Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Ο μικρός πρίγκηπας [ Κεφ 7 - 8 ]

  Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Ο μικρός πρίγκηπας 





Εκδ. Ενδυμίων 2007 



                                                                            



 Κεφάλαιο Έβδομο


Την πέμπτη μέρα, πάντα χάρη στο αρνάκι, τούτο το μυστικό της ζωής του μικρού πρίγκιπα μου αποκαλύφθηκε. Με ρώτησε κάπως απότομα, χωρίς κανένα άλλο πρόλογο, σα να ΄ταν αποτέλεσμα ενός προβλήματος που το ΄χε μελετήσει για πολύν καιρό χωρίς να εξωτερικεύει τις σκέψεις του

- Ένα αρνάκι, μια και τρώει τα μικρά δέντρα, τρώει και τα λουλούδια; 

- Ένα αρνάκι, τρώει ό,τι βρεθεί μπροστά του

- Ακόμα και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια;

- Ναι, ακόμα και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια. 

- Και τότε, σε τι τους χρησιμεύουν τα αγκάθια; 


Δεν το ήξερα αυτό.  Κείνη τη στιγμή ήμουνα πολύ απασχολημένος, καθώς προσπαθούσα να λασκάρω ένα μαγκωμένο μπουλόνι του κινητήρα μου. Ένιωθα ανήσυχος, γιατί η βλάβη έδειχνε να΄ναι πολύ σοβαρή καιτο νερό που λιγόστευε, άρχιζε να με κάνει να φοβάμαι το χειρότερο. 

- Και σε τι χρησιμεύουν τα αγκάθια;

Όταν έκανε μια ερώτηση , ο μικρός πρίγκιπας δεν υποχωρούσε ποτέ. Ήμουνα θυμωμένος με το μπουλόνι μου κι απάντησα αδιάφορα:

- Τ΄αγκάθια σε τίποτε δε χρησιμεύουν, είναι μια καθαρή κακοτροπιά από τη μεριά των λουλουδιών!

- Ω!

Όμως, ύστερα από ένα μικρό διάστημα σιωπής, μου πέταξε μ ένα είδος μνησικακίας: 

- Δεν σε πιστεύω! Τα λουλούδια είναι αδύναμα, λεπτούλικα. Δεν έχουν πονηριά. Επιβιώνουν όπως μπορούν.  Πιστεύουν πως είναι τρομερά με τ΄αγκάθια τους... 



Δεν έδωσα καμία απάντηση. Κείνη τη στιγμή σκεφτόμουνα: "Αν τούτο το μπουλόνι  συνεχίσει ν΄αντιστέκεται, θα το πετάξω έξω με μια σφυριά" 

Ο μικρός   πρίγκιπας διέκοψε πάλι τις σκέψεις μου 

- Και πιστεύεις εσύ πως τα λουλούδια... 

- Μα όχι ! Οχι βέβαια! Δεν πιστεύω τίποτε!   
Απάντησα έτσι αδιάφορα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Είμαι απασχολημένος,εγώ, με σοβαρά πράγματα! 


Με κοίταξε κατάπληκτος

- Με σοβαρά πράγματα! .... 

Με κοίταζε έτσι όπως ήμουν με το σφυρί στο χέρι, τα δάχτυλα μαύρα απ το γράσο, σκυμμένο πάνω από ένα πράγμα που του φαινόταν πάρα πολύ άσχημο. 

- Μιλάς κι εσύ όπως οι μεγάλοι! 

Τα λόγια του μ΄έκαναν να νιώσω ντροπή. Μα κείνος, δίχως καθόλου να με λυπηθεί, πρόσθεσε:

- Όλα τα μπερδεύεις εσύ, .... όλα τ΄ανακατώνεις!

Στ΄αλήθεια ήταν πολύ θυμωμένος. Κουνούσε στον αέρα τα χρυσόξανθα μαλλιά του: 

- Ήξερα έναν πλανήτη όπου υπάρχει ένας κύριος πολύ κόκκινος. Ποτέ του δεν είχε μυρίσει ένα λουλούδι. Ποτέ του δεν είχε κοιτάξει ένα αστέρι. Ποτέ του δεν είχε αγαπήσει κανένα. Ποτέ του δεν έκανε τίποτε άλλο εκτός από λογαριασμούς. Κι όλη τη μέρα έλεγε και ξανάλεγε συνέχεια: "Είμαι σοβαρός άνθρωπος! Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος! "  
κι αυτό τον έκανε να φουσκώνει από περηφάνεια.  Μα αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι ένα μανιτάρι! 

- Ένα τι ; 

- Ένα μανιτάρι! 

Ο μικρός πρίγκιπας είχε γίνει τώρα κατάχλωμος απ΄το θυμό του

- Τώρα και εκατομμύρια χρόνια, τα λουλούδια πετάνε αγκάθια . Κι όμως, τώρα και εκατομμύρια χρόνια τα αρνιά τρώνε τα λουλούδια. Δεν είναι λοιπόν σοβαρό θέμα να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί τα λουλούδια κουράζονται τόσο πολύ για να ξεπετάνε αγκάθια που ποτέ δεν χρησιμεύουν σε τίποτε ; Δεν είναι σημαντικό πρόβλημα ο πόλεμος ανάμεσα στα αρνιά και στα λουλούδια; Δεν είναι πολύ πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από τους λογαριασμούς ενός χοντρού κόκκινου κυρίου; 
Κι αν εγώ ήξερα ένα μοναδικό στον κόσμο λουλούδι, που δεν υπήρχε πουθενά αλλού, εκτός από τον πλανήτη μου και που ένα μικρό αρνί μπορεί να το καταστρέψει με μια χαψιά, έτσι, ένα πρωί , χωρίς καθόλου να σκεφτεί αυτό που κάνει, αυτό δεν είναι σημαντικό και σοβαρό θέμα ;

  







 Κοκκίνισε , κι ύστερα πρόσθεσε: 

- Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει . Σκέπτεται: "Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί..." 
Μα αν το μικρό αρνί φάει το λουλούδι, θα ναι για κείνον σα να είχαν ξαφνικά  σβηστεί όλα τ΄αστέρια! Κι αυτό δεν είναι σημαντικό!.... 


Δε μπόρεσε να προσθέσει τίποτε περισσότερο. Απότομα ξέσπασε σε λυγμούς. Είχε πέσει η νύχτα . Είχα παρατήσει τα εργαλεία μου . Άρχισα να χλευάζω τον εαυτό μου για το σφυρί μου, για το μπουλόνι μου, για τη δίψα , για το θάνατο. Πάνω σ΄ένα αστέρι, έναν πλαντήτη, τον δικό μου, τη Γη, βρισκόταν ένας μικρός πρίγκιπας που χρειαζόταν παρηγοριά ! 
Τον πήρα αγκαλιά. Τον κούνησα πέρα-δώθε, νανουρίζοντάς τον. Του ψιθύριζα: " Το λουλούδι σου δεν κινδυνεύει πια... Ζωγράφισα ένα φίμωτρο στο αρνάκι σου.. θα ζωγραφίσω και μια πανοπλία για το λουλούδι σου.. θα ... " 
Δεν ήξερα τι να πω.. Ένιωθα πολύ άσχημα, δεν ήξερα πώς να τον φέρω πιο κοντά μου ή να πάω εγώ πιο κοντά του. 

Είναι τόσο μυστηριακή η χώρα των δακρύων .     







 Κεφάλαιο Όγδοο


Έμαθε πολύ γρήγορα να ξεχωρίζει αυτό το λουλούδι . Πάνω στον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα, υπάρχαν πάντα πολύ απλά λουλουδάκια, στολισμένα με μια μονάχα σειρά από πέταλα και που δεν έπιαναν και πολύ τόπο, και που δεν ενοχλούσαν κανένα. 
Ένα πρωινό ξεπηδούσαν ανάμεσα στο χορτάρι κι ύστερα χάνονταν το βράδυ

Μα κείνο εκεί το λουλούδι, είχε φυτρώσει μια μέρα, από ένα σπόρο φερμένο κανείς δεν ξέρει από πού , κι ο μικρός πρίγκιπας το είχε παρακολουθήσει από πολύ κοντά αυτό το κλωναράκι που καθόλου δεν έμοιαζε με τ΄άλλα κλωναράκια. Θα μπορούσε να είναι ένα καινούριο είδος μπαομπάμπ.

   

 Μα το δεντράκι γρήγορα σταμάτησε να ψηλώνει, άρχισε μάλιστα να ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι. Ο μικρός πρίγκιπαςπου το παρακολουθούσε συνέχεια κι έβλεπε να βγαίνει ένα τεράστιο μπουμπούκι, ένιωθε πως θα πετιόταν κάτι θαυμαστό, μα το λουλούδι δε σταματούσε να ετοιμάζεται για να γίνει όμορφο, προφυλαγμένο από το πράσινο δωματικάκι του. 
Με πολλή προσοχή , διάλεγε τα χρώματά του. Ντυνόταν χωρίς βιασύνη. Ταίριαζε ένα ένα τα πέταλά του. Δεν θα θελε να παρουσιαστεί τσαλακωμένο όπως οι παπαρούνες. Δεν ήθελε να παρουσιαστεί  παρά μονάχα μέσα στην τέλεια ακτινοβολία της ομορφιάς του. Ε! ναι ! Ήταν πολύ φιλάρεσκο, ήθελε ν΄αρέσει ! 
Ο μυστηριώδης στολισμός του είχε κρατήσει λοιπόν, μέρες και μέρες. Κι ύστερα , να που ένα πρωί, ακριβώς την  ώρα που έβγαινε ο ήλιος, έκανε την εμφάνισή του 

Και τότε, το λουλούδι ,που τόσο με ακρίβεια ειχε δουλέψει, είπε καθώς χασμουριόταν : 

- Αχ! ΄μόλις ξύπνησα ... Σας ζητώ συγνώμη ... Είμαι ακόμη αχτένιστο...

Τότε ο μικρός πρίγκιπας δε μπόρεσε να συγκρατήσει το θαυμασμό του 

- Πόσο όμορφο είσαι ! 

- Δεν είναι έτσι ; απάντησε το λουλούδι . Κι έχω γεννηθεί την ίδια στιγμή που γεννήθηκε κι ο ήλιος.. 



Ο μικρός πρίγκιπας κατάλαβε πως ήταν λίγο ξιπασμένο, όμως ήταν και τόσο γοητευτικό !     


- Νομίζω ότι είναι η ώρα για το πρόγευμα, πρόσθεσε αμέσως μετά, θα χετε την καλωσύνη να με σκεφτείτε... 

Κι ο μικρός πρίγκιπας πολύ μπερδεμένος, αφού έφερε ένα ποτιστήριμε δροσερό νερό, περιποιήθηκε το λουλούδι. 



Όμως πολύ γρήγορα, άρχισε να τον στενοχωρεί με την κάπως ύποπτη ματαιοδοξία του.   




Μια μέρα ,σαν παράδειγμα, καθώς μιλούσε για τα τέσσερα αγκάθια του, είχε πει στον μικρό πρίγκιπα

- Μπορεί να ρθουν οι τίγρεις με τα νύχια τους !

- Δεν υπάρχουν τίγρεις στον πλανήτη μου, παρατήρησε ο μικρός πρίγκιπας, κι έπειτα  οι τίγρεις δεν τρώνε χορτάρι 

- Εγώ δεν είμαι χορτάρι, είχε απαντήσει ψιθυριστά το λουλούδι 

- Συγχωρείστε με .... 


- Καθόλου δε με φοβίζουν οι τίγρεις , μα με τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα ... δεν έχετε κάποιο παραβάν ;

"Το τρομάζουν τα ρεύματα  του αέρα... δεν είναι κάτι που φέρνει τύχη σ΄ένα φυτό" είχε παρατηρήσει ο μικρός πρίγκιπας. "Κάπως πολύπλοκο είναι τούτο το λουλούδι..." 

 

 - Το βράδυ θα με βάζετε κάτω από ένα γυάλινο δοχείο . 

- Κάνει  πολύ κρύο εδώ σε σας .. Είναι κάπως άβολα .. Εκεί απ΄ όπου έχω έρθει ... 


Αλλά δε συνέχισε. Είχε έρθει με τη μορφή σπόρου. Δε μπορούσε να ξέρει τίποτε από άλλους κόσμους. Ταπεινωμένο που άφησε νατο τσακώσουν καθώς ετοιμαζόταν να πει  ένα ψέμα τόσο ολοφάνερο, είχε βήξει δυο ή τρεις φορές για να κάνει το μικρό πρίγκιπα να στεναχωρεθεί 

- Εκείνο το παραβάν; 

- Πήγα να το πάρω, αλλά μου μιλήσατε !  


Τότε εκείνο δυνάμωσε το βήχα του για να κάνει το μικρό πρίγκιπα να νιώσει τύψεις που έγινε αιτία να κρυολογήσει. Έτσι εκείνος, παρόλη την καλή του θέληση, εξαιτίας της αγάπης του, άρχισε γρήγορα να κυριεύεται από αμφιβολίες. Πήρε στα σοβαρά λόγια χωρίς σημασία, κι είχε γίνει πολύ δυστυχισμένος

- Δε θα πρεπε να το είχα ακούσει, μου εμπιστεύτηκε, δεν πρέπει ποτέ ν ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά και το άρωμά τους . 
Το δικό μου γέμιζε με αρώματα τον πλανήτη μου, μα δεν ήξερα να τ΄απολαύσω" 

  



 Μου εκμυστηρεύτηκε ακόμη :

- Δεν κατάφερα τίποτε να καταλάβω τότε ! Θα πρεπε να κρίνω από τις πράξεις και όχι από τα λόγια του . Με πλημμύριζε αρώματα και λάμψη. Ποτέ δε θα είχα μπορέσει να φύγω . 
Θα έπρεπε να είχα μαντέψει την τρυφερότητα πίσω από τα άγαρμπα καμώματά του. 
Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά ! 

Αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω να τ΄αγαπώ.. 

                                               
                                               ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Προηγούμενο