η αναζήτηση του Ίρανου ....

Είναι που κάποιες νύχτες..

το μυαλό ταξιδεύει..

παρασυρμένο λίγο..

Είναι ακόμη..

που δε μπορώ ν αντισταθώ 

στη μαγεία , στο Παραμύθι, στ΄'Ονειρο..

"Ο νεαρός με τ΄αμπελόφυλλα στα μαλλιά μπήκε στη γρανιτένια πόλη του Τελόθ ..
......


"Είμαι ο Ίρανος κι έρχομαι από την Άιρα" είπε
"μια μακρυνή πόλη που μονάχα αμυδρά θυμάμαι και γυρεύω να βρω ξανά.
Είμαι τροβαδούρος και τραγουδώ τραγούδια που έχω μάθει σ΄εκείνη τη μακρυνή πόλη..
μόνη μου επιθυμία είναι να δημιουργώ ομορφιά από τα πράγματα που θυμάμαι από παιδί.
Η περιουσία μου είναι μικρές αναμνήσεις και Ονειρα..και μια Ελπίδα.."


Όταν οι κάτοικοι του Τελόθ άκουσαν αυτά τα λόγια άρχισαν να μουρμουρίζουν ..γιατί, αν και στη γρανιτένια πόλη δεν ακούγονται γέλια και τραγούδια, αυτοί οι κακόθυμοι άνθρωποι μερικές φορές κοιτάζουν την άνοιξη..

Κείνο το απόγευμα ο 'Ιρανος τραγούδησε, και κάποιος γέρος προσευχόταν κι ένας τυφλός είπε πως είδε..  Όμως οι περισσότεροι χασμουριόνταν, άλλοι γελούσαν και μερικοί τράβηξαν για ύπνο, γιατί ο Ίρανος δεν έλεγε τίποτε χρήσιμο.. απλά τραγουδούσε τις αναμνήσεις, τα όνειρα και τις ελπίδες του..

"Αχ Άιρα, πόλη από μάρμαρο και βήρυλλο....πόσο σ΄ έχω πεθυμήσει, Άιρα..
'Ημουν μικρός σα φύγαμε στην εξορία. Μα ο πατέρας μου ήταν βασιλιάς σου, κι εγώ θα ξαναγυρίσω μια μέρα σ΄εσένα, γιατί έτσι έχει ορίσει η Μοίρα.
Σ΄επτά χώρες σ΄έχω γυρέψει.. κάποια μέρα θα σε βρω , θα βασιλέψω στους δρόμους και στα παλάτια σου, και θα τραγουδώ γι ανθρώπους που με καταλαβαίνουν..
Είμαι ο Ίρανος, που κάποτε ήμουν πρίγκηπας της ΄Αιρα.."

Κείνη τη νύχτα οι κάτοικοι του Τελόθ έβαλαν τον ξένο να κοιμηθεί σ ένα στάβλο..

 (Μα το πρωί.. τον ανάγκασαν να διαλέξει..ή θα δούλευε σαν όλους..ή θα φευγε..
'Εφυγε, παρέα μ΄ένα μικρό αγόρι, με μεγάλα θλιμμένα μάτια ..ν΄αναζητήσουν  μαζί  την Άιρα )

"Εσύ θα με μάθεις πώς να ταξιδεύω, κι εγώ θ΄ακούω τα τραγούδια σου κάθε σούρουπο,
όταν τ΄αστέρια ανάβουν ένα ένα, φέρνοντας όνειρα στα μυαλά των ονειροπόλων.." είπε το αγόρι..
και κίνησαν μαζί..
Ταξίδευαν χρόνια.. από πολιτεία σε πολιτεία..το αγόρι μεγάλωσε, πολλά χρόνια θα πρέπει να ήρθαν και να φυγαν..

Το αγόρι δεν ήταν πια αγόρι, αλλά ο Ίρανος έμενε πάντα ίδιος, στόλιζε τα ξανθά μαλλιά του με αμπελόφυλλα και αρωματικά ρετσίνια από τα δάση..
Κι ήρθε μια μέρα που το αγόρι φαινόταν μεγαλύτερος απ΄ότι ο Ίρανος
Και κάποια νύχτα, ενώ το Φεγγάρι ήταν ολόγιομο, οι ταξιδιώτες έφτασαν σε μια πολιτεία...δεν ήταν η Άιρα..μα έμειναν, επειδή ο λαός του είχε πετάξει λουλούδια...κι είχε χειροκροτήσει τα τραγούδια του..

Δεν είναι γνωστό πόσο καιρό έμειναν εκεί,
μα κάποια μέρα ο βασιλιάς έφερε στο παλάτι κάποιες χορεύτριες από την έρημο του Λιράν και μελαμψούς αυλητές από το Ντρίνεν της Ανατολής, και μετά απ΄αυτό οι γιορταστές δεν πετούσαν και τόσο πολύ τα λουλούδια στον ΄Ιρανο όσο στις χορεύτριες..
Αν κι ο 'Ιρανος ένοιωθε βαθιά θλίψη, δεν έπαυε να τραγουδά τα όνειρά του για την 'Αιρα, την πόλη από μάρμαρο και βήρυλλο.
Υστερα, κάποια νύχτα το αγόρι, ένας χοντρός γέρος πια , πέθανε μέσα στα μετάξια του ντιβανιού του..
.κι ο 'Ιρανος έφυγε, ντυμένος μόνο στο πορφυρό ρούχο με το οποιο είχε έρθει και στολισμένος με καινούρια αμπελόφυλλα..
Περιπλανήθηκε στο ηλιοβασίλεμα, ψάχνοντας ακόμη τη χώρα που ΄χε γεννηθεί..και κάποιους που να τον καταλαβαίνουν , και να εκτιμούν τα όνειρα και τα τραγούδια του...

'Ετσι μια νύχτα, έφτασε στο χαμηλό καλύβι ενός γερου βοσκού...
"Μήπως ξέρεις πού μπορώ να βρω την 'Αιρα, την πόλη από μάρμαρο και βήρυλλο, εκεί όπου κυλάει ο γυάλινος Νιθρά κι οι καταρράχτες του τραγουδούν μέσ΄απο πράσινες κοιλάδες και δασωμένους λόφους?"
Ο βοσκός , τον κοίταξε για ώρα πολλή, παράξενα. λες και θυμόταν κάτι πολύ μακρινό....

Τελικά απάντησε..

"Ξένε, έχω πράγματι ακούσει γι αυτήν την ΄Αιρα και τ΄άλλα ονόματα που ανέφερες, αλλά έρχονται στο μυαλό μου μέσα απ΄την έρημο πολλών χρόνων.
Τα είχα ακούσει στη νιότη μου από τα χείλη ενός παιδικού μου φίλου, το γιο ενός ζητιάνου, που 'ταν παραδομένος σ΄αλλόκοτα όνειρα, κι έφτιαχνε ιστορίες για το Φεγγάρι, τα λούλουδα και το νοτιά..
Εμείς τον κοροϊδεύαμε, μ΄αυτός θεωρούσε τον εαυτό του γιο βασιλιά...
'Ηταν όμορφος σαν εσένα..μα γεμάτος τρέλλα.
Το ΄σκασε μικρός, για να βρει κάποιους ν΄ακούσουν τα τραγούδια και τα όνειρά του..
Μίλαγε για την Αιρα, πως κάποτε κατοικούσε κει σαν πρίγκηπας..αν κι εμείς τον ξέραμε από γεννησιμιού του...
'Οχι πως υπήρξαν ποτέ μαρμάρινη πόλη που να τη λένε ΄Αιρα, ή κάποιοι που να τους αρέσουν τα παράξενα τραγούδια, παρά μόνο μέσα στα παράξενα τραγούδια του παιδικού μου φίλου , του ΄Ιρανου, που ΄χει πια χαθεί...."

Και μέσα στο δειλινό, καθώς τ΄αστέρια έβγαιναν ένα ένα,
και το φεγγάρι έριχνε πάνω στο βάλτο μια ακτινοβολία σαν αυτή που ένα παιδί βλέπει την ώρα που το νανουρίζουν πλάι σ΄ένα παράθυρο,
ένας γέρος κατευθύνθηκε προς την κινούμενη άμμο του βάλτου.

Φορούσε ένα κουρελιασμένο πορφυρό ρούχο, κι ένα στεφάνι από μαραμένα αμπελόφυλλα,
και κοιτούσε μπροστά του λες κι έβλεπε τους χρυσούς θόλους μιας πανέμορφης πολιτείας που οι κάτοικοί της μπορούν να καταλάβουν το Ονειρο..

Εκείνη τη νύχτα,

έσβησε κάτι από τη νιότη και την ομορφιά του αρχαίου κόσμου..."

Αποσπάσματα από το διήγημα "η αναζήτηση του Ιρανου"
του Φιλιπ Λαβκραφτ
σε μια υπέροχη μετάφραση του αξεπέραστου Γ. Μπαλάνου