Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Ο μικρός πρίγκηπας [ Κεφ 1 - 4 ]

                                                      


                                                      Αντουάν Ντε  Σαιντ-Εξυπερύ

        Ο μικρός πρίγκηπας
     


 

                                                                                                Εκδόσεις Ενδυμίων 2007     







Στον Leon Werth

Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη απ τα παιδιά που αφιέρωσα το βιβλίο αυτό σένα μεγάλο. Ωστόσο, έχω μια σοβαρή δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος είναι ο πιο καλός μου φίλος σε τούτο τον κόσμο.Έχω και μια άλλη δικαιολογία. Αυτός ο μεγάλος όλα τα καταλαβαίνει, ακόμα και τα παιδικά βιβλία. Έχω και μια τρίτη δικαιολογία . αυτός ο μεγάλος ζει στη Γαλλία, όπου πεινάει και κρυώνει. Έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από κάποια παρηγοριά. 
Αν όλοι οι παραπάνω λόγοι δεν είναι αρκετοί,πολύ θα το ήθελα ν αφιερώσω τούτο το βιβλίο στο παιδί που ήταν άλλοτε αυτός ο μεγάλος Όλοι οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά. (μα λίγοι ίσως ανάμεσά τους το θυμούνται)
Διορθώνω, λοιπόν,την αφιέρωσή μου :

Στον Leon Werth ΟΤΑΝ ήταν μικρό παιδί









                                                                


                                                               Κεφάλαιο πρώτο 


Όταν ακόμη ήμουν έξι χρονών, είδα μια υπέροχη ζωγραφιά σ ένα βιβλίο για το Άγριο Δάσος, που είχε τον τίτλο ‘’Αληθινές Ιστορίες’’ Έδειχνε ένα τεράστιο φίδι, το βόα, που καταβρόχθιζε κάποιο αγρίμι. Να ένα αντίγραφο κείνης της ζωγραφιάς

 


Στο βιβλίο έγραφε: ‘’Οι βόες καταπίνουν τη λεία τους ολόκληρη, χωρίς να τη μασήσουν. Ύστερα, καθώς δε μπορούν μήτε να σαλέψουν, βυθίζονται σε ύπνο για έξι μήνες μέχρι να χωνέψουν’’.



Στοχάστηκα τότε πολύ πάνω στις περιπέτειες στη ζούγκλα, και , με τη σειρά μου, πέτυχα να σκαρώσω την πρώτη μου ζωγραφιά μ ένα χρωματιστό μολύβι. Τη ζωγραφιά νούμερο 1. 

Ήταν κάπως έτσι:

 




Έδειξα το αριστούργημά μου σε μερικούς μεγάλους και τους ρώτησα αν τους φόβιζε.





Εκείνοι μου απάντησαν: Γιατί να μας φοβίσει ένα καπέλο ; Το σχέδιό μου δεν έδειχνε ένα καπέλο. Έδειχνε ένα βόα που χώνευε έναν ελέφαντα. Τότε κι εγώ ζωγράφισα την εσωτερική μεριά του βόα, για να μπορέσουν οι μεγάλοι να καταλάβουν.

Η ζωγραφιά νούμερο 2 ήταν κάπως έτσι: 









Οι μεγάλοι με συμβούλευσαν να παρατήσω τις ζωγραφιές με τους βόες ανοιχτούς ή κλειστούς και ν ασχοληθώ καλύτερα με τη γεωγραφία, την ιστορία, την αριθμητική και τη γραμματική.






Έτσι, στα έξι μου χρόνια, εγκατέλειψα μια λαμπρή καριέρα ζωγράφου. Είχα απογοητευθεί από την αποτυχία της ζωγραφιάς μου νούμερο 1 και της ζωγραφιάς μου νούμερο 2.   Από μόνοι τους οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτε κι είναι πολύ κουραστικό για τα παιδιά να τους δίνουν κάθε φορά εξηγήσεις


Αναγκάστηκα λοιπόν,να διαλέξω ένα άλλο επάγγελμα κι έτσι έμαθα να οδηγώ αεροπλάνο. Λίγο πολύ πέταξα παντού σ όλο τον κόσμο. Και η γεωγραφία, αυτό είναι αλήθεια, πολύ μου χρησίμεψε.  Μπορούσα ν΄αναγνωρίσω με την πρώτη ματιά την Κίνα από την Αριζόνα.

Αυτό είναι κάτι πολύ χρήσιμο, ιδιαίτερα μάλιστα σαν τυχαίνει να χεις χάσει το δρόμο σου τη νύχτα. 




Έτσι, στη ζωή μου γνωρίστηκα με χίλιους δυο ανθρώπους σοβαρούς. Πέρασα χρόνια και χρόνια με μεγάλους, και , μάλιστα τους έζησα από πολύ κοντά. Ωστόσο, αυτό δεν καλυτέρεψε και πολύ τη γνώμη μου για την αφεντιά τους. 

Όταν κάποτε τύχαινε να συναντήσω κάποιον που μου φαινόταν ότι του έκοβε κάπως περισσότερο, πειραματιζόμουν πάνω του με τη ζωγραφιά νούμερο 1 που την είχα πάντα μαζί μου. Ήθελα να ξέρω αν πραγματικά έβλεπε πέρα από τη μύτη του. Μα κείνος πάντα μου απαντούσε: "Είναι ένα καπέλο".  
Κι εγώ τότε δεν του μιλούσα ούτε για βόες, ούτε για παρθένα δάση, ούτε γι αστέρια. Πήγαινα με τα νερά του, γινόμουν σαν κι αυτόν. Του μιλούσα για γέφυρες, για γκολφ, για πολιτική και για γραβάτες. Κι ο μεγάλος έδειχνε πολύ ευχαριστημένος που είχε γνωρίσει ένα το ίδιο σαν κι αυτόν λογικό άνθρωπο. 









                                                              Κεφάλαιο Δεύτερο 



Έτσι, έζησα μόνος,  χωρίς κανένα που μαζί του να μπορώ να μιλήσω πραγματικά, μέχρι που έξι μήνες πριν, είχα ένα ατύχημα πάνω από την έρημο της Σαχάρας.  Κάτι είχε σπάσει στον κινητήρα του αεροπλάνου μου, και καθώς δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό, ούτε ταξιδιώτες, ετοιμαζόμουν να κάνω ολομόναχος, μια δύσκολη επισκευή .


Το πρώτο βράδυ λοιπόν, κοιμήθηκα πάνω στην άμμο,  χίλια μίλια μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή . Ήμουν πολύ πιο απομονωμένος απ όσο ένας ναυαγισμένος πάνω σε σχεδία καταμεσής στον απέραντο ωκεανό. Έτσι, δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστείτε την έκπληξή μου όταν τα χαράματα, με ξύπνησε μια παράξενη σιγανή φωνούλα που έλεγε: 

-Αν έχετε την καλοσύνη.... παρακαλώ ζωγραφίστε μου ένα αρνάκι ! 

-Ε ! 

-Ζωγραφίστε μου ένα αρνάκι....


Τινάχτηκα όρθιος σα να με είχε χτυπήσει κεραυνός. Έτριψα και ξανάτριψα τα μάτια μου. Κοίταξα και ξανακοίταξα μ επιμονή. Κι είδα ένα πολύ παράξενο μικροσκοπικό ανθρωπάκι που με παρατηρούσε προσεκτικά  






 

 Να, το καλύτερο πορτρέτο του που, αργότερα, κατάφερα να κάνω. Όμως, το σχέδιό μου, σίγουρα, είναι πολύ λιγότερο γοητευτικό από το μοντέλο. Αυτό δεν είναι φταίξιμο δικό μου. Πολύ είχα απογοητευθεί από τότε που στα έξι μου χρόνια οι μεγάλοι μ' έκαναν να χάσω το θάρρος μου όταν θέλησα ν΄ακολουθήσω το επάγγελμα του ζωγράφου, με αποτέλεσμα να μη μάθω να ζωγραφίζω τίποτε άλλο εκτός από βόες κλεισμένους και βόες ανοιχτούς. 


Κοίταζα εκείνη την οπτασία με μάτια γουρλωμένα απ΄την κατάπληξη.  Μην ξεχνάτε πως βρισκόμουν χίλια μίλια μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή. Ωστόσο, το μικρούλικό μου  ανθρωπάκι δε μου φαινόταν να έχει χάσει το δρόμο του, ούτε να χει πθάνει από την κούραση, ούτε από την πείνα ή τη δίψα, μήτε απ΄ το φόβο. Σε καμιά περίπτωση δεν έδειχνε ένα παιδί χαμένο καταμεσής στην απέραντη έρημο, χίλια μίλια μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή. 


Όταν καμιά φορά τα κατάφερα επιτέλους να μιλήσω, του είπα:

- Μα τι κάνεις ΄δω πέρα; 

Και τότε μου ξανάπε ολότελα απλά και ήρεμα, σα να ταν κάτι πολύ σοβαρό: 

-Παρακαλώ σας.... ζωγραφίστε μου ένα αρνί....

Όταν το μυστήριο είναι καταπιεστικά εντυπωσιακό, δεν τολμά κανείς να μην υπακούσει. Όσο παράλογοκι αν μου φαινόταν να συμβαίνουν όλ΄αυτά χίλια μίλια μακριά από όλες τις κατοικημένες περιοχές, κι ενώ παράλληλα κινδύνευα να χάσω τη ζωή μου, έβγαλα απ την τσέπη μου ένα φύλλο χαρτιού και το στυλό μου. Όμως τότε θυμήθηκα ότι εκείνο που προπάντων είχα σπουδάσει ήταν η γεωγραφία, η ιστορία, η αριθμητική και η γραμματική και (μ΄ένα κάπως μελαγχολικό τόνο) είπα στο μικρό ανθρωπάκι πως δεν ήξερα να ζωγραφίζω.


-Αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ζωγράφισέ μου ένα αρνάκι.

Καθώς δεν είχα  ζωγραφίσει ποτέ μου αρνάκι, έφτιαξα για χάρη του μια από τις δυο όλες κι όλες ζωγραφιές που ήξερα να κάνω.  Ένα βόα κλειστό. 

Κι απέμεινα αποσβολωμένος ακούγοντας το μικρό ανθρωπάκι να μου απαντά: 

-Όχι, όχι! Δε θέλω  έναν ελέφαντα μέσα σ ένα βόα!  Ένας βόας είναι πολύ επικίνδυνος κι ένας ελέφαντας είναι πολύ άβολος. Στο σπίτι μου όλα είναι μικρά.   Εκείνο που μου χρειάζεται είναι ένα αρνάκι. Ζωγράφισέ μου ένα αρνάκι.


Τότε το ζωγράφισα  :




 Το κοίταξε προσεκτικά κι ύστερα είπε: 

- Όχι, Αυτό είναι κιόλας πολύ άρρωστο. Φτιάξε μου ένα άλλο . 

Ζωγράφισα πάλι 


 

 Ο φίλος μου χαμογέλασε ευγενικά, αποφεύγοντας μ΄επικείκεια να μου κάνει κριτική : 

- Το βλέπεις πολύ καλά ... αυτό δεν είναι αρνάκι, είναι ένα κριάρι. Έχει κέρατα.... 


Έφτιαξα ξανά τη ζωγραφιά μου 

  


 Όμως, κι αυτήν την αρνήθηκε , το ίδιο όπως και τις δυο προηγούμενες: 

- Αυτό είναι πολύ γέρικο.  Θέλω ένα αρνάκι που να ζει για πολύν καιρό. 


Χάνοντας τότε την υπομονή μου και, καθώς βιαζόμουν να ξεμοντάρω τον κινητήρα μου, σκάρωσα στα γρήγορα τούτο το σχέδιο και το ΄σπρωξα προς το μέρος του:  Αυτή








- Αυτή  είναι η  κάσα  . Το αρνάκι που θέλεις είναι μέσα . 

Ωστόσο, πολύ ξαφνιάστηκα , βλέποντας να φωτίζεται το πρόσωπο του μικρού μου κριτή: 


- Είναι ακριβώς όπως το ήθελα!  Νομίζεις πως θα χρειάζεται πολύ χορτάρι αυτό το αρνάκι ; 

- Γιατί ;

- Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό... 

- Σίγουρα δε θα ΄χεις πρόβλημα. Σου έδωσα ένα πολύ μικρούτσικο αρνάκι. 


Έσκυψε το κεφάλι του πάντω από τις ζωγραφιές:

- Δεν είναι και τόσο μικρό ...  Μπα ..  αποκοιμήθηκε...


'Ετσι έκανα τη γνωριμία με το μικρό πρίγκηπα . 




                                                                                     ~ 







                                                              Κεφάλαιο Τρίτο 




Μου χρειάστηκε πολύς καιρός για να καταλάβω από πού ερχόταν.  Ο μικρός πρίγκιπας που μου έκανε πολλές ερωτήσεις , έδειχνε να μην ακούει ποτέ τις δικές μου. 
Μερικά λόγια που λέγονταν έτσι στην τύχη, ήταν εκείνα που λίγο λίγο μου τα φανέρωσαν όλα. Έτσι, όταν για πρώτη φορά είδε το αεροπλάνο μου (δεν το ΄χω σκοπό να το σχεδιάσω, είναι ένα πολύ πολύπλοκο σχέδιο για μένα),   ρώτησε :





- Τι ΄ναι τούτο δω το πράμα; 

- Δεν είναι ένα πράμα. Αυτό πετάει. Αυτό είναι αεροπλάνο. Είναι το αεροπλάνο μου .

Και πολύ περήφανος τον πληροφόρησα ότι πετούσα . Τότε φώναξε: 

- Πώς !  Έχεις πέσει από τον ουρανό! .... 

- Μάλιστα, έκανα με μετριοφροσύνη

- Αχ! Αυτό κι αν είναι αστείο ... 


Κι ο μικρός πρίγκιπας δε μπόρεσε να συγκρατήσει ένα πολύ όμορφο ξέσπασμα γέλιου, που εμένα πολύ με θύμωσε.   


- Καθόλου δε μ αρέσει να μην παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά τις κακοτυχίες μου ..


Ύστερα πρόσθεσε : 

ότε, το ίδιο κι εσύ ήρθες απ΄τον ουρανό .  Από ποιον πλανήτη είσαι ; 

Τότε το μυαλό μου φωτίστηκε από μια λάμψη, σχετικά με το μυστήριο της παρουσίας του και τον ρώτησα απότομα: 

- Έχεις έρθει λοιπόν, από κάποιον άλλον πλανήτη;

Όμως δε μου απάντησε. Κουνούσε πέρα δώθε απαλά το κεφάλι του, κοιτάζοντας συνέχεια το αεροπλάνο μου : 

- Είναι αλήθεια, είπε, πως με τούτο ΄δω το πράμα, δε γίνεται να ΄χεις έρθει από πολύ μακριά...

Και παραδόθηκε σε μια ονειροπόληση που κράτησε πολλή ώρα. Ύστερα,  βγάζοντας το αρνάκι μου από την τσέπη του, βυθίστηκε σε έκσταση, αποθαυμάζοντας το θησαυρό του.

 








 Φανταζόσαστε πόσο αναστατώθηκα από αυτή την μισο-εκμυστήρευση για τους ''άλλους πλανήτες'' . Προσπάθησα λοιπόν, να μάθω περισσότερα: 

- Από πού έχεις έρθει, μικρό μου ανθρωπάκι; Πού είναι αυτό που λες  "σπίτι μου" ; Πού θέλεις να πας το αρνάκι μου ;



Αφού απόμεινε για κάμποση ώρα να στοχάζεται σωπαίνοντας, μου απάντησε: 

- Αυτό που βολεύει με την κάσα που μου έδωσες είναι ότι τη νύχτα θα του χρησιμεύσει για σπίτι 

- Και βέβαια ! Κι αν είσαι ευγενικός μαζί μου , θα σου δώσω κι ένα σκοινί να το δένεις όσο είναι μέρα. Κι ακόμη, έναν πάσαλο.

Η πρότασή μου, φάνηκε να μην αρέσει καθόλου στο μικρό πρίγκιπα

- Να το δένω ; Τι παράξενη ιδέα ! 

- Μα αν δεν το δένεις , θα πάει ένας θεός ξέρει πού ,και θα χαθεί . 

Κι ο φίλος μου απάντησε πάλι μ΄ένα καινούριο ξέσπασμα γέλιου

- Μα πού νομίζεις ότι θα θελήσει να πάει ;  

- Το πού, δεν έχει σημασία. Ίσια μπροστά του.... 

Τότε ο μικρός πρίγκιπας παρατήρησε με ύφος σοβαρό .

- Αυτό δεν έχει καμία σημασία . Είναι τόσο μικρούτσικο το σπίτι μου ! 

Και με κάποια μελαγχολία, ίσως,  πρόσθεσε :

- Ίσια μπροστά σου, δεν μπορείς να πας πολύ μακριά ....   

 

















                                                   Κεφάλαιο Τέταρτο  



 Έτσι είχα μάθει ένα πράγμα πολύ σημαντικό : ότι ο πλανήτης από όπου είχε έρθει, ήταν λίγο πιο μεγάλος από ένα σπίτι! 

Αυτό δε μπορούσε να με παραξενέψει και πολύ. Ήξερα πολύ καλά πως εκτός απ΄τους μεγάλους πλανήτες, όπως η Γη, ο Δίας, ο Άρης, η Αφροδίτη, που σ αυτούς είχαν δώσει ονόματα, υπήρχαν ανάμεσά τους κι εκατοντάδες άλλοι που, μερικές φορές, πολύ δυσκολεύτηκαν να τους διακρίνουν με το τηλεσκόπιο. 

Όταν ένας αστρονόμος ανακαλύπτει  έναν απ αυτούς, του δίνει για όνομα έναν αριθμό. Τον ονομάζει, για παράδειγμα,  "Ο αστεροειδής 3251"



Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που με κάνουν να πιστεύω ότι ο πλανήτης απ όπου είχε έρθει ο μικρός πρίγκιπας είναι ο αστεροειδής Β 612.  Αυτόν τον αστεροειδή δεν τον είχαν διακρίνει με το τηλεσκόπιο παρά μονάχα μια φορά στα 1909, κι εκείνος που τον ανακάλυψε ήταν ένας Τούρκος αστρονόμος 



Είχε κάνει τότε μια μεγαλόπρεπη παρουσίαση της ανακάλυψής του σε ένα Διεθνές Συνέδριο Αστρονομίας.  Αλλά κανείς δεν τον πίστεψε, εξαιτίας της φορεσιάς του. 
Έτσι είναι οι μεγάλοι. 







Ευτυχώς για τη φήμη του αστεροειδούς Β 612, ένας Τούρκος δικτάτορας με την ποινή θανάτου, επέβαλε στο λαό του να ντύνεται όπως οι Ευρωπαίοι. 
Ο αστρονόμος ξανάκανε την παρουσίαση αργότερα, φορώντας ένα πολύ κομψό κοστούμι. 
Και τούτη τη φορά, όλος ο κόσμος χειροκρότησε μ΄ενθουσιασμό την ανακάλυψή του








Αν σας διηγήθηκα  αυτές τις λεπτομέρειες σχετικά με τον αστεροειδή Β 612 όπως και αν σας εμπιστεύτηκα τον αριθμό του, αυτό έγινε εξαιτίας των μεγάλων

Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς. 


Σαν τύχει να τους μιλήσετε για έναν καινούριο φίλο, εκείνοι δε σε ρωτάνε ποτέ για κάτι το ουσιαστικό. Δε σου λένε ποτέ: "Ποιος είναι ο τόνος της φωνής του ; Ποια παιχνίδια του αρέσουν; Κάνει συλλογή με πεταλούδες; " 
Εκείνοι σας ρωτούν :  " Πόσων χρονών είναι;  Πόσα αδέλφια έχει; Ποιο είναι το βάρος του; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του; " 

Τότε μόνο πιστεύουν ότι τον ξέρουν. 
Αν πείτε σε κάποιον από τους μεγάλους :  " Είδα ένα σπίτι με ροζ τούβλα, γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη"  ποτέ δε θα καταφέρει να φανταστεί αυτό το σπίτι. Πρέπει να του πεις:  "Είδα ένα σπίτι που αξίζει πάνω από εκατό χιλιάδες φράγκα"  Τότε εκείνος θα φωνάξει: " Πόσο όμορφο είναι! " 

 Έτσι, αν τους πείτε: 
"Η απόδειξη ότι ο μικρός πρίγκιπας δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο, είναι το ότι ήταν χαριτωμένος, πως γελούσε και πως ήθελε ένα αρνάκι . Όταν κανείς θέλει ένα αρνάκι, αυτό είναι απόδειξη ότι υπάρχει"  Θ΄ ανασηκώσουν τους ώμους  και θα σου φερθούν όπως συνηθίζουν να συμπεριφέρονται όταν έχουν να κάνουν με παιδιά ! 

Μα αν τους πείτε: " Ο πλανήτης απ΄όπου ήρθε είναι ο αστεροειδής Β 612" , τότε θα πειστούν και δε θα σας ζαλίσουνμε τις ερωτήσεις τους. 
Έτσι είναι αυτοί, δεν πρέπει να τους κρατάμε κακία. 
Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι πολύ αυστηρά με τους μεγάλους, πρέπει να δείχνουν επιείκεια απέναντί τους.

Βέβαια,  όμως,  εμείς που καταλαβαίνουμε τη ζωή, κοροϊδεύουμε τα νούμερα! 
Θα προτιμούσα ν΄αρχίσω την ιστορία όπως άρχιζαν παλιά τα παραμύθια . Θα προτιμούσα να πω: 

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας που κατοικούσε σ΄ένα μικρό πλανήτη, μόλις πιο μεγάλο από τον ίδιο και που είχε ανάγκη από ένα φίλο...." 
Για κείνους που καταλαβαίνουν τη ζωή , η διατύπωση αυτή θα ΄δειχνε περισσότερο αληθινή. 



Γιατί δε θα μου άρεσε να διαβαστεί το βιβλίο μου με επιπολαιότητα. 
Νιώθω τόση θλίψη  καθώς διηγούμαι τούτες τις αναμνήσεις. Έχουν κιόλας περάσει έξι χρόνια από τότε που ο φίλος μου έφυγε μαζί με το αρνάκι του. Κι αν εδώ κάνω μια προσπάθεια να τον περιγράψω, αυτό γίνεται για να μην τον ξεχάσω.  Είναι πολύ θλιβερό να ξεχνάς ένα φίλο. Δεν έχουν ένα φίλο όλοι οι άνθρωποι. 
Μπορεί κι εγώ να καταντήσω σαν τους μεγάλους, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα νούμερα.  Κι ακόμη, ακριβώς γι αυτό πήγα κι αγόρασα ένα κουτί με χρώματα και κραγιόνια. Είναι σκληρό να ξαναρχίζεις να σχεδιάζεις στη δική μου ηλικία, σαν δεν το έχεις ξανακάνει παρά μονάχα τότε με τον κλειστό και ανοιχτό βόα, στα έξι μου χρόνια ! 


Θα δοκιμάσω   φυσικά, να ζωγραφίσω δικά του πορτρέτα που να του μοιάζουν όσο πολύ γίνεται.
Μα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα τα καταφέρω. 
Μια ζωγραφιά πάει καλούτσικα, μα η άλλη δε μοιάζει και πολύ.  Κάνω ακόμη λάθος και σχετικά με το μπόι του. Εδώ ο μικρός πρίγκιπας είναι πολύ μεγάλος. Εκεί είναι πιο μικρός . 
Το ίδιο είμαι διστακτικός και με το χρώμα του κοστουμιού του. Σ΄αυτές τις περιπτώσεις, δοκιμάζω διάφορες αποχρώσεις μέχρι να τα καταφέρω κάπως .  
Ωστόσο, όλα αυτά θα πρέπει να μου τα συγχωρήσετε. 
Ο φίλος μου δεν έδινε ποτέ εξηγήσεις 


Καθόλου απίθανο να με νόμιζε όμοιό του. Όμως εγώ, δυστυχώς, δεν ξέρω κάποιον τρόπο για να βλέπω τα αρνάκια μέσα από τις κάσες .  
Ίσως είμαι κάπως σαν και τους μεγάλους. 

Θα πρέπει να ΄χω γεράσει .   


 Η συνέχεια ...