Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

''Ν.'' Stephen King (μέρος 2-β)





Ώστε το μέτρημα είναι σημαντικό, λέω εγώ, αλλά το άγγιγμα είναι πιο σημαντικό. Τι είναι ανώτερο κι απ το άγγιγμα;

’Η τοποθέτηση’’ λέει και ξαφνικά αρχίζει να τρέμει σύγκορμος, σαν σκυλί παρατημένο έξω στην παγωμένη βροχή.  ‘’Ω Θεέ μου’’

Ξαφνικά ανακάθεται και κρεμάει τα πόδια  του απ το πλάι του ντιβανιού. Στο τραπέζι δίπλα του, εκτός απ το Αιώνιο Κουτί Με Τα Κλίνεξ, υπάρχει ένα ανθοδοχείο με λουλούδια. Με πολύ γρήγορες κινήσεις, μετακινεί το κουτί και το ανθοδοχείο έτσι ώστε να βρεθούν διαγώνια το ένα σε σχέση με το άλλο. Ύστερα παίρνει δύο απ τις τουλίπες  και τις τοποθετεί μίσχο με μίσχο, έτσι που το ένα άνθος ν΄αγγίζει το κουτί με τα Κλίνεξ και το άλλο το ανθοδοχείο
‘’Αυτό διώχνει τον κίνδυνο’’ λέει. Διστάζει, ύστερα κουνάει το κεφάλι σα να έχει επιβεβαιώσει μες στο μυαλό του ότι αυτό που σκεφτόταν είναι το σωστό.  ‘’Προστατεύει την τάξη του κόσμου’’ Κομπιάζει πάλι.  ‘’Για την ώρα’’



Κοιτάζω το ρολόι μου. Ο χρόνος ας έχει τελειώσει κι έχουμε κάνει αρκετά για μια μέρα.
Την επόμενη βδομάδα, λέω. Την ίδια ώρα, στην ίδια εκπομπή.  Μερικές φορές μετατρέπω αυτό το αστειάκι σε ερώτηση, αλλά όχι στην περίπτωση του Ν.  Πρέπει να ξαναρθεί και το ξέρει.
‘’Δεν υπάρχει μαγική γιατρειά, έτσι ; ‘’ ρωτάει. Αυτή τη φορά το χαμόγελο είναι τόσο θλιμμένο, που σχεδόν με πονάει να το βλέπω.
Του λέω ότι ίσως αισθανθεί καλύτερα. (Αυτό το είδος θετικής υποβολής ποτέ δε βλάπτει, όπως όλοι οι ψυχίατροι ξέρουν)   Κατόπιν του λέω να πετάξει τα Άμπιεν και ‘’τα χάπια με την πράσινη νυχτοπεταλούδα’’  - τα Λουνέστα υποθέτω. Αν δε φέρνουν αποτέλεσμα τη νύχτα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να του δημιουργήσουν προβλήματα τις ώρες που είναι ξύπνιος. Το να  αποκοιμιέται στο τιμόνι την ώρα που οδηγεί στον αυτοκινητόδρομο δε θα λύσει κανένα απ τα προβλήματά του
‘’Όχι, ‘’ λέει.  ‘’Υποθέτω πως όχι. Γιατρέ, δε συζητήσαμε ποτέ τη ρίζα του προβλήματος. Ξέρω ποια είναι…’’
Την επόμενη εβδομάδα ίσως φτάσουμε και σ αυτό , του λέω. Στο μεταξύ, θέλω να φτιάξει έναν πίνακα χωρισμένο σε τρία τμήματα – μέτρημα, άγγιγμα και τοποθέτηση- και να τον ενημερώνει καθημερινά. Θα το κάνει αυτό;
‘’Ναι’’ λέει.
Τον ρωτάω , σχεδόν αδιάφορα, αν του έχει γεννηθεί ποτέ η επιθυμία να αυτοκτονήσει.
‘’Μου έχει περάσει απ το νου, αλλά έχω πάρα πολλά να κάνω’’
Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα και μάλλον ανησυχητική απάντηση.

Του δίνω την κάρτα μου και του λέω να μου τηλεφωνήσει – μέρα ή νύχτα – αν η ιδέα της αυτοκτονίας αρχίσει να του φαίνεται πιο ελκυστική  Λέει ότι θα το κάνει. Αλλά, βέβαια , σχεδόν όλοι τους το υπόσχονται.
‘’Στο μεταξύ’’ του λέω στην πόρτα, βάζοντας το χέρι μου στον ώμο του,   ‘’συνέχισε να διατηρείς μια σταθερή σχέση με τη ζωή’’
Με κοιτάζει , χλωμός και αγέλαστος τώρα, ένας άντρας που τον ξεσκίζουν αόρατα πουλιά.  ‘’Εχεις διαβάσει ποτέ το  Ο Μέγας Θεός Παν του Άρθρουρ Μάχεν’’ ;
Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά
‘’Είναι η πιο τρομακτική ιστορία που γράφηκε ποτέ’’ λέει.  ‘’Σε κάποιο σημείο, ένας απ τους ήρωες λέει «Ο πόθος πάντα υπερισχύει»  Αλλά αυτό που εννοεί δεν είναι ο πόθος. Αυτό που εννοεί, είναι ο καταναγκασμός.

Πάξιλ;  Ίσως Πρόζακ Αλλά κανένα απ τα δύο προτού προσδιορίσω καλύτερα το στίγμα αυτού του ενδιαφέροντος ασθενούς.





7 Ιουνίου 2007
14 Ιουνίου 2007
28 Ιουνίου 2007

Ο Ν. φέρνει την ΄εργασία΄  του στην επόμενη συνεδρία μας , όπως ακριβώς το περίμενα. Υπάρχουν πολλά πράγματα σ αυτό τον κόσμο στα οποία δεν μπορείς να βασιστείς και πολλοί άνθρωποι που δεν μπορείς να εμπιστευτείς, αλλά οι πάσχοντες από ΙΨΔ, εκτός κι αν πεθάνουν, σχεδόν πάντα ολοκληρώνουν ό,τι αναλαμβάνουν.
Από μια άποψη, οι πίνακές του είναι αστείοι. Από μια άλλη, ειλικρινά τρομακτικοί. Στο κάτω κάτω είναι λογιστής και υποθέτω ότι έχει χρησιμοποιήσει ένα απ τα λογιστικά προγράμματά του για να δημιουργήσει τα περιεχόμενα του φακέλου που μου δίνει πριν προχωρήσει στο ντιβάνι. Είναι λογιστικά φύλλα . Μόνο που αντί για επενδύσεις και καταχωρίσεις εσόδων-εξόδων, αυτοί οι πίνακες καταγράφουν με λεπτομέρεια το περίπλοκο πεδίο των ιδεοληψιών του Ν.   Τα δυο πρώτα φύλλα επιγράφονται ΜΕΤΡΗΜΑ, τα επόμενα δύο ΑΓΓΙΙΓΜΑ  και τα τελευταία έξι ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ.   Καθώς τα φυλλομετρώ, απορώ πού βρίσκει χρόνο για άλλες δραστηριότητες. Ωστόσο οι πάσχοντες από ΙΨΔ σχεδόν πάντα βρίσκουν έναν τρόπο. Η ιδέα των αόρατων πουλιών μου ξανάρχεται. Τα βλέπω κουρνιασμένα σε όλο το σώμα του Ν., να ξεσκίζουν τη σάρκα του με αιματηρά ραμφίσματα

Όταν σηκώνω τα μάτια, έχει ξαπλώσει στο ντιβάνι, γι άλλη μια φορά με τα χέρια πλεγμένα σφιχτά πάνω στο στήθος του. Και έχει αλλάξει τη διάταξη του ανθοδοχείου και του κουτιού με τα χαρτομάντηλα, έτσι ώστε να συνδέονται πάλι σχηματίζοντας μια διαγώνιο πάνω στο τραπέζι. Τα λουλούδια σήμερα είναι λευκοί κρίνοι. Βλέποντάς τα έτσι τοποθετημένα, μου θυμίζουν κηδεία.

‘’Σε παρακαλώ, μη μου ζητήσεις να τα ξαναβάλω όπως ήταν’’  λέει απολογητικά αλλά σταθερά.  ‘’Θα φύγω αν είναι να κάνω κάτι τέτοιο’’

Του λέω ότι δεν έχω καμία πρόθεση να του ζητήσω να τα ξαναβάλει όπως ήταν. Του δείχνω τα λογιστικά φύλλα και τον συγχαίρω για την επαγγελματική δουλειά του. Ανασηκώνει τους ώμους. Ύστερα τον ρωτάω αν αποτελούν μια γενικότερη επισκόπηση ή αν καλύπτουν απλά την τελευταία βδομάδα .
‘’Μόνο την τελευταία βδομάδα’’ λέει. Λες και το ζήτημα δεν τον ενδιαφέρει. Υποθέτω ότι έτσι συμβαίνει. Ένας άντρας που τον ραμφίζουν μέχρι θανάτου πουλιά , λίγο μπορεί να ενδιαφέρεται για τις προσβολές και τις βλάβες που εχει υποστεί τον τελευταίο χρόνο, ή ακόμα και την τελευταία βδομάδα. Έχει στο νου του το παρόν. Και, ο Θεός ας τον σπλαχνιστεί, το μέλλον.
Πρέπει να υπάρχουν δύο με τρεις χιλιάδες καταχωρίσεις εδώ, λέω

‘’Πες τα περιστατικά. Εγώ έτσι τα λέω. Υπάρχουν εξακόσια τέσσερα περιστατικά μετρήματος, οκτακόσια εβδομήντα οκτώ περιστατικά αγγίγματος και δύο χιλιάδες διακόσια σαράντα έξι περιστατικά τοποθέτησης. Όλοι ζυγοί αριθμοί, σημειωτέον. Σύνολο, τρεις χιλιάδες εφτακόσια είκοσι οκτώ, το οποίο επίσης έιναι ζυγός αριθμός. Αν προσθέσεις τα μεμονωμένα ψηφία αυτού του νούμερου -3728- παίρνεις άθροισμα είκοσι, το οποίο επίσης είναι ζυγός αριθμός. Καλός αριθμός’’  Γνέφει καταφατικά, σα να το επιβεβαιώνει στον εαυτό του.  ‘’Αν τώρα διαιρέσεις το 3728 με το 2, παίρνεις πηλίκιο 1864. Τα ψηφια του 1864 μας δίνουν άθροισμα 19, το οποίο είναι ένας ισχυρός μονός αριθμός. Ισχυρός και κακός’’   Τον διαπερνάει ένα σύντομο ρίγος.  
‘’Πρέπει να είσαι  πολύ κουρασμένος’’ λέω
Σ αυτό δε λέει τίποτε, δε γνέφει καν, αλλά απαντάει παρόλα αυτά. Δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά του Δεν έχω διάθεση να τον επιβαρύνω κι άλλο, αλλά αντιλαμβάνομαι ένα γεγονός: αν δεν αρχίσουμε αμέσως αυτή τη δουλειά ‘’χωρίς χασομέρια’’ όπως λέει και η αδερφή μου η Σίλα,  σύντομα δε θα είναι καν σε θέση να την κάνει. Ήδη μπορώ να διακρίνω μια επιδείνωση στην εμφάνισή του (τσαλακωμένο πουκάμισο, απρόσεκτο ξύρισμα, μαλλιά που χρειάζονται επειγόντως κούρεμα) κι αν ρωτούσα τους συναδέλφους γι αυτόν, σχεδόν σίγουρα θα τους έβλεπα ν΄ανταλλάσσουν εκείνες τις κλεφτές ματιές που λένε τόσα πολλά. Τα λογιστικά φύλλα είναι εκπληκτικά με τον τρόπο τους, αλλά είναι φανερό ότι οι δυνάμεις του Ν. φθίνουν. Μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή απ το να σπεύσουμε κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος, και ώσπου να φτάσουμε σ΄εκείνη την καρδιά, δε θα βοηθήσει ούτε το Πάξιλ ούτε το Πρόζακ ούτε ο,τιδήποτε άλλο .
Τον ρωτάω αν είναι έτοιμος να μου πει τι συνέβη τον περασμένο Αύγουστο.
‘’Ναι’’ λέει. ‘’Γι αυτό ήρθα’’   Παίρνει μερικά χαρτομάντηλα απ το Αιώνιο Κουτί και σκουπίζει τα μάγουλά του. Κουρασμένα. ‘’όμως γιατρέ… είσαι σίγουρος ; ‘’
Ποτέ πριν ασθενής δε μ΄έχει ρωτήσει κάτι τέτοιο, ούτε μου έχει μιλήσει με τέτοιο τόνο απρόθυμης συμπόνοιας. Όμως του λέω, ναι, είμαι σίγουρος. Η δουλειά μου είναι να τον βοηθήσω, αλλά για να το κάνω αυτό, πρέπει πρώτα ο ίδιος να θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του.
‘’Ακόμα κι αν έτσι κινδυνέψεις να καταλήξεις όπως είμαι εγώ τώρα; Γιατί θα μπορούσε να συμβεί αυτό.
Είμαι μπερδεμένος, αλλά νομίζω – ελπίζω – ότι δεν έχω φτάσει στην κατάσταση του ανθρώπου που θαλασσοπνίγεται κι έχει πανικοβληθεί τόσο ώστε να μη διστάσει να τραβήξει μαζί του στον πάτο όποιον θα προσπαθούσε να τον σώσει’’
Του λέω ότι δεν καταλαβαίνω απολύτως.
‘’Βρίσκομαι εδώ επειδή όλα αυτά μπορεί να είναι απλώς μες στο κεφάλι μου’’ λέει, και χτυπάει τους κόμπους των δαχτύλων του στον κρόταφό του, σα να θέλει να σιγουρευτεί ότι ξέρω πού βρίσκεται το κεφάλι του.  ‘’Αλλά μπορεί και να μην είναι. Πραγματικά δεν μπορώ να ξέρω. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είμαι μπερδεμένος. Κι αν δεν είμαι τρελός – αν αυτό που είδα και αισθάνθηκα στον Αγρό του Άκερμαν είναι πραγματικό – τότε κουβαλάω ένα είδος μόλυνσης. Την οποία θα μπορούσα να μεταδώσω σε σένα’’
Στον Αγρό του Άκερμαν. Το σημειώνω αυτό , παρόλο που όλα θα είναι καταγεγραμμένα στις κασέτες., ΄Όταν ήμασταν παιδιά, η αδερφή μου κι εγώ πηγαίναμε στο Σχολείο Άκερμαν, στο Χάρλοου, μια μικρή κωμόπολη στις όχθες του ποταμού Αντροσκόγκιν. Που δεν είναι μακριά από δω. Πενήντα χιλιόμετρα το πολύ.
Του λέω ότι θα το διακινδυνεύσω και προσθέτω – κι άλλη θετική ενίσχυση- ότι είμαι σίγουρος πως τελικά θα είμαστε κι οι δυο μας μια χαρά.
Βγάζει ένα κούφιο, μοναχικό γέλιο.  ‘’Ωραία που θα ταν’’ λέει.
Πες μου για τον Αγρό του Άκερμαν
Αφήνει έναν αναστεναγμό και λέει: ‘’ Βρίσκεται στο Μότον. Στην ανατολική όχθη του Αντροσκόγκιν’’
Στο Μότον. Μια πόλη μετά το Τσέστερ΄ς Μιλ.  Η μητέρα μας συνήθιζε ν αγοράζει γάλα και αυγά  από μια φάρμα στο Μότον.  Ο Ν. μιλάει για ένα μέρος που δε μπορεί ν απέχει περισσότερο από δώδεκα χιλιόμετρα από το αγρόκτημα που μεγάλωσα. Παραλίγο να πω Το ξέρω!
Δεν το λέω, αλλά με κοιτάει διαπεραστικά, σχεδόν σαν να έχει διαβάσει τη σκέψη μου. Ίσως και να τη διάβασε. Δεν πιστεύω στην τηλεπάθεια, αλλά δεν την απαξιώνω και τελείως.
‘’Μην πας ποτέ εκεί γιατρέ’ λέει. ‘’Μην το ψάξεις καν. Υποσχέσου μου’’
Του το υπόσχομαι. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμία διάθεση να πάω σε κείνη την ερημωμένη γωνιά του Μέιν. Είναι κοντά σε χιλιόμετρα, μακριά σε επιθυμία. Ο Τόμας Γουλφ είπε μια μεγάλη αλήθεια όταν τιτλοφόρησε το αριστούργημά του Δεν μπορείς να επιστρέψεις στο Σπίτι – δεν ισχύει για όλους  (η αδελφή Σίλα επιστρέφει συχνα, εξακολουθεί να διατηρεί στενές σχέσεις με πολλούς απ τους παιδικούς της φίλους) , αλλά ισχύει για μένα. Παρόλο που υποθέτω ότι εγώ θα τιτλοφορούσα το δικό μου βιβλίο Δε θέλω να επιστρέψω σπίτι. Εκείνο που θυμάμαι είναι τραμπούκοι με λαγώχειλα να διαφεντεύουν την παιδική χαρά, άδεια σπίτια με παράθυρα που έχασκαν δίχως τζάμια, σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα και ουρανούς που έμοιαζαν πάντα άσπροι και παγωμένοι και γεμάτοι κοράκια που τρέπονταν σε φυγή.
‘’Εντάξει’’ λέει ο Ν. και για μια στιγμή δείχνει τα δόντια του στο ταβάνι. Όχι επιθετικά. Είναι, είμαι απολύτως σίγουρος, η έκφραση ενός ανθρώπου που ετοιμάζεται να σηκώσει ένα μεγάλο βάρος, ξέροντας ότι θα πονάει ολόκληρος απ την καταπόνηση την επόμενη μέρα.  ‘’Δεν ξέρω αν μπορώ να το εκφράσω πολύ καλά, αλλά θα κάνω ό,τι περνά απ το χέρι μου. Το σημαντικό που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι μέχρι εκείνη τη μέρα του Αυγουστου, το πιο κοντινό πράγμα σε ιδεοψυχαναγκαστική συμπεριφορά που είχα παρουσιάσει ήταν να πετάγομαι μια τελευταία φορά στο μπάνιο πριν φύγω για τη δουλειά, για να βεβαιωθώ ότι ειχα βγάλει όλες τις τρίχες από τη μύτη μου’’
Ίσως αυτό να είναι αλήθεια. Πιιθανότατα όχι. Δε δίνω συνέχεια στο θέμα. Αντί γι αυτό, του ζητάω να μου διηγηθεί τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Και μου διηγείται. 
Για τις επόμενες τρεις συνεδρίες , μου διηγείται. Στη δεύτερη από κείνες τις συνεδρίες –εκείνη της 14ης Ιουνίου – μου φέρνει ένα ημερολόγιο. Είναι όπως λέμε το πειστήριο Υπ΄Αριθμόν Ένα.





Stephen King
"Ν"
από τις "ιστορίες του Λυκόφωτος"
μτφ Νεκτάριος Καλαϊτζής



(συνεχίζεται)


2 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Σύντομα ! :)

      (είναι λιγουλάκι φλύαρος, αλλά, αν και έχω διαβάσει άπειρα διηγήματα του είδους, κάτι με ΄κόλλησε΄ σ΄αυτό . Θα καταλάβεις φαντάζομαι στην πορεία)

      Διαγραφή