Ο στόχος

Στις καταιγίδες καμώνομαι τη γενναία. 
Αλλά στούς κεραυνούς παραδίδομαι τρέμω.
Κι ενώ λένε πώς ο φόβος είναι η μόνη ίσως ασφαλής μας κρυψώνα,
εγώ πάω και κρύβομαι όπου πετύχω ασάφεια 
κι όπου μοιρολατρία στό γείσο των ημερολογίων.
στην κουφάλα ενός μύθου,
κάτω από τη φτερούγα μιας σφαίρας
μέσα στόν χειμωνιάτικο, οικογενειακό τάφο ενός γιασεμιού.

Μαρία Κοσσυφίδου

Εκτός αν βρω ξεκλείδωτη μιά φωτογραφία. Τρυπώνω και ασφαλίζομαι
-κι όχι να πεις
πώς ξεχωρίζει σ’ αυτήν καθαρά αν εσύ μου κρατάς το χέρι 
ή το άδειο γάντι μιας ευγενούς ασάφειας.
Αλλά μένω εκεί.
Φαίνεται κάπου θα έχω ακούσει
ότι η πιό ασφαλής μας κρυψώνα είναι η ασάφεια
ότι, αν μη τι άλλο,
επιβραδύνει να πέσει επάνω μας
της ραγδαίας σαφήνειας ο κεραυνός.

Η εμπλοκή με τις φωτογραφίες είναι
ότι σου παρέχουν τέτοια πλουσιοπάροχη οκνηρία
τόσο χαμογελαστή
που -ας ξεθύμανε η καταιγίδα έξω -
ούτε πού το σκέπτεσαι να φύγεις.

Μένεις εκεί μέχρι νεωτέρας φωτογραφίας.


Κική Δημουλά