Γυναίκες..

1939, Σάο Σαλβαντόρ ντε Μπαϊα

Η αμερικανίδα ανθρωπολόγος Ρουθ Λάντες καταφθάνει στη Βραζιλία. Θέλει να δει πως ζουν οι μαύροι σε μια χώρα δίχως ρατσισμό. Την υποδέχεται στο Ρίο ντε Ζανέιρο ο υπουργός Οσβάλντο Αράνια. Της εξηγεί πως η κυβέρνηση πρόκειται να καθαρίσει τη βραζιλιάνικη φυλή, που έχει βρομίσει από το μαύρο αίμα, διότι το μαύρο αίμα ευθύνεται για την οπισθοδρόμηση της χώρας.

Από το Ρίο, η Ρουθ πηγαίνει στην Μπαϊα. Εκεί όπου κάποτε οι πλούσιοι αντιβασιλείς είχαν τον θρόνο τους, τη ζάχαρη και σκλάβους, τώρα η πλειονότητα είναι μαύροι, κι οτιδήποτε έχει ενδιαφέρον είναι μαύρου χρώματος, από τη θρησκεία και τη μουσική μέχρι το φαγητό. Ωστόσο, όλοι στην Μπαϊα πιστεύουν, ακόμα μέχρι και οι μαύροι, πως το λευκό δέρμα είναι ανώτερης ποιότητας. Όλοι, όχι. Η Ρουθ ανακαλύπτει την υπερηφάνεια της μαύρης φυλής στις γυναίκες των αφρικάνικων ναών.

Σ” εκείνους τους ναούς υπάρχουν μόνο γυναίκες, μαύρες ιέρειες, που δέχονται στο κορμί τους τους Θεούς της Αφρικής. Στρουμπουλές και καλογυαλισμένες σαν μπάλες κανονιού, προσφέρουν στους θεούς τα ευτραφή κορμιά τους, ίδια φιλόξενα σπίτια, όπου χαίρεσαι να περνάς την ώρα σου.

Σ” εκείνα τα σπίτια οι θεοί μπαίνουν κι αρχίζουν τον χορό. Οι γυναίκες, που έχουν καταβληθεί από τους θεούς, δίνουν θάρρος και παρηγοριά στον λαό, και από το στόμα τους ακούγονται οι φωνές της μοίρας.

Οι μαύρες ιέρειες της Μπαϊα έχουν εραστές, όχι συζύγους. 
Ο γάμος δίνει γόητρο αλλά σου στερεί την ελευθερία και χαρά. Καμία τους δεν επιθυμεί να παντρευτεί ενώπιον του ιερέα ή του δικαστή: καμιά δεν θέλει να είναι δεσμευμένη σύζυγος, γυναίκα του τάδε. Με το κεφάλι ψηλά και το ελαφρό λίκνισμά τους, οι ιέρειες περιφέρονται σαν βασίλισσες της Δημιουργίας. 
Με τον τρόπο αυτό καταδικάζουν τους άνδρες σε ένα αβάσταχτο μαρτύριο: 
Να ζηλεύουν τους θεούς.



Εντουάρντο Γκαλεάνο – Γυναίκες