικο διευθυντικο κατεστημενο. Πρεπει να αποδειξεις οτι εισαι αξια εργαζομενη και οταν ακομη το παιδι σου εχει πυρετο και δεν εχεις καποιον να το εμπιστευθεις και να σε βοηθησει.
Η Δημητρα κουναει το κεφαλι συμφωνωντας
- Εχεις δικιο Χρυσα μου αλλα για πες μου τα παιδια σου ειναι ευτυχισμενα;  Εχουν πιστευεις ενα προτυπο σχεσης ζευγαριου βλεποντας τους γονεις τους να νιωθουν και να φερονται οπως εσυ και ο πατερας τους; νομιζεις οτι οσο θεατρο και να παιζουμε μπροστα στα παιδια μας οτι αυτα δεν καταλαβαινουν την αληθεια;
- Χρυσα, τα παιδια μας ειναι μαρτυρες και θεατες του θεατρου του παραλογου που παιζουμε. Γρηγορα θα μας πουν υποκριτες γρηγορα θα μας αποκαλυψουν.  Ποσο σεβασμο θα τους εμπνευσουμε, οταν δουν τα φοβισμενα και συμβιβασμενα ανθρωπακια που εχουμε μεσα μας. Στεγνες και αφυδατωμενες απο την ελειψη συναισθηματων και ηδονης που τωρα προσπαθουμε να αποδιωξουμε με αυτοθυσια, αργοτερα, αγκιστρωμενες απο αυτα, θα εκλιπαρουμε να καλυψουν τα κενα και τα ελειμματα μας. Βαρυδια στα ποδια τους θα γινουμε. Δεν αγαπαμε εμεις τον εαυτο μας και θα ζηταμε απο αυτα να μας αποδεικνυουν την αγαπη τους με την εξαρτηση και την προσκοληση .
Οχι Χρυσα, οχι δεν θελω να καταντησω μια στερημενη γυναικα. Ειναι αδιεξοδος ο δρομος που εχω διαλεξει και προχωρω μεχρι τωρα. Εεε θα αλλαξω πορεια και δεν με νοιαζει που θα βγει ο ερωτας μου και που θα με παει.  Ενα προβλημα μονο εχω. Οτι επρεπε να χωρισω πριν ερωτευτω. Αλλαδεν ειχα εναυσμα και ετσι εζησα νεκρη ζωη, τοσο καιρο κατω απο την ιδια στεγη, μ'εναν ανθρωπο που
πια δεν ειχα τιποτα εκτος απο υλη να μοιραστω. Τωρα το συνειδητοποιω.
Η Χρυσα αναψοκοκκινισμενη απο την απροσμενη τροπη της συζητησης με χειλια που ετρεμαν
ψελιζει τοσο σιγα σαν να μιλαγε στον εαυτο της.
- Δεν ξερω ισως εχεις δικιο, για μενα τωρα ειναι αργα, η απογοητευση για τις επιλογες μου με ρουφαει σε μαυρη τρυπα. Νιωθω να πεφτω και δεν ξερω που θα φτασω Απο την μια λεω ναι συμβιβασθηκα και απο την αλλη ομως εχω μια ελπιδα οτι καποια στιγμη θα φτιαξουν τα πραγματα. Δεν ξερω πως, αλλα θελω να ελπιζω οτι κατι θα γινει και θα αλλαξει η ζωη μου.  Κανε οτι νομιζεις εσυ, αλλωστε πως να σε βοηθησω εγω η ατολμη ψευτομπουμπουλινα.
Βουρκωνουν τα ομορφα ματια της. Σηκωνει το ποτηρι και πινει την τελευταια γουλια απ' το τεταρτο τσιπουρο ανακατεμενο με τα αλμυρα της δακρυα.
Σιωπη. Χαμενες και οι δυο στις σκεψεις τους βαρκες μεσα στο πελαγος των αμφιβολειων τους.

Καποια στιγμη το παιρνουν αποφαση να φυγουν. Ειναι και τα παιδια μονα στο σπιτι.
Η Δημητρα πιο αποφασιστικη σηκωνεται παιρνει την τσαντα τα κλειδια και το πανοφορι και μετα στεκεται μπροστα στην παλια της φιλη της πιανει τα χερια και την ανασηκωνει
- Γεια σου Χρυσουλα μου σε ευχαριστω πολυ που με βοηθησες.
Την αγκαλιζει σφιχτα και καθωςτην φιλα σμιγουνε τα υγρα τους προσωπα.
- Γεια σου Δημητρα και μη με ξεχασεις θελω βοηθεια και εσυ μπορεις να μου την δωσεις.
Μπαινουν στα αυτοκινητα τους χαιρετωντας με θλιμενα χαμογελα.
Η βροχη εχει σταματησει και ο ηλιος γερνει στην δυση βαφοντας κατακοκκινα τα σκορπια συννεφα και την θαλασσα, δειχνοντας τον πορφυρο δρομο της ποθητης και απιαστης ελευθερης βουλησης και πραξης.

Ροδόπη Ολυμπίου ως Χρύσα

                                                ---------              -------                     ------------

3η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ [ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΝ]

Αγαπημενη μου Δημητρα...Αχ να ηξερες αυτο το αγαπημενη ποσο με δυσκολευει να σε διευκολυνω στο να δεις τι θα ηταν το καλυτερο για σενα αυτην την στιγμη.....Ειναι απαγορευτικο να λειτουργησω σε ΦΙΛΗ ΜΟΥ ως διευκολυντρια (γιατι αυτο επι της ουσιας ειμαστε ολοι οι συνεισφεροντες στην κατακτηση της ψυχικης ισορροπιας και ευεξιας των ανθρωπων... Χρονια εκπαιδευομαι για να μην το κανω αυτο...Δεν μπορω,βλεπεις, να ειμαι αμεροληπτη σε εναν ανθρωπο που γνωριζω και αγαπω...Ομως με πολυ προσοχη και ευλαβια θα αποτολμησω να ...παρεκκλινω (με την ''δικαιολογια'' των τοσων χρονων που δεν εχουμε ειδωθει..) και απλα σαν ενας φακος να ριξω περισσοτερο φως στις λιγοτερο θεατες πλευρες των γεγονοτων που μου περιεγραψες...Ετσι θα εχεις και αλλα κομματια του παζλ της ζωης σου και η εικονα θα ειναι πιο ξεκαθαρη για σενα! Μετα...εσυ και μονο εσυ θα αποφασισεις για σενα!!!!

Συγχωρεσε με που δεν θα σου ''χαιδεψω τα αυτια'' και ισως δεν θα σου πω εκεινα που θα περιμενες...Καμια φορα αυτη η διαδικασια ποναει λιγακι γλυκεια μου...

Αληθεια Δημητρα..θυμασαι τις ατελειωτες ωρες μας στις θαλασσες ,τοτε που ψηνοοομασταν απο τον ηλιο ....Που τρεχαμε να εξερευνησουμε οτι σπηλια ειχε στα πλεον... κουφα σημεια των ατελειωτων παραλιων του νησιου (για να μην μας δουν ....ξεβρακωτες -ολες μαζι..οι τεσσερεις τρελαρες που δεν ηθελαν να εχουν σημαδια απο μαγιο στο σωμα....χαχαχαχαχαχα ναι..λες και μας εβλεπε κανεις γυμνες τοτε....τι ψωναρεεςςςς....)

Μια μερα απο εκεινες , που πατησες τον αχινο την θυμασαι????Που η Ροδανθη αποφασισε να κανει τον γιατρο και να σου βγαλει τα αγκαθια με το τσιμιδακι απο τα φρυδια????? Εγω σε ρολο βοηθου φακιρη...χαχαχαχαχα εβαζα λαδι ηλιου για να γλυστρανε....και εσυ..ουρλιαζεεεςςςς και σε κοροιδευαμε.....Πονουσες για μερες μωρο μου...αλλα μετα ολα ειχαν περασει,επαψες να κουτσαινεις και ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΤΑΣ....Να ετσι και τωρα ..θα ψαξουμε για ..αγκαθακια παρεα...Εγω θα σου ριχνω φως να τα βλεπεις και εσυ θα βγαζεις οποια και οσα θελεις....Μπορεις και να τα βγαλεις οποτε θελεις ..αργοτερα πολυ απο την συναντηση μας...αρκει να δεις μερικα τωρα...:-)

Ακουγοντας σε να μου περιγραφεις τα γεγονοτα της ζωης σου Δημητρα μου,σταθηκα πολυ στο γεγονος που ειπες στον αντρα σου οτι εισαι ερωτευμενη με αλλον....Για να το δουμε λιγο καλυτερα αυτο...Φαντασου οτι παμε μαζι λιγο παραπερα σε ενα μικρο λοφακι και απο εκει παρατηρουμε εσενα ....Σαν να ηταν μια αλλη....

Μια γυναικα,λοιπον, λεει στον συντροφο της εκεινο που κανεις ποτε δεν θα ηθελε να ακουσει...ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΑΛΛΟΝ (και ειμαι ερωτευμενος με αλλη το ιδιο θα ηταν...).
Νιωθεις την μαχαιρια στην καρδια του???? Τον οξυ πονο που διαπερναει ολο του το κορμι???? Ποιος αληθεια και γιατι να το εκανε σε καποιον αυτο???? Φτανει η δικαιολογια της..ειλικρινειας και του ''ηθους'' για να δωσουμε τετοιον πονο??? ΦΤΑΝΕΙ???? Δεν θα ηταν αρκετο να πει οτι δεν νιωθει πια οπως παλια,οτι η επικοινωνια τους δεν υπαρχει οτι νιωθει δυστυχισμενη και ολα οσα επι της ουσιας ηταν ο λογος της απομακρυνσης της απο την σχεση??? Γιατι αυτη η μαχαιρια την στιγμη που κανεις δεν ηξερε τιποτα...????? Ξερω-ξερω...θα μου πεις ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΩ ...ΕΙΜΑΙ ΝΤΟΜΠΡΑ κτλ...Θα σε παρακαλουσα ομως να εξακολουθησουμε να παρατηρουμε την γυναικα αυτη...ετσι με κοινη λογικη...Νιωθω εδω Δημητρα μου,μια οργη,εναν τεραστιο θυμο απο μερους της ,προς τον συντροφο της...Τα λογια αυτα ηχουν στα αυτια μου ως ....ΤΙΜΩΡΙΑ ! ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ,για ολα οσα αυτος ΔΕΝ ΗΤΑΝ ....Για ολα οσα εκεινη ειχε δωσει αλλα δεν ειχε παρει το προσδοκωμενο ανταλλαγμα...Για ολα οσα πιστευε οτι ειναι ο γαμος αλλα διαψευθηκε...Για την μυρωδια της χωματιλας..Για το οτι πηρε εναν αντρα για να ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ....
 Τεραστιος ο θυμος... Σου καλη μου ....Αλλα φοβαμαι τυφλος....Ξερω γλυκεια μου οτι εκανες και εσυ οτι σου ειχαν πει να κανεις χωρις αμφισβητηση καμια...και πιστεψες οτι αν τα κανεις ετσι, θα ΣΕ ΚΑΝΕΙ ευτυχισμενη α αντρας σου... Καλη νοικοκυρα,υπερπροστατευτικη στα παιδια και στον αντρα,ετρωγες οτι οι αλλοι δεν ηθελαν,ξοδευες εσυ τα λιγοτερα για να εχουν τα παιδια και ο αντρας τα καλυτερα ρουχα και οτι χρειαζοντουσαν,καλυπτες ευσυνειδητα ολες τους τις αναγκες πιεζοντας τις δικες σου... ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ σου πει κατι η πεθερα ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ντροπιασεις την μανα σου (τι αγωγη σου εδωσε),ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ πει κατι η εξαδελφη Λαμπρινη,η θεια Φροσω,ο αδελφος, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ συγκρουστεις με τον αντρα σου και ισως χασεις την εκτιμηση του.... κτλ κτλ...Θυμησου ποσες φορες σκεφτηκες οτι αν κανεις ερωτα με τον αντρα σου,θα τσαλακωθουν τα σεντονια που μολις εβαλες και ποιοοοοοοςςς ξαναβαζει αυριο πλυντηριοοοοο....Κουνας το κεφαλι σου ....φιλεναδουλα μου ομορφη....Ομως ματια μου εσυ τα επετρεψες ολα αυτα και αλλα παρα πολλαααα....Γιατι αραγε???? Μηπως γιατι ξεχασες κατι πολυ σημαντικο??? Μηπως γιατι δεν πηρες ειδηση οτι δεν εισουν πια ΚΟΡΗ και οτι ησουν μια ΕΝΗΛΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ! Και μανα πια η ιδια και συντροφος....Λειτουργησες τοσα χρονια ΣΑΝ ΚΟΡΗ που πρεπει να κανει οτι της λενε για να ειναι αποδεκτη! Δεν ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΣ τιποτα!!!! Ομως μεσα σου,ο πραγματικος σου εαυτος αλλα ηθελε...πνιγοταν η δικη του φωνη απο απο ολων των αλλων... και οι οι ακαλυπτες αναγκες σου συσσωρευονταν...Το οτι δεν μαλλωνατε με τον αντρα σου δεν ηταν θεμα πολιτισμου η ανιας αλλα ο δικος σου ΠΑΘΗΤΙΚΟΣ ΘΥΜΟΣ που ειναι βεβαια ..βουβος παντα....Εσυ ομως θεωρησες υπευθυνο μονο τον αντρα σου ..η την τυχη...η...η.... και ποτε δεν ειδες την μεριδα ευθυνης που εφερες....Αυτο δεν στο λεω για να εχεις καμια ενοχη..Οι Ενοχες ειναι μεγαλη ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ χρονου και κανεις μας δεν μπορει να την εχει...Το λεω γιατι μπροστα σου υπαρχει και η υπολοιπη ΖΩΗ και αυτην πρεπει να την ζησεις με περισσοτερη ΕΠΙΓΝΩΣΗ...ΩΣΤΕ ΝΑ εισαι καλα και οχι για.... ΝΑ ΜΗΝ.....

Ας δουμε ομως τωρα τι επιλογες υπαρχουν...

1) Μενεις με τον αντρα σου ''υποκυπτοντας'' στις πιεσεις. Ειναι μια εκδοχη...Εδω ομως εχουμε να περιμενουμε μια κατασταση που η τιμωρητικοτητα πιθανον θα εναλλασεται αναμεσα σας...Εσυ που σε ''αναγκασε'' να μεινεις και αυτος που τον ..''απατησες''....Ενα γαιτανακι ...και στην μεση τα παιδια! Τι μοντελο θα βλεπουν συντροφικοτητας αυτα τα παιδια που ειναι και τα κατ'εξοχην ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΟΝΤΑ???? Τι ειδους σχεσεις αργοτερα θα εχουν αυτα???? Θα ταυτησουν με μεγαλη πιθανοτητα την αγαπη με την ψυχροτητα ,την παγομαρα ,την ελλειψη ζεστασιας και τελικα με την ελλειψη αγαπης....Δεν μαθαινουν απο λογια αλλα απο αυτο που βιωνουν.....Εσυ παλι απο την μια ανακουφισμενη απο την ελειψη συγκρουσης με τους..παντες και οργισμενη με τον εαυτο σου απο την αλλη για την ενδοτικοτητα σου και την δειλια σου....Εσωτερικη συγκρουση μου μυριζει....με ολα τα συμπαραμαρτουντα...

Αλλα,αν μεινεις παλι ,θα μπορουσες να σκεφτεις την πιθανοτητα οτι με καταλληλη δουλεια θα βλεπατε σε βαθος την σχεση σας,τους εαυτους σας,τις προσωπικες ευθυνες ο καθενας και τελικα γιατι ναυαγησε πραγματικα ο γαμος σας και θα γινοταν αυτη η οδυνηρη ιστορια ενα σκαλι για την ωριμανση σας με αποτελεσμα μια ουσιαστικη σχεση μεταξυ ανεξαρτητων ωριμων ανθρωπων (και ο αντρας σου την πεπατημενη των γονιων του,νομιζω, ακολουθησε σαν αντρας και την..πατησε...) Θελει δουλεια αυτο!!! ..Ομως καποιοι το τολμησαν και το καταφεραν...(ναι οι λιγοτεροι αλλα ειναι εφικτο...!!!!)...Το εχω δει να συμβαινει!

Οπως και να εχει ομως, σιγουρα η αποκαλυψη περισσοτερων πτυχων του εαυτου σας και πιο βαθυτερη κατανοηση των καταστασεων θα σας βοηθουσε να ειστε λιγοτερο εχθρικοι,περισσοτερο συνεργατικοι και να μην θυματοποιηστε τοσο ευκολα μεσα στην σχεση αυτη (σιγουρα και ο αντρας σου ΑΥΤΗΝ την στιγμη νιωθει θυμα...οπως και εσυ...) και με τον καιρο να ανθιζε παλι η κοινη σας ζωη!

2) Χωριζεις και αυτονομησαι ! Εχεις τακτοποιησει τα οικονομικα σου θεματα???Μπορεις να ανταπεξελθεις οικονομικα οσο ο αντρας σου θα θρηνει και θα εκφραζει τον πονο του με οργη και απειλες στερησης και οικονομικο αποκλεισμο κτλ γνωστα???? Υπαρχει και ενα αντικειιμενικο αγχος που με συνεση πρεπει να διαχειριστουμε,προνοοντας τα πιθανα εμποδια και τις πιθανες προκλησεις...Εχει αποδειχθει οτι οσοι γνωριζουν την πιθανοτητα καποιου κινδυνου απο πριν ,λειτουργουν με μεγαλυτερη ψυχραιμια και με καλυτερα αποτελεσματα αντιμετωπισης ,οταν συμβει....

Αυτη η περιπτωση σε αφηνει ελευθερη να ζησεις τον Ερωτα σου και να δεις σιγα-σιγα που θα σε οδηγησει! Θα δειξει εαν ειναι ο τελευταιος Αντρας της ζωης σου η εαν ηταν ενα ομορφο σκαλοπατι για να πας παραπερα...ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΟΥ ΠΕΙΣ οτι θελεις να εισαι και ενταξει μαζι του και θα του πεις και αυτουνου οτι δεν ξερεις κτλ κτλ....Ειναι ΕΝΗΛΙΚΟΣ (φανταζομαι) και φερει την ευθυνη των επιλογων του και των ρισκων που περιλαμβανουν ,απο την στιγμη που επελεξε να κανει σχεση μαζι σου!!!!

Οπως βλεπεις ,μεχρι τωρα δεν εχω αναφερθει ιδιαιτερα στον ΕΡΩΤΑ που βιωνεις και που ηταν ο καταλυτης στην ζωη σου...Αυτο δεν σημαινει οτι τον παραβλεπω....Το θεωρω θαυμασιο που σου συνεβηκε και ειναι θαυμασιο..Ομως δεν μπορει αυτο να ειναι το καθοριστικο ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ! Εαν δεν ξεδιαλυνεις ολα τα υπολοιπα και αυτος ο θεικος ερωτας ισως καταληξει σε...χωματιλα...ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΟ!!!!

Σε αυτο το σημειο,ερχεται το ..
3) Μενεις με τον αντρα σου και διατηρεις την σχεση σου με τον Ερωτα σου. Ειναι ΚΑΙ ΑΥΤΟ μια εναλλακτικη! Μην μου πεις για ηθικες και αλλα συναφη...σε παρακαλω....Δεν υπαρχουν αυτα...Εκεινο που ειναι πραγματικα ηθικο και ζητουμενο ειναι ενας τροπος να ποναμε λιγοτερο και οσοι περισσοτεροι πονανε λιγοτερο κοντα μας τοσο το καλυτερο!!! Αυτα περι πονου ειναι κατι ενοχικα συνδρομα που μας εχουν φορεσει χρονια τωρα, σαν μπαλλες στα ποδια....Αποτελεσμα : Να σφαζουμε τους αλλους (οπως εκανες και εσυ λεγοντας για τον αλλον στον αντρα σου)εν ονοματι της ''ηθικης''...,να σφαζουμε τον εαυτον μας (οπως κανεις χρονια με σενα), να παραμενουμε 5 χρονων ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ μας κανει νταντα η μαμα ,ο μπαμπας και το σοι μας ...Και ΟΛΑ αυτα επειδη ειμαστε ..ΗΘΙΚΟΙ!

Συγνωμη αγαπη μου....δεν σε μαλλωνω ,δεν σε μαλλωνω ...αλλα το φως οταν πεφτει στα ματια ξαφνικα μας στραβωνει (ειδικα οταν απο το σκοταδι βγαινουμε στον ηλιο ..)
Ναι,εχεις και αυτην την εναλλακτικη,ΕΦ'ΟΣΟΝ καθε αλλη σου φαινεται αδυνατη...Σημερα....

Δημητρα,κανεις μας κανεις δεν ξερει καλυτερα απο εσενα ποιο ειναι αυτο το οποιο ταιριαζει στην κατασταση ΣΟΥ, να κανεις....αυτην την εποχη που μιλαμε....Κανεις δεν μπορει να σε βοηθησει καλυτερα απο οτι ΕΣΥ τον εαυτο σου! Οσες πιο πολλες πλευρες φωτιζονται τοσο περισσοτερα στοιχεια εχουμε για να δουμε πως μπορουμε να προαγουμε την ζωη μας ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΗΜΗΝ ΜΑΣ....Μεχρι τωρα ,φαινεται να ζουσες ..ερημην σου....Αυτο μπορεις να το αλλαξεις και μαλιστα εχοντας πολλες επιλογες..που και αυτες με τον καιρο θα ειναι καλο να τις επαναπροσδιοριζεις και να τις αλλαζεις εν αναγκη....

Δεν εισαι μονη.Εχεις τον Εαυτο σου και οσους σε αγαπανε ανεξαρτητα με τις οποιες σου επιλογες (μια ειμαι εγω...)Δεν υπαρχει κανενα ΑΔΙΕΞΟΔΟ ,υπαρχουν πολλες πορτες που εχεις πιστεψει (λανθασμενα οταν ησουν μικρη και η κριτικη σου ικανοτητα πολυ περιορισμενη)οτι δεν ανοιγουν..ενω ειναι μπροστα σου και...ανοιγουν...Διαλεξε εκεινη απο οσες ειδαμε εδω μαζι και ισως καποια που εσυ θα δεις μονη σου και...περνα την.....Οχι στα τυφλα ομως....Εχεις υλικο να επεξεργασθεις, να οραματισθεις πως θα εισαι με καθε εναλλακτικη...πως θα νιωθεις...Ηρεμησε και γινε ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΕΣΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...Σου υποσχομαι οτι ΜΠΟΡΕΙΣ οπως ΟΛΟΙ!

Την ζωη μας ,εαν θελουμε να ειμαστε ΕΝΗΛΙΚΕΣ, την ζουμε με τα δικα μας ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΑ! Με τα δικα μας μετρα και σταθμα ΜΟΝΟ, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να κρινομαστε ! Αλλιως ειμαστε... ΟΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΙ.... (προσεξε το αυτο γιατι η ολη ιστορια σου και η αγωνια σου στην γνωμη και αποψη των μελων της οικογενειας σου...αυτο δειχνει να σου συμβαινει....)

Ενα τελευταιο...Για να ειναι καλα τα ΠΑΙΔΙΑ μας,ενας τροπος υπαρχει.ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΕΜΕΙΣ!!!!
 Σ'ΑΓΑΠΩ ΔΗΜΗΤΡΑ !

Πωπωωωω..ακουωωωω την φωνη της εποπτριας μου....μηηννν αγαπαααςςςς ,δεν θα εισαι αποτελεσματικηηηηηη...Εχει δικιο..δικιοοο αλλα υπαρχει και η εξαιρεση στον κανονα...Την ..αρπαζω και… ΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ !!!!!:-) 

                       
                             --------------------------------------------------

Και για όσα η ίδια η Δήμητρα λέει ..  δείτε      εδώ

Φυγή

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή.

 γεώργιος σεφέρης  "φυγή"