"...Ότι επιθυμείτε, ναι κύριε, αλλά οι λέξεις είναι αυτές που
τραγουδάνε, οι λέξεις είναι αυτές που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν...
Τις αγαπάω, τρέχω στο κατόπι τους, τις φτάνω, τις αγκαλιάζω, τις δαγκώνω, τις εξαντλώ από έρωτα...
Αγαπώ πολύ τις λέξεις...
Τις αναπάντεχες...
Αυτές που λαίμαργα περιμένουμε, που εκστατικά ακούμε μέχρι που ξαφνικά να κάμουν μόνες τους την εμφάνισή τους...
Λαμποκοπούν σαν πολύτιμες χρωματιστές πέτρες, πηδάνε σαν ασημόψαρα, είναι αφρός, νήμα, μέταλλο, δροσιά...
Είναι έδεσμα... Τις πιάνω στα πεταχτά, όταν πηγαίνουν βουίζοντας και αρπάζοντας-τες, τις ξεπλένω, τις μαδάω, τις σερβίρω στο πιάτο μου με ένα σωρό καρυκεύματα...
Είναι καρπός... Τις αισθάνομαι στα χέρια μου κρυσταλλικές, παλλόμενες, φιλντισένιες, φυτικές, λαδερές, τις αισθάνομαι σαν φύκια, σαν αχάτες, σαν ελιές... Και τότε τις ανακατώνω, τις κτυπάω μέσα σ' ένα γουδί, τις λιώνω, τις πίνω, τις τρώγω λαίμαργα, ενώ άλλες τις αφήνω απείραχτες, μόνο τις στολίζω και τις απελευθερώνω...
Τις αφήνω σαν σταλαχτίτες μέσα στο ποίημά μου, τις αφήνω σαν κομματάκια μελαχροινό ξύλο που άφησε η θύελλα, σαν κάρβουνο που άφησε η φωτιά, σαν συντρίμμια ετερόκλιτα από ένα ναυάγιο που μας τα κάνει δώρο η τρικυμία της ζωής...
Τα πάντα βρίσκονται μέσα στις λέξεις...
Μια ιδέα ολόκληρη αλλάζει, επειδή μια λέξη μετατοπίστηκε ή γιατί μια άλλη κάθισε όπως μια βασιλοπούλα μέσα σε μια φράση που δεν την περίμενε η βασιλοπούλα και την υπόταξε...
Έχουνε σκιά, διαφάνεια, βάρος, φτερά, τρίχες οι λέξεις, έχουνε όλα εκείνα που τους πρόσθεσαν τα χάδια τόσων χρόνων των νερών του ποταμού, οι τόσες μεταναστεύσεις από πατρίδα σε πατρίδα, η ιδιότητά τους να ριζώνουν...
Είναι αρχαιότατες οι λέξεις και είναι προσφατότατες...
Ζούνε κρυμμένες μέσα σ' ένα φέρετρο, όπως ζούνε και πάνω στο μόλις ανοιγμένο μπουμπούκι ενός λουλουδιού..."
Πάμπλο Νερούδα, "Ωδή στις λέξεις", (μετάφραση: Τάσος Λιβέρης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου