Έκανες το τέλος φυγή
και εγώ για να σε τιμωρήσω
προσποιούμαι πως δεν σε σκέφτομαι
σε αποφεύγω
και δεν ομολογώ πως στέκομαι σε κάθε σου λέξη
ζωές ολόκληρες να φαντάζομαι.
Είναι από τα γράμματα που έγραψες
πριν αποφασίσεις να μας στερήσεις
στιγμές ευτυχίας.
Θυμάμαι εκείνο το πρωινό στεκόσουν μες την βροχή
και εγώ κάτω από μια τρύπια ομπρέλα
μιλούσες
μου μιλούσες και οι σταγόνες κυλούσαν πάνω και μέσα στα χείλη σου
δεν άκουσα τίποτα
μόνο κοιτούσα μια τα μάτια
μια τα χείλη
ω Θεέ μου, υπάρχεις και έχεις βρεγμένα χείλη
και έχεις μάτια που κοιτούν την ψυχή.
Δεν θα μάθω ποτέ αν μου ζήτησες να φύγω μαζί σου
γιατί μόνο σε κοιτούσα και σε αγαπούσα μες τον κόσμο τον δικό μου.
Θυσίασα μια απόφαση για να σε κοιτώ.
Θα έδινα μια ζωή για να σε κοιτώ.
Θα χάριζα όλα μου τα υπάρχοντα για να στέκομαι σκιά του κορμιού σου
και τις νύχτες ήσυχα θα χανόμουν μες την ανάσα σου
ανάσα μου
χαμένες ευκαιρίες που πονούν σαν ένα τέλος.
Δεν ξεκινήσαμε ποτέ για το ταξίδι που μου 'χες τάξει
δεν επισκεφτήκαμε τις κοιλάδες που ζωγραφίσαμε στα χαρτιά
όμως εγώ ψάχνω μια "Αλεξάνδρεια"
απεγνωσμένα και ακούραστα.
Άλλοι χτίζουν σπίτια
εγώ θέλω να σε φωλιάσω
σε μια στιγμή του χρόνου, εκεί γύρω στο 1855
κοντά στην οδό Σερίφ.
Τα πρωινά θα σου φτιάχνω λευκά περιστέρια να πετούν έξω από το παράθυρό μας
και μουσική θα ντύνει τα δωμάτια με φως
θα΄ναι πάντα αρχές φθινοπώρου
γιατί έχει ενδιαφέρον η ψύχρα όταν σουρουπώνει.
Λευκά υφάσματα
βιβλία
σημειώσεις
και τα πινέλα.
Θέλω εκεί να γίνεις ο ποταμός
και εγώ η γη
να με ποτίζεις
και να ανθίζω για εσένα.

Erina  Espiritu