Μην πιστέψεις στη θυσία και στην αγάπη, που θα σου επιβάλουν.
Με την έννοια της θυσίας δημιούργησαν την ενοχή. Την αγωνία της ενοχής, που είναι μια δουλεία του πνεύματος. Η πιο διαβρωτική δουλεία του ανθρώπινου προσώπου.
Πολέμησε όσο μπορείς, την ενοχή που γεννά μια τέτοια θυσία. Γιατί η αληθινή θυσία δεν γνωρίζει καμία ενοχή.
Την ενοχή την εφεύραν εκείνοι που πρόβαλαν ταπεινωτικά τη θυσία τους, για να καπηλευτούν συνειδήσεις. Μα αυτό είναι βλασφημία.
Η αγάπη δεν είναι αγάπη, όταν πηγάζει από το φόβο ή την ενοχή μιας θυσίας.
Η αληθινή θυσία, όπως και η αληθινή αγάπη, δεν ζητούν.
Η αληθινή θυσία, όπως και η αληθινή αγάπη, είναι μια ελευθερία του προσώπου. Και στην έννοια αυτή υπάρχει ο σεβασμός.
Ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει πως η αγάπη της μητέρας δεν είναι μια μεγάλη και σιωπηλή θυσία. Λέω σιωπηλή, για σένα. Φτωχαίνει, όταν τη λες καθημερινά, για να την κάνεις απαίτηση.
Και ποιος δεν άκουσε τη φράση «εγώ που θυσιάστηκα για σένα …»
Είναι μια φράση, που την ακούσαμε τόσο πολύ. Έτσι, που στο τέλος ταυτίστηκε με την ψυχή μας. Μετάλλαξε την αγάπη σε ενοχή.
Σίγουρα, η αληθινή αγάπη είναι η ωραιότερη θυσία, καθώς εκχωρείς στο πρόσωπο που αγαπάς όλο σου το είναι. Την ψυχή σου, την αγωνία σου, το πνεύμα σου, τη ζωή σου, τη σκέψη σου.
Όμως, αυτό το δόσιμο είναι μαζί και κέρδος.
Δίνοντας τον εαυτό σου, τον κερδίζεις! είπε ο ποιητής. Και έτσι είναι.
Πόσες φορές ένιωσα ευγνωμοσύνη για σένα. Γιατί εσύ μ’ έκανες να γνωρίσω το αληθινό νόημα της αγάπης.
Με σένα η αγάπη δεν είναι ανταλλαγή.
Εγώ σ’ έφερα στον κόσμο. Εγώ έχω χρέος να σου δώσω. Εσύ αν μ’ αγαπάς, αυτό θα είναι για μένα μια ευτυχία. Μα εγώ δεν έχω δικαίωμα να διεκδικήσω τίποτε άλλο από σένα, παρά να γίνεις ένας σωστός άνθρωπος.
Η αγάπη που προβάλει τη θυσία σαν ανταπόδοση, την ίδια στιγμή φτωχαίνει. Γιατί η αγάπη δεν έχει άλλο τίμημα, παρά την ίδια τη χαρά της προσφοράς της.
Μαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου,
από το πολύ τρυφερό βιβλίο της
«γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο»,
εκδ Κέδρος
