οι Μεγάλοι Ανικανοποίητοι ..

 Ήταν ένας κόσμος φτιαγμένος για εκείνη την παράξενη ράτσα ανθρώπων που βλέπουν τον πολιτισμό σαν φυλακή κι αρνούνται να περπατήσουν σε δρόμους που πάτησαν άλλοι, προτιμώντας ν ανοίγουν τα δικά τους μονοπάτια. Ποτέ δεν υπήρχαν πολλοί απ αυτή την ατίθαση ράτσα, αλλά ήταν χάρη σε ανθρώπους σαν κι αυτούς που πρώτα κατακτήθηκε η Γη και μετά τ΄αστέρια.

Ήταν οι Μεγάλοι Ανικανοποίητοι , οι Ανυπόταχτοι κι οι Παρείσακτοι,  οι Αληθινοί Επαναστάτες. Όλοι όσοι κεντρίζονταν απ τους δικούς τους προσωπικούς θεούς ή δαίμονες και δεν προσκυνούσαν τις κοινωνίες.  Πώς να τις προσκυνήσουν όταν ήταν αυτοί που έπλαθαν τις κοινωνίες -για να τις κληροδοτήσουν σε άλλους κι οι ιδιοι να συνεχίσουν σε πιο απάτητα μονοπάτια-  αναζητώντας μια  απελευθέρωση και μια ολοκλήρωση.  Δεν ήξεραν ποια είναι αυτή, μα θα τη γνώριζαν όταν την έβρισκαν.
Σαν πείνα μια ανέκφραστη λαχτάρα τους κατάκαιγε τα σωθικά - και το καταλάγιασμα αυτής της πείνας ήταν το μόνο κριτήριο ότι είχαν βρει τελικά αυτό που γύρευαν. Αλλά, κάθε φορά που γινόταν αυτό, μια νέα και πιο δυνατή πείνα τους έκανε να ξεκινήσουν ξανά σε αναζήτηση του απρόσιτου, του ουράνιου τόξου. 
Τους ξεχώριζες και μ έναν άλλον τρόπο αυτούς τους δαμαστές των νέων κόσμων . οι τάφοι τους - οι λιγοστοί που βρίσκονταν- ήταν οι πιο μοναχικοί , κατάσπαρτοι στους αγριότοπους των άστρων. Ήταν ακριβώς το κοιμητήρι που τους ταίριαζε.

Κοντολογίς, ήταν εκείνοι που ξεχείλιζαν από κάτι που καμιά κοινωνία δεν ήταν αρκετά πλατιά για να τους κρατήσει στη χρυσή φυλακή της. 
Οι άλλοι, οι πολλοί, απλά ακολουθούσαν

[...]

 
Γιώργος Μπαλάνος *
από το υπέροχο "Μονοπάτια των άστρων" 

* Μικρή Αυτοβιογραφία

"Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, γεννήθηκα την περασμένη χιλιετία στην Αθήνα και μάλιστα ακριβώς μόλις λίγα μέτρα από τη βάση του βράχου κάτω από την Ακρόπολη, στην Πλάκα. Δεν είναι απόλυτα διαπιστωμένο ότι για εκεί με προόριζε ο πελαργός, επειδή μόλις συνειδητοποίησα ότι σκόπευε να με αφήσει κάπου στην Αθήνα τον δάγκωσα άγρια στο πόδι – και σίγουρα θα ήταν κουτσός μέχρι σήμερα, αν δεν τύχαινε να μην έχω ακόμη δόντια τότε, λόγω ηλικίας. Τώρα έχω, μέχρι να τα χάσω πάλι λόγω ηλικίας.Όπως και ’να χει, γεννήθηκα εντελώς απρόθυμα –γκρινιάζοντας, γρυλίζοντας και μουρμουρίζοντας– συνήθειες που τις έχω ακόμη.
Την αρχαία εκείνη εποχή που συνέβη το παραπάνω δραματικό επεισόδιο με τον πελαργό, η Αθήνα ήταν ακόμη υπό γερμανική κατοχή – οι Γερμανοί κατακτητές είχαν τραβήξει πολλά κατά τη διαμονή τους στη χώρα μας, αλλά άντεχαν ακόμη. Μετά –αν και δεν το ανακοίνωσε η τηλεόραση γιατί, ευτυχώς, δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη– έμαθαν τι είχε φέρει ο πελαργός και, πλέον, δεν άντεξαν άλλο. Έφυγαν άρον-άρον από την Ελλάδα. Μπορεί, μάλιστα, και να πρόλαβαν και τον πελαργό, που απομακρυνόταν κούτσα-κούτσα και δεν μπορούσε να πετάξει γρήγορα… 

Μετά μεγάλωσα. Μεταξύ άλλων κακών συνηθειών, έμαθα και να διαβάζω.Μην έχοντας αρκετά χρήματα για να συχνάζω σε νυχτερινά κέντρα και μεζεδάδικα, άρχισα να συχνάζω σε βιβλιοθήκες. Εκεί, δυστυχώς, δεν μπορούσα να τσιμπώ τις κοπέλες που τυχόν βρίσκονταν στο χώρο –επειδή στις βιβλιοθήκες επιβάλλεται η σιωπή, και οι κοπέλες θα τσίριζαν. Έτσι, αναγκαστικά, άρχισα να διαβάζω τα βιβλία.Πάντως, μόλις κατάλαβα ότι μεγάλωσα, άρχισα να γκρινιάζω, να γρυλίζω και να μουρμουρίζω – σας είπα: μου είχε γίνει συνήθεια, την οποία και διατηρώ ακόμη.
Δεν είχα καλά-καλά μεγαλώσει, κι εξαιτίας των κακών συνηθειών που είχα αποκτήσει με το διάβασμα, άρχισα να γράφω.Και κάποιοι από σας να με διαβάζετε– και μια νέα λαμπρή σελίδα άνοιξε στην Ιστορία…

Η σειρά σας τώρα να αρχίσετε να γκρινιάζετε, να γρυλίζετε και να μουρμουρίζετε.Μην το κάνετε, γιατί, σίγουρα, όλα αυτά θα γραφτούν κάποτε με χρυσά γράμματα στην Ιστορία.Τέλος πάντων, μπορεί κι επίχρυσα–– ή και με μαρκαδόρο στις τουαλέτες της."

(από το  Locus7. gr )