Η Θλίψη και η οργή

Σ' ΕΝΑ ΜΑΓΕΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι με­ταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν ...
Σ' ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά ...

Ήταν µια φορά κι έναν καιρό ... µια πανέμορφη λίμνη.
Ήταν µια λίμνη µε νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς ...

Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπή­καν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ' το νερό ...

Αλλά η οργή είναι τυφλή - ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. 
Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ' το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε ...
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να µην είναι το δικό της αλλά της θλίψης ...
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.


Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και -χωρίς καμία βιασύνη- ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, 
τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.

Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή.
Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.


Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά αν στα­ματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλα­βαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι µόνο µια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη.

 Πηγή:  “Ιστορίες να σκεφτείς”,  JorgeBucay, Εκδ. Opera, 1997