Μείνε λιγάκι ..

"....Μείνε λιγάκι ακόμη. Βράδιασε. Το χρυσόμαλλο δέρας που λέγαμε ..
- Ω, η σκέψη έρχεται αργά σ' εμάς τις γυναίκες - ξεκουράζει κάπως. 

Αντίθετα,
οι άντρες δε σταματούν ποτέ τους να σκεφτούν, - ίσως φοβούνται, ίσως δε
θέλουν να δουν κατάματα το φόβο τους, να δουν την κούρασή τους, να ξε-
κουραστούνε - δειλοί, ματαιόδοξοι, πολυάσχολοι, προχωρούν στο σκοτάδι. 

Τα ρούχα τους μυρίζουν πάντα καπνό 

από μια πυρκαγιά που πλάι της ή μέσα της είχαν περάσει χωρίς να το ξέρουν. 

Γδύνονται γρήγορα, 

ρίχνουν τα ρούχα τους στο πάτωμα, πέφτουν στην κλίνη.

 Όμως και το ίδιο τους το σώμα μυρίζει καπνό, - τους ναρκώνει. 

Μες στο τρίχωμα του στήθους τους έβρισκα, σαν κοιμόνταν πια, κάτι λεπτά, καμμένα φύλλα
ή κάτι πούπουλα σταχτόμαυρα από πουλιά σκοτωμένα. 

Τότε
εγώ τα μάζευα και τα φυλούσα σε μια κασετίνα - τα μόνα σημάδια μιας μυστικής επαφής - 

ποτέ δεν τους τάδειξα - δε θα τ' αναγνώριζαν. 

Κάποιες στιγμές, ω, ναι, ήταν ωραίοι - έτσι γυμνοί, παραδομένοι στον ύπνο,
εντελώς απροσποίητοι, αφημένοι, με τα μεγάλα, δυνατά σώματά τους
υγρά, μαλακωμένα, σαν θορυβώδη ποτάμια 

που κυλήσαν από ψηλά βουνά σε γαλήνια πεδιάδα, 

ή σαν παιδιά εγκαταλειμμένα. 

Τότε τους αγαπούσα πράγματι, σα να τους γέννησα εγώ. 

Παρατηρούσα τα μακριά ματόκλαδά τους
κ' ήθελα να τους πάρω μέσα μου για να τους προφυλάξω, ή έτσι να ζευγαρώσω μ' ολόκληρο το σώμα τους. 

Κοιμόταν. 

Κι ο ύπνος σου επιβάλλει  το σεβασμό, 

γιατί 'ναι τόσο σπάνιος. 

Πάνε κι αυτά. 

Ξεχαστήκαν.... " 

από την " Ελένη "  του Γ. Ρίτσου