Ό,τι περιγράφω με περιγράφει

"Γιατί έκαψες τη στέγη μου ;" ρώτησα τη
φωτιά.
"Για να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα" μου απάντησε.
Από μιαν άποψη είχε δίκιο, τον έβλεπα
Όντως ανεμπόδιστα, αλλ’ ήταν τόσο άδειος,
Που έφτιαξα καινούρια στέγη αμέσως.

Ειν’ αρκετό το μέσα μου κενό, δεν θέλω κι άλλο
Πάνω απ’ το κεφάλι μου.

         ~~~ ---  ~~~~

Έρχονται αθόρυβα οι μέρες μου

-γάτες με πέλματα βελούδινα, ταχύτητα αστραπής -

τρίβονται μια στιγμή ανάμεσα στα πόδια μου

σκύβω να τις χαϊδέψω

έχουνε κιόλας φύγει.

Τα κόκαλά μας είναι κάτι
Πίφερα φλάουτα φλογέρες που ένας
Κακός θεός τα ‘φραξε με μεδούλι

Τα ‘θαψε κάτω από στρώματα πολλά
Σάρκας και λίπους κι είναι
Μια θλίψη τώρα τ’ άκουσμα των ήχων
Που βγαίνουν απ’ τα πλαδαρά κορμιά μας

Μια θλίψη ανυπόφορη όταν ξέρεις
Πως μέσα μας βαθιά υπάρχει τόση
Πνιγμένη μουσική.

από τα «Τέρατα»

~ ~ ~   ---   ~ ~ ~

Με ήτα η ζωή τελειώνει·

με ήττα, επίσης.

Ό,τι χαλάει ό,τι σπάζει,
περίτρανα τους γέροντες τρομάζει,
με το δικό τους τέλος ομοιάζει,
με το δικό τους τσάκισμα από του χρόνου
τις απρόσεχτες και βιαστικές κινήσεις. 

Γι' αυτό σιγά σιγά, προσεχτικά,
το βάρος του κορμιού τους
σε πολυθρόνες και καρέκλες αποθέτουν
και φέρνουνε στα χείλη το ποτήρι τους,
κρατώντας το σφιχτά, με τα δυο χέρια.
«Όσο κρατούν τα πράγματα, κρατώ κι εγώ»,
φαίνεται να 'ναι η κρυφή ελπίδα τους.

Εν' ασημένιο κέρμα το φεγγάρι,

που κάποτε τίναξαν στο διάστημα οι θεοί,

κορώνα γράμματα την τύχη παίζοντας αυτού του κόσμου,

εν' ασημένιο κέρμα που δεν έπεσε ποτέ,

αλλ' έμεινε εκεί, μετέωρο, στο χάος. 

Γι' αυτό

και δεν αποφασίστηκε ακόμα

η τύχη αυτού του κόσμου,

γι' αυτό κι αδιάκοπα

κοιτάμε μ' αγωνία το φεγγάρι,

μην πάει και πέσει

απ' του χαμού μας την πλευρά.

Όταν σου αναγγείλουνε το θάνατό μου,

κάνε ό,τι θα ’κανες αν σου χαρίζαν

εν’ άδειο βάζο.

Θα το γέμιζες λουλούδια•

έτσι δεν είναι;

ΕΛΕΗΣΟΝ ΣΕ


Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για να 'χεις
συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.
Έσφαλες όμως πλάθοντάς μας
κατ' εικόνα και ομοίωσίν σου,
πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.
Τώρα είσαι μόνος μέσα σ' ένα πλήθος μόνων.


Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά.

Κρατήσου μακριά 

απ΄τους συνανθρώπους σου,

μην τους ζυγώνεις

Μπορεί να σε κολλήσουν

επικίνδυνα όνειρα

Από τα πόδια ως την κορφή, 

μετριέται μόνο το ύψος.

Το ανάστημα, αρχινά

πάνω απ το κεφάλι

Αργύρης Χιόνης . Από το " Ό,τι περιγράφω με περιγράφει,"

art by Antoine Josse