Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

η μάχη της αγάπης


-------------------
Η μάχη της αγάπης ξεκίνησε μόλις οι δυο στρατοί παρατάχθηκαν ο ένας έναντι του άλλου.
Στην αρχή έπεσαν τα αγαπημένα, πανάρχαια λόγια των εραστών και οι αγωνιώδεις ψίθυροι που ο άνεμος μετέφερε απ το ένα στρατόπεδο στο άλλο.
Η κλαγγή των σπαθιών ήταν τα φιλιά μας.
Οι στεναγμοί των πληγωμένων, οι ανασασμοί μας.

- " Αυτή η φορά δεν είναι σαν τις άλλες " έλεγες. " Δεν είναι πόλεμος "
-" Πάντα πόλεμος είναι " και πρόσθετα και άλλο κάψιμο και πέτρα στα χείλια.
-" Πάντα θα σ αγαπώ " μου φώναζες.
Μα εγώ δεν καταλαβαίνω πια αυτή τη γλώσσα,
εγώ, ακούω μόνο τα λόγια του Άνουβι, του θεού του Κάτω κόσμου.
Τις νύχτες τριγυρνώ στα ερειπία των πυραμίδων,
τρώω ψωμί νοτισμένο απ την υγρασία των ανοιχτών τάφων,
σκάβω το παρελθόν μου στην κοιλάδα των Βασιλέων και βρίσκω το πρόσωπό μου πλάι σε όπλα και χρυσάφια.

Τις νύχτες χωρίς φεγγάρι βουτώ με λύσσα στη λάσπη του Νείλου και ακολουθώ το μυστήριο φως της σκηνής σου. Αποκρυπτογραφώ τα λάβαρα με τη μορφή σου, μα δε βγάνω άκρη.
Οι στρατιώτες μου, κάτι τύποι με θολά μάτια και κίτρινο δέρμα, στριμώχνουν τους υπασπιστές σου στις όχθες του ιερού ποταμού και λεηλατούν τα μυστικά της φυλής σου.
Ακούς όπερα και διαβάζεις τους κλασικούς ?
Νηστεύεις και προσεύχεσαι κοιτώντας τον ουρανό ?
Πίνεις κρασί,
χορεύεις,
α- γα- πάς ??

Τί να σημαίνουν άραγε τούτα τα μυστικά για μένα που είμαι χιλιάδων ετών και που στο πήλινο σώμα μου έχουν μείνει μόνο το χνάρια μιας Γραμμικής Α, κατάλοιπα κι αυτά μιας πυρκαγιάς του βασιλικού ανακτόρου.
Μινωίτισσα ή Αμαζόνα
με ιστορία ή πιο παλιά απ όλα αυτά.
Μόνο της πάλης ο σάλαγγος κυλά στις αρτηρίες μου και το θολό βλέμμα μου, όμοιο με αγρίμι τρελαμένο ξέρει μόνο να καταπίνει τους αμμόλοφους και να με πετά βορά στον Σιμούν και στα δευτερόλεπτα.

Τί να σημαίνουν τα μυστικά σου,
τα φτερά και τα μελάνια,
οι πάπυροι και τα χειρόγραφα με τα παραδείσια πουλιά στα περιθώρια..
Τί υλικό έχουν τα όπλα σου,
τί δύναμη μαγική
και μοιάζεις τόσο ήρεμος και διαυγής σαν το νερό των οάσεων ?

Μαζεύω τα σπαθιά και τ άλογά μου.
Τ ακόντια και τα δηλητηριασμένα βέλη.
Τα σπιρούνια και τη φουντωτή μου περικεφαλαία.
Θα πατάξω, εγώ, το αγέρωχο χαμόγελο της Γνώσης σου.
Θα κουρσέψω τα βιβλία και τις ιστορίες σου.
Όλες οι χίλιες νύχτες της Χαλιμάς θα γίνουν μία και μοναδική.
απόψε,
θα βάλω τα καλά μου, θα βάψω τα μάτια μου,
θα σου φέρω σμύρνα και λιβάνι,
θα μάθω τη γλώσσα σου και θα σου πω πως σ αγαπώ....

Το πρωί, μια κουρελιασμένη σημαία θα δηλώνει το νικητή...

Γιουλα αγαπακη



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου