Τα βράδια να κάθομαι θα 'θελα μαζί σου σε ξένα μπαλκόνια
το φως ζεστό να 'ταν κι η ατμόσφαιρα όχι πια τόσο φωτεινή
Θα τα πήγαινα καλά μαζί σου και θα ξε-ιδρώναμε από πάνω μας τη μέρα
Τότε, ναι τότε μπορεί και να σ' αγαπούσα.
Κι ύστερα, έτσι απλά
απλώνομαι μέσα σου
περνάμε στην ουσία
κι ύστερα ζούμε.
Και το χαμόγελό σου πέφτει σε μικρές μπουκίτσες
πάνω μου.
Τα βράδια να ιππεύσω μαζί σου θα 'θελα, καβάλα σ' άλογα ψηλά
κι οι αγροί, οι αγροί να λιώνουν κάτω από τα βήματά μας.
Ο ήλιος να πεθαίνει σαν ένα ζώο και να τον βλέπεις να ανοίγει τα μάτια διάπλατα.
Κι εμείς να εισβάλουμε στο κόκκινό του και να πεθαίνουμε μαζί του.
ένα ποίημα του Konstantin Wecker
σε μετάφραση της Σοφίας Γεωργαλλίδη
από τη σελίδα της εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου